Vermist en gemist: Rosa zocht geluk, maar vond haar einde

“Bakel, vakantiepark De Kanthoeve. Haar brommertje staat nog op het pad naast bungalow nummer 101.” Zo begint het verhaal dat ik in april 2008 schrijf, een maand nadat de vermissing van de 25-jarige Rosa da Silva aan het licht is gekomen. Ze was niet thuisgekomen van een afspraak die ze op 11 maart had in het naburige Helmond. De zaak zorgt bij haar vrienden en kennissen al enige tijd voor lichte ongerustheid, maar voor paniek vindt iedereen het dan nog te vroeg. Rosa is een volwassen meid, die loopt echt niet in zeven sloten tegelijk.

“In de badkamer staan enkele parfumflesjes en een bus deodorant,” gaat het sfeerverslag verder, “ogenschijnlijk klaar voor gebruik. Maar de spullen zijn al in geen weken meer van hun plaats geweest, zoals ook een krultang doelloos stof ligt te verzamelen. Voor het chalet rookt een man zwijgend een sigaret, het is haar huisgenoot. Hier woonde Rosa, mompelt hij in gebroken Nederlands, niemand weet waar ze is.”

ROSA MAAKT IN DE LIEFDE SOMS ONGELUKKIGE KEUZES. EN ZE IS OP Z’N TIJD OOK NIET VIES VAN EEN STEVIG IN DRANK EN DRUGS GEDOOPT FEESTJE

Vijftien jaar later is er weinig veranderd. Of juist veel, het is maar net hoe je het bekijkt. Op het eerste gezicht ligt De Kanthoeve er op deze druilerige dag in januari nog hetzelfde bij. Nog altijd wonen er veel arbeidsmigranten, van wie de meesten seizoensgebonden productiewerk doen in de omgeving van Bakel. Maar van Rosa’s collega’s en vrienden is bijna iedereen vertrokken. En van wie er wel op het park is blijven hangen, weet bijna niemand meer wie Rosa was. De vermissing van de Portugese is in de vergetelheid geraakt. De regionale media hebben de zaak een tijd lang gevolgd, maar zijn daar mee gestopt toen er niets meer te melden viel. Er zijn zoekacties geweest, vrienden hebben geflyerd; allemaal met nul resultaat. En dat steekt. Niet alleen bij haar familie in Portugal, maar ook bij de recherche, die hard aan de zaak heeft gewerkt. In 2018 is er nog even de hoop dat vermelding op de coldcasekalender voor nieuwe informatie zal zorgen, maar ook dat haalt niets uit.

Bebloed gezicht

20 jaar jong is ze als de 1,50 meter kleine Rosa Maria Venda da Silva in 2003 vanuit Portugal naar het koude Nederland vertrekt om op zoek te gaan naar werk. Want hoe mooi haar thuisland ook is en hoe graag vakantiegangers zich ook uitstrekken op de goudgele stranden van de Algarve, daar wonen is toch een ander verhaal. Het leven is duur, het werk schaars en de lonen laag. Via via heeft Rosa gehoord dat er in Nederland goedbetaald werk te vinden is, enkele vrienden zijn haar voorgegaan en sturen enthousiaste berichten naar het thuisfront. In 2003 vestigt ze zich in Helmond, waar ze bij verschillende bedrijven aan de slag gaat als productiemedewerkster. Eind 2007 verhuist ze naar vakantiepark De Kanthoeve, waar Rosa in eerste instantie samenwoont met een Poolse vriendin en later verhuist naar de bungalow van landgenoot José. “Ze werkt hard en maakt lange dagen,” zo zou de Portugees na de verdwijning van Rosa vertellen. “Ze wordt altijd om zes uur ’s ochtends met een busje opgehaald en ’s avonds rond zessen weer thuisgebracht. Dan is het eten, een beetje televisie kijken en rond half tien naar bed. Een dagelijkse routine.”

Dat is één kant van Rosa, maar ze heeft ook een andere. Ze valt op met haar rode haar, tatoeage tussen duim en wijsvinger en piercings in onder meer haar kin. Mede omdat ze geen Nederlands spreekt, kan ze stil en wat teruggetrokken zijn. Af en toe heeft ze een vriendje, maar veel geluk brengen die vrijages haar niet. Met de één gebruikt ze drugs, de andere heeft naar verluidt losse handjes.

“Een keer kwam ze thuis met een bebloed gezicht en blauwe plekken in de nek,” weet haar eerdere Poolse huisgenote. “Ik wist dat ze bij haar ex was geweest en vroeg wat er was gebeurd. Maar Rosa keek alleen maar naar de grond en zei niets. Ik wist genoeg.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.