Realityster en parkbeheerder Mark Gillis: 'Een zak geld is makkelijk te verdelen'

Mark, je bent opgegroeid in een vakantieparkenwereld en nu zelf operationeel manager bij de Oostappen Groep. Was het vanaf het begin in je tienertijd vanzelfsprekend dat je in het bedrijf zou gaan werken?

“Eigenlijk niet. Mijn vader heeft altijd gezegd dat ik vrij was in mijn keuzes over wat ik later zou gaan doen. Maar gauw genoeg rolde ik er vanzelf in. We waren altijd op het park, we woonden hier ook als gezin. Op m’n achtste, negende was ik al aan het papier prikken en met een jaar of elf begon ik wat licht werk te doen. Ik heb mezelf in de loop der jaren wel bewezen: ik heb in de horeca gestaan, op de receptie gewerkt, de technische dienst, de groendienst. Mijn school heb ik niet afgemaakt, al zei ik tegen pa dat ik m’n diploma had gehaald. Dat is mooi, zei m’n vader, dan kun je mooi bij ons komen werken. Ik kreeg een vast contract en was al een tijdje aan het werk, toen school belde dat ik niet geslaagd was. Maar mijn vader was allang blij dat ik bij hem aan het werk was.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Was dat ook wat je vader stiekem toch van je verwachtte?

“Hij heeft er natuurlijk altijd van gedroomd dat we dit met de familie zouden oppakken, maar hij heeft nooit gepusht. Het is altijd onze vrije keuze geweest.”

Critici zullen zeggen: Mark kwam in een gespreid bedje terecht, zonder zijn vader was hij nooit zover gekomen. Wat vind je daarvan?

“De mensen mogen zeggen wat ze willen, maar ik weet wel beter.

Zo’n gespreid bedje is het niet, want ik ben 24/7 aan het werk. Ik moet altijd bereikbaar zijn voor het geval er iets aan de hand is op de parken. Ik stuur zeven van de twaalf parken aan en als er ergens politie, brandweer of ambulance moet komen, bellen ze eerst mij.

‘De mensen mogen zeggen wat ze willen, maar ik weet wel beter. Zo’n gespreid bedje is het niet. Ik ben 24/7 aan het werk’

Daarna moet ik er direct naartoe. Ik voer gesprekken met parkbeheerders en managers, maak to do-lijsten, loop alles langs met het hoofd schoonmaak en het hoofd horeca, moet alles controleren.

Het is niet alleen maar even rondrijden in een golfkarretje zoals je op tv ziet. Het zijn echt volle dagen. Van jongs af aan is ons bijgebracht dat we niet veel te besteden hadden. Als ik naar de disco op het park wilde, kreeg ik vijf euro mee en daar moest ik het mee doen. Als ik iets wilde eten of drinken, moest ik dat gewoon afrekenen bij de kassa. Ik had ook echt geen Playstation ofzo in mijn jeugd. Als ik wilde gamen, ging ik naar vriendjes, want ik had het niet. De kleding die ik nu koop, betaal ik gewoon van mijn eigen salaris. Ik heb in die zin nog nooit iets groots of duurs gekregen, dus met dat gespreide bedje valt het wel mee.”

Stel dat je niet in deze branche was gerold, wat had je dan voor werk gedaan?

“Tja, dat weet ik niet. Ik heb mijn school niet afgemaakt. Handel zit in mijn bloed, daar was ik sowieso wel verder mee gegaan. Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar er zijn genoeg dingen die ik zou kunnen. Ik zou nooit op een kantoortje gaan zitten, ik moet echt wel buiten zijn.”

Heb je de ambitie om de Oostappen Groep een keer over te nemen van je ouwe heer?

“Nee. Als familie hebben we besloten dat we het met z’n allen doen en het ooit een keer gaan verkopen. Mijn vader stelt dat we dit bedrijf niet in drieën kunnen delen onder mijn broer Ruud, zus Inge en mij. Het park Prinsenmeer is bijvoorbeeld een heel groot park, maar we hebben ook minder grote parken waar minder omzet vandaan komt. Dat is niet te delen, onze vader wil ons behoeden voor een vechtrelatie onderling. Daarom zullen we het ooit allemaal gaan verkopen; een zak geld is gemakkelijk te verdelen.”

Over geld gesproken: in november 2021 ging het hier in jouw chalet op park Prinsenmeer gigantisch mis. Kun je in het kort een schets geven van de brute overval door drie mannen?

“Jawel, want het is iets dat ik nooit meer vergeet. Het slijt wel een beetje, het is inmiddels meer dan een jaar geleden, maar ik denk er nog iedere dag over na. We hadden een gezellig artiestenweekend op het park, maar dat werd diep in de nacht afgesloten door die nare situatie. Bij mijn chalet werd ik door drie gemaskerde mannen opgewacht en zwaar mishandeld en toegetakeld. Ze hebben wat buit meegenomen waarvan ik zeg: had met z’n drieën een paar dagen gewerkt, dan had je meer gehad. Ze hebben me hier voor dood achtergelaten; dat is iets dat zal moeten slijten, maar vergeten ga ik het nooit.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.