Vermist en gemist: Maria ging nog even een rondje fietsen

De zomer van 1994 is warm en droog. Juli gaat zelfs de geschiedenis in als de warmste in 300 jaar. Maar onder het gebladerte van de Veluwse bossen is altijd genoeg schaduw te vinden. Op de snikhete zaterdag 6 augustus besluit de 22-jarige Maria van der Zanden uit Putten die koelte op te zoeken door een rondje te gaan fietsen. Maria woont nog thuis bij haar ouders, in een tot appartement verbouwde garage. Zo heeft ze enige zelfstandigheid, maar ook de bescherming waar ze als enigszins naïeve vrouw behoefte aan heeft. In zomerse kleding stapt ze die namiddag op haar sportfiets en rijdt ze de lommerrijke Burgemeester Roosmale Nepveulaan uit. “Ben je wel om kart over zes uur thuis voor het eten?” roept haar moeder haar na. “Ja hoor, mam!” klinkt het vanaf de straat.

Maar Maria komt die avond niet de thuis. En dat is eigenlijk meteen al alarmerend. Want het ouderpaar kent hun dochter door en door. Maria is de degelijkheid zelve, geen type om rare sprongen te maken. Ook geen meisje van ‘stille wateren, diepe gronden’.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Maria is gewoon Maria. De ouders kijken het die avond nog heel even aan, maar hun dochter keert niet terug. Ze bellen ziekenhuizen in de regio of er misschien een Maria van der Zanden is binnengebracht. Maar nee. Ook vrienden en kennissen worden gebeld, maar niemand weet iets. Dan toetst Van der Zanden het nummer van de politie in.

En dan gaat het, kijkend door de bril van vandaag, behoorlijk mis. De politie volgt de lijn dat ‘een volwassene het recht heeft om te verdwijnen’ en vraagt aan Van der Zanden om het nog een nachtje aan te kijken. “Als ze er morgen nog niet is, moet u maar even terugbellen.” Maar diep in zijn hart vreest de vader het ergste. Hij kent zijn dochter door en door, die is echt niet de hort op. Dit gedrag is niets voor Maria. Letterlijk biddend om een goede afloop – het echtpaar is zeer gelovig – gaan de doodongeruste ouders de nacht in. Intussen ligt ergens op dat kleine politiebureau in Putten een aantekening over een vermissing te wachten op een vervolgactie. En die komt op zondag. Want Maria is die nacht niet thuisgekomen.

ZOU ER EEN VERBAND ZIJN MET DE MOORD OP CHRISTEL AMBROSIUS? HET IS EEN GEDACHTE DIE POLITIE EN JUSTITIE NAUWELIJKS TOE DURVEN TE LATEN. TWEE DRAMA’S MET EEN JONGE VROUW IN ÉÉN DORP

Van der Zanden belt de politie opnieuw en deze keer volgt er wel actie. Rond 08.00 uur stopt er een surveillanceauto voor de deur en komen twee agenten een rapport opmaken. De vermissing van Maria van der Zanden heeft nu de volle aandacht, maar leidt nog steeds niet tot een grote recherche-inzet. “Nu zou er een TGO (Team Grootschalig Onderzoek, red.) op worden gezet,” zegt een ingewijde die destijds bij de zaak betrokken was, “toen is daar om onduidelijke redenen niet toe overgegaan.”

Keurig levenspad

Hoewel niemand het hardop zegt, lijkt het erop dat de vermissing van Maria zich op een ongelukkig moment voordoet. Ten eerste is het nog volop zomervakantie, waardoor het korps tijdelijk onderbezet is. Dus voor een volwassen vrouw die mogelijk een nachtje de hort op is gegaan, is het niet meteen alle hens aan dek.

Ten tweede is iedereen binnen de politie in Putten nog aan het bijkomen van een zaak die het dorp maandenlang in de ban heeft gehouden. Ruim een half jaar eerder, op 9 januari 1994, was namelijk in een huisje aan de Driewegenweg in Putten het vermoorde lichaam gevonden van de 23-jarige stewardess Christel Ambrosius. De zaak had voor veel onrust gezorgd. Veel mensen kenden Christel en haar oma, in wier huisje ze was gevonden.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.