Verkeershufter Tom de G. joeg een heel gezin de dood in

Niets wijst er die vrijdag de 10de maart op dat de dag gitzwart zal eindigen. Het is een onstuimige dag met buien en voorbijrazende wolken. Pas in de middag laat de zon zich af en toe zien. Het is even na 21.00 uur als het gezin Van den Elshout vanuit Waalwijk over de A59 richting hun woonplaats Raamsdonksveer rijdt. Het gezin bestaat uit vader Rens (46), moeder Michelle (46), zoon Laurens (13) en dochter Sophie (10). Ze hebben een leuke avond achter de rug in restaurant Lucky Apple in Waalwijk. Samen met de wederzijdse opa’s en oma’s hebben ze Rens’ 46ste verjaardag gevierd.

De auto staat in lichterlaaie, maar het lukt niemand de portieren te openen. Het lijkt erop dat ze op slot zijn gesprongen. Het gezin heeft geen schijn van kans 

En nu dus, na die vrolijke avond vol gezelligheid, op naar huis. Wat wordt er besproken tijdens die rit? Welke gedachten vullen de auto? Staat de radio aan of is het stil? Zijn de kinderen op de achterbank in slaap gevallen? Het zijn vragen waarop niemand het antwoord weet. Zoals ook niemand weet of vader Rens in zijn binnenspiegel het gevaar ziet naderen.

Het is 21.17 uur precies als de melding bij de alarmcentrale Midden- en West-Brabant binnenkomt. “Een ongeval met letsel,” zo noteert een centralist, die de hulpdiensten met spoed naar de A59 stuurt. Wat die daar aantreffen tart elke beschrijving. Een auto staat in lichterlaaie. Omstanders geven aan dat er nog mensen in de auto zitten, maar dat het niemand is gelukt om de portieren te openen. Het was of deze in het slot waren gesprongen. Ook voor de brandweerlieden is er, ondanks het materieel waarover ze beschikken, geen redden meer aan. Een auto is met – volgens getuigen – verwoestende snelheid op een voorligger geklapt. De vier inzittenden hadden geen schijn van kans. Een vlammenzee heeft een jong gezin uit het leven gerukt. De verslagenheid onder de hulpverleners, die toch wel wat gewend zijn, is dan ook groot.

In de chaos blijkt dat er nog drie auto’s en een vrachtwagen bij het ongeluk zijn betrokken. Een eerste snelle reconstructie, mede op basis van getuigenverklaringen, leert dat de crash vermoedelijk is veroorzaakt door de bestuurder van een witte Seat Ibiza. Het gaat om de 33-jarige Tom de G. uit Zevenbergschen Hoek. De man is zelf lichtgewond geraakt en naar het ziekenhuis overgebracht. Daar laat de politie een bloed- en speekseltest uitvoeren. Deze zal later uitwijzen dat de De G. sporen van alcohol en drugs in zijn bloed had, reden waarom hij als verdachte wordt aangemerkt. Intussen wordt zijn Seat in beslag genomen voor technisch en analytisch onderzoek, met natuurlijk als cruciale vraag hoe hard De G. op het moment van de crash heeft gereden.

Bloemenzee rond kisten

Het drama dompelt veel inwoners van Raamsdonksveer in diepe rouw. De plaats heeft ruim 12.000 inwoners, heeft een rijk verenigingsleven en een groot gevoel van saamhorigheid. Veel mensen kenden dan ook het gezin Van den Elshout. Vader Rens stond bekend als een vriendelijke en ambitieuze man, die voor zijn werk in de meet- en regeltechniek net aan een studie bedrijfskunde was begonnen. Als muziekliefhebber trad hij in zijn vrije tijd graag op als dj en was hij lid van de Raad van Elf bij een carnavalsvereniging. Ook over moeder Michelle, werkzaam in de thuiszorg, klinken louter warme en positieve geluiden. Over haar behulpzaamheid bijvoorbeeld, hoe ze altijd voor iedereen klaarstond. Van zoontje Laurens is bekend dat hij net als veel leeftijdgenootjes gek was op gamen. Ook had hij veel interesse in Formule 1 en scouting. Zijn zusje Sophie deed aan vechtsport en was een echt meisjesmeisje: gek op kleding en mode. Echt een lieverd, zo klinkt het overal.

Het zijn beschrijvingen die uitvoerig aan bod komen tijdens de uitvaart, op maandag 20 maart. Honderden mensen zijn in Breda samengekomen om afscheid te nemen van het gezin. De emoties lopen hoog op als de vier rouwwagens met de afzonderlijke kisten tussen een erehaag van de scoutinggroep uit Raamsdonksveer de Tuinzigtlaan oprijden, langzaam op weg naar de aula. Het is een confronterende aanblik; de vier kisten maken de omvang van het drama maar weer eens duidelijk. Eenmaal binnen, waar talloze familieleden en andere belangstellen zijn samengekomen, worden de kisten al snel omringd door een indrukwekkende bloemenzee.

Hoewel het onbeschrijfelijke verdriet uiteraard overheerst, weten de nabestaanden er een indrukwekkende bijeenkomst van te maken waarbij niet alleen maar tranen vloeien. Er wordt uitgebreid stilgestaan bij de liefde waarmee het gezin werd omringd. Er worden herinneringen opgehaald aan de individuele gezinsleden, soms onder begeleiding van passende muziek, lichteffecten en een slideshow, met foto’s van het gezin in gelukkiger tijden. Ze tonen vakanties, dagtripjes, carnaval, feestjes en familiebijeenkomsten. Het is duidelijk dat het gezin midden in het leven stond en een mooie toekomst voor de boeg had. Totdat het noodlot hen uit het leven wegrukte. Een broer van Rens, een van de sprekers, zegt: “We staan nu stil, maar toch moeten we verder. En dat is wat we gaan doen. De enige troost is dat waar ze ook zijn, ze samen zijn.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.