Tienermeisjes het slachtoffer: verdachte Marcel B. sloeg toe in donkere kelderboxen

Het is muisstil als de 53-jarige Marcel B. uit Schiedam op maandag 24 april 2023 de Rotterdamse rechtszaal binnenloopt. Hij wordt geflankeerd door twee parketwachters, maar wekt bepaald niet de indruk het op een lopen te willen zetten. De man lijkt zich bij zijn lot te hebben neergelegd, al probeert hij zich met een quasi-nonchalant lachje groot te houden. Het is bijna voelbaar wat er in de zaal en op de publieke tribune wordt gedacht: dus dit is hem, dit is dus de man die dertien jaar geleden zorgde voor angst onder Schiedamse en Vlaardingse tienermeisjes.

Voor justitie is er geen enkele twijfel: niemand anders dan Marcel B. is verantwoordelijk voor de verkrachting van twee meisjes van 13 en 15 en nog een poging daartoe bij een derde slachtoffer. Een keiharde DNA-match heeft hem de das omgedaan. Deze maandag blijft het nog bij een pro-formazitting, de zaak gaat pas in juli verder. Marcel B., een gezette man met een baard en een bril, ondergaat de formaliteiten gelaten. Op de vraag of hij iets wil verklaren, zegt hij met zijn kenmerkende hoge stem, waarmee hij in 2010 de slachtoffers zijn wil oplegde, het ‘te houden bij zijn eerdere verklaringen’. Verder zwijgt hij vooral.

Het is aan het Rotterdamse coldcaseteam te danken dat het überhaupt tot een rechtszaak is gekomen. Want het zag er lang naar uit dat de dader de dans weleens zou kunnen ontspringen, ondanks dat er een duidelijk signalement van hem bestond en er DNA-materiaal beschikbaar was. Het probleem was echter dat de verkrachter in geen enkele database voorkwam, waardoor er dus geen hit uit rolde. Het moest dus wel om een first offender gaan, zo constateerde de recherche. Maar dan wel één die een blijvend gevaar vormde voor de samenleving en die een paar onschuldige schoolmeisjes een trauma voor het leven had bezorgd.

Unheimische plek

Het is dinsdag 31 augustus 2010 als Marcel B. voor het eerst toeslaat, op klaarlichte dag. Een 15-jarig meisje komt die middag wat later dan gebruikelijk uit school omdat ze een uur moest nablijven omdat ze haar huiswerk niet had gemaakt. Ze fietst naar het Bachplein en gaat via de centrale ingang de ‘gele flat’ binnen (de vijf flats aan het plein hebben elk een eigen kleuraanduiding) om vervolgens via een volgende deur naar de kelderboxen te lopen. Het is een unheimische plek. Stil, donker en muf, typisch zo’n omgeving waarin geen enkele vrouw zich op haar gemak voelt. Maar dit is de plek waar de scholiere haar fiets moet stallen. Ze heeft alleen niet in de gaten dat een wat gezette man met een bril met haar mee naar binnen is geglipt. Haar schrik is dan ook nauwelijks te beschrijven als de man haar opeens de weg verspert en een mes tevoorschijn haalt. Wat er vervolgens gebeurt, zou het slachtoffer voor het leven tekenen: ze wordt verkracht en krijgt daarna te horen dat ze er maar beter met niemand over kan praten.

‘Als je meewerkt doe ik je geen pijn,’ bijt hij het 13-jarige slachtoffer toe, ‘tegen niemand zeggen, ik weet waar je woont’

Maar het slachtoffer doet aangifte en weet ondanks de heftige emoties een beschrijving te geven van de dader: blank, kalend, eind dertig, brildragend en een wat hoge stem. Het is een vrij algemeen signalement, maar de dader blijkt ook DNA-sporen te hebben achtergelaten. En dat maakt de kans op zijn opsporing natuurlijk groter, zo hoopt de recherche in die eerste weken van het onderzoek.

Dat onderzoek is nog maar amper op gang of het is opnieuw raak. Dit keer in Vlaardingen, een buurgemeente van Schiedam. De werkwijze van de dader is vrijwel identiek aan die van enkele weken eerder. Op de middag van maandag 20 september 2010 fietst een 13-jarige meisje naar een flat aan de Koninginnelaan waar ze woont. Zoals ze gewend is, gaat ze de ruimte onder de flat binnen om haar fiets in een van de kelderboxen te stallen. Met de smoes dat hij een fietspompje nodig heeft, weet een kalende, brildragende man, die haar kennelijk heeft gevolgd, zich een weg naar binnen de bluffen. Met gruwelijke gevolgen. Want daar, in die naargeestige ruimte onder het flatgebouw, wordt het jonge meisje onder bedreiging van een mes verkracht. “Als je meewerkt doe ik je geen pijn,” bijt hij het slachtoffer toe, “dit is nooit gebeurd, tegen niemand zeggen, ik weet waar je woont.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.