Acteur Bas Muijs: 'Ik had onder de grond kunnen liggen'

Het is niet de origineelste openingsvraag, maar hoe gaat het met je?

“Het gaat heel goed, vooral met het mentale gedeelte, want ook op dat vlak heb ik een klap gehad. Ik was bijna dood en dat doet heel veel met je. Fysiek knapte ik best snel op, al ben ik nog niet honderd procent. Maar daar kwam dus dat mentale gedeelte bij. Dat kende ik helemaal niet, ik heb nooit zulke issues gehad en kon alles altijd vrij goed naast me neerleggen. Nu moest ik het toch een plek geven dat ik op dit moment ook in een kist onder de grond had kunnen liggen. Dat was iets waar ik totaal niet over nadacht, dat was iets voor veel later. Ik ga nooit naar de dokter, ben nooit ziek en voel me gezond. Ik dacht: ik ben waarschijnlijk op de helft van mijn leven, met een beetje mazzel daar nog iets onder. Moet je er ineens over nadenken dat het ook afgelopen had kunnen zijn. Gelukkig gaat dat steeds beter, heeft denk ik ook te maken met mijn kinderen. Die zijn zich ervan bewust dat papa er niet meer geweest had kunnen zijn, maar bij hen gaat dat sneller. Ze zijn 7,5 en 2, die denken al snel: papa is er weer, dus gaat alles goed. Bij mij kost het wat meer tijd om alles een plek te geven.”

Hoe doe je dat?

“Door er veel over na te denken en te praten. Dat kan ik gelukkig goed en dat is niet alle mannen gegeven, heb ik wel gemerkt. Gelukkig heb ik ook veel mensen om me heen die willen luisteren.

Zo wordt het steeds meer verweven met je gewone leven en uiteindelijk is het daar gewoon onderdeel van. Dat gaat dus goed, maar het kost wel tijd en energie.”

‘Na die openhartoperatie kon ik niet eens naar de wc lopen. Dat was mentaal zo verschrikkelijk zwaar, je wordt compleet onderuitgehaald’

Je ziet er jaloersmakend goed uit voor een midden-veertiger, was het dan een kwestie van pure pech?

“Ja, want het komt niet door mijn levensstijl, maar door mijn gestel. Heb ik geërfd van mijn opa en oma, die hier ook mee te maken hebben gehad. Mijn opa heeft zelfs twee openhartoperaties gehad, maar is daar wel 93 mee geworden. Dus ik zie de toekomst niet somber in, ik blijf lekker sporten en gezond eten, rook nog steeds niet en drink nauwelijks, dus dat zijn allemaal ingrediënten om oud mee te worden. Ik heb alleen de pech dat de binnenkant van mijn bloedvaten net een beetje anders is dan bij anderen. Al heb ik in het ziekenhuis gezien dat ik lang niet de enige ben.”

Wat gebeurde er nou precies?

“Midden in de nacht kreeg ik een hartaanval. Ik had een vreselijke pijn diep in mijn borst en snapte niet wat het was. Nee, ik had geen aanwijzingen. Nou ja, achteraf wel, maar iedereen heeft weleens rare pijn. Als je alles op een papiertje zou schrijven, komt iedereen tot een raar lijstje waarvan je achteraf niet kan verklaren waar alles vandaan komt. Dat had ik ook, alleen zaten er vaak maanden tussen dat ik klachten had. Achteraf waren dat aanwijzingen dat het met het hart te maken had, alleen wist ik dat op dat moment niet, ik heb er dus ook niet naar laten kijken.

Pas toen ik die hartaanval kreeg, was het meteen duidelijk. Een openhartoperatie, zonder stents, anders werd het daarna pappen en nathouden. Was wel een klap, een openhartoperatie met bypasses is iets voor mensen die heel ongezond leven, veel roken en vaak ook wat ouder zijn. Dan kom je in een rare wereld terecht, maar het is gelukkig goed gegaan. Ik ben blij dat het technisch allemaal mogelijk is. Ze knippen aders uit een ander stuk van je lichaam en verweven die op de plek waar het nodig is. Dan doet alles het weer, word je dichtgevouwen en kun je weer door met je leven.”

Dat klinkt simpel…

“De periode van december tot nu is best pittig geweest, met veel revalideren. Ik ben nog niet op mijn oude niveau, kan nog niet zo lang en intensief sporten als voorheen, maar ik sta al wél weer af en toe op een voetbalveld met mijn vrienden. Dat is mij heel veel waard. Ik heb ook langs de zijlijn gestaan, mezelf afvragend of ik ooit terug kon komen. Nu ziet het er goed uit, maar na de operatie kon ik niet eens zelf naar de wc lopen. Dat was mentaal zo verschrikkelijk zwaar, je wordt compleet onderuitgehaald. Ik moest oefenen met de fysiotherapeut, die zei: We gaan vanmiddag één trap op. Ik schoot in de lach. Eén trap maar?! Toen ik die trap opliep, schoot ik opnieuw in de lach. Ik kon me niet voorstellen dat ik dat was. Ik voelde me een 85-jarige.

Uiteindelijk heb ik er toch twee gedaan, puur omdat ik zo eigenwijs was, maar dat was eigenlijk al te veel.”

Ben jij paranormaal begaafd?

“Nee, ik heb niet die indruk.”

Maar je kunt wel de toekomst voorspellen?

“Dat zou ik wel graag willen.”

Op 5 november, een paar weken voor je hartaanval, zeg je over je afscheid bij Omroep West: “Ik stop met pijn in mijn hart.”

“Daar ben ik door veel mensen op gewezen, ja. Achteraf was dat wel lachen, op het moment zelf wat minder. Zelf zie ik de humor daar wel van in, ik hou er ook van als mensen grappen maken over de situatie. Zelf maak ik de hardste. Grappen over de dood moet je gewoon kunnen maken, zo lang leven we niet, dus dan moet je wel lol hebben.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.