Acteur Peter Lusse: ‘Ik dacht: ik word hartstikke dakloos!’

Hoe vaak zeggen mensen nog ‘Eddepet’ tegen je?

“Het gebeurt uiteraard niet meer zoveel als vroeger, maar zeker wekelijks.”

Ik kan me voorstellen dat je daar na dertig jaar niet altijd vrolijk van wordt…

“Het is wat het is: de realiteit. Laat ik het zo zeggen: als ik werd geïnterviewd, wat steeds minder gebeurde, vermeed ik Vrienden voor het Leven altijd, want ik wilde niet aan dat ene typetje blijven hangen. Maar als je aan het werk wilt, merk je: ik heb ieder shotje pr nodig. Als het dan over Vrienden voor het Leven gaat, het zij zo. Als je dat programma vergeet, had jij mij dan uitgenodigd voor dit gesprek?”

Nee.

“Precies. Die strijd om afstand te houden van dat typetje, het Swiebertje-effect, die heb ik nu wel gewoon verloren. Geeft niet, anders had ik mijn voorstelling ook nooit Eddie voor het Leven genoemd. Maar het heeft niks te maken met teren op oude roem, niets.”

‘Ik heb heel lang gedacht: ik heb altijd wat, ben een zeikerd, labiel. Totdat uiteindelijk de diagnose werd gesteld’

Je komt net van het bejaardentehuis, wat doe je daar precies?

“Mantelzorgondersteuning. In de coronatijd solliciteerde ik overal en nergens, maar ik kwam niet aan werk. Alles wat ik doe is vóór of mét mensen, dat was allemaal weg. Toen ben ik hierop gewezen, ik ben een soort gezelschapsdame voor iemand die op wat voor manier dan ook hulp nodig heeft. Een vrouw bij wie ik kom, heeft zware dementie, daar zing ik kleuterliedjes mee. Anderen zijn slecht ter been, dus die help ik op andere manieren. Het is een cliché, maar het is toch bijzonder werk. Je hebt het gevoel dat je echt iets bijdraagt, een klein beetje verschil maakt. Het betaalt slecht, maar voor iedere cent die ik tijdens die coronaperiode verdiende, hoefde ik mijn hand niet op te houden. Voor het eerst sinds 1983 kon ik mijn eigen broek niet ophouden, dat was redelijk frustrerend kan ik je zeggen.”

Hoef ik niet meer te vragen of je rijk bent geworden van Vrienden voor het Leven…

“Nee, maar dat wordt sowieso erg overschat. Ik heb toen meer dan uitstekend verdiend hoor, maar het punt is ook dat drama en comedy erg arbeidsintensief zijn en er veel mensen bij betrokken zijn. Het zijn dure producties, dus daar word je geen miljonair van. Rijk word je als je vijf dagen in de week een scorende talkshow hebt.”

Je hebt de Gouden Televizier-Ring dus niet kunnen verzilveren?

“Nee. Het klinkt flauw, maar het is niet dat je het voor het geld doet. Dan ga je kijken of je shows kunt doen die Ron Brandsteder en Henny Huisman in die tijd deden. Die zijn veel goedkoper om te maken. Ik heb één keer zo’n show gedaan, schrikbarend veel mee verdiend, maar dat was maar zeven afleveringen. Ik kom nog steeds mensen tegen die denken dat ik miljonair ben, maar nee.”

Hoe ziet je theatervoorstelling eruit, wat ga je doen en vertellen?

“Het was zo: jaren geleden raakte mijn gezondheid uit balans, daar heb ik vijftien jaar last van gehad en toen heb ik heel weinig gewerkt. Als er geen geld binnenkomt, is het potje op een gegeven moment wel leeg. En toen brachten anderen mij…”

Wacht even, vijftien jaar?! Wat mankeerde je dan?

“Het is een aangeboren iets waardoor het transport in het lichaam, op letterlijk alle terreinen, moeizaam verloopt. De aan- en afvoer is slecht geregeld en daardoor komen de stoffen niet op de goede plek aan. Dat resulteert in de meest bizarre, uiteenlopende symptomen. Ik heb heel lang gedacht: ik heb altijd wat, ben een zeikerd, labiel. Totdat uiteindelijk de diagnose werd gesteld dat het één verhaal was. Als je goed leeft en je aan de regels houdt, is het allemaal niet zo’n probleem, maar ik heb altijd keihard gewerkt, mezelf over de kling gejaagd. Dat houdt een keer op, je kunt niet 180 blijven rijden in een oude Lada. Een paar jaar geleden kantelde dat, kwam ik langzaam weer op krachten en wilde ik weer volop aan de slag, maar dan merk je dat uit álle kaartenbakken bent verdwenen. Dan is het las tig een inkomen te generen. Was ik net een beetje bezig, kwam corona. Inmiddels begint het zeker weer te lopen, ook doordat ik veel verschillende dingen doe (zie kader, red.).”

Maar vijftien jaar is wel heel lang, was dat geen enorm donkere periode?

“Je wordt er niet vrolijker van, maar het was niet dat de muren op me afkwamen. Ik had mijn handen vol aan mezelf, joh. Als je te moe bent om iets te doen, zijn je eisen niet zo hoog. Ik heb heel veel op mijn rug gelegen en een klein beetje gewerkt. Maar iets opbouwen, nieuw werk opzoeken; dat zat er allemaal niet in. Ik ben nu fitter dan toen ik 46 was.”

En nu ga je dus het theater in.

“Een paar jaar terug sprak ik een vrouw die evenementen organiseert. Die zei: Je hebt topsporters die op toneel vertellen wat ze hebben meegemaakt, waarom doe jij dat niet? Een theaterdirecteur zei eigenlijk hetzelfde en toen Jeffrey Schenk mij interviewde voor zijn podcast zei hij het ook, én dat hij het ging produceren. Toen vond ik het zelf inmiddels ook een goed idee. Ik vertel hoe je een comedyserie maakt, over humor en ook over wat ik allemaal heb meegemaakt. Zeker ook de minder leuke dingen, die ga ik niet uit de weg. Het wordt alleen geen jankverhaal. Ik blijf cabaretier dus heb ook een paar conferences met echte lulverhalen en een paar liedjes. Het is een soort mengvorm met van alles en nog wat. Heb ik heel veel zin in!”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.