Charly Luske: 'Ik ben een pannenkoek geweest'

Charly, we zijn hier in het Dutch Digital Art Museum Almere. Heb jij iets met kunst?

“Dat heb ik zeker, ik ben hier alleen nog nooit geweest. Ook nog niet op de Floriade. Naar best veel locaties in mijn woonplaats Almere ben ik nog niet geweest, dat heeft ook te maken met druk zijn en veel werken. De stiefvader van mijn vrouw Tanja Jess en haar moeder zijn beiden kunstenaar; haar zus ook. Er zit dus veel kunst in de familie, dat hangt ook overal in huis. En zelf ben ik uitvoerend kunstenaar en stemkunstenaar, zoals dat heet.”

Laten we eens terugkijken op jouw jaar 2022 tot nu toe, want je hebt al best wat achter de rug...

“Het was tot nu toe een bewogen jaar, ja. Veel ups en een paar downs, die toch ook weer ups werden. Dus tja, het is eigenlijk een goed jaar voor mij.”

Om met je werk als zanger te beginnen: op je Instagram zien we je af en toe melodieën, zanglijnen en teksten inzingen waarbij je aangeeft dat andere muzikanten ermee aan de haal mogen. Is dat een nieuw concept?

“Door de komst van TikTok en allerlei nieuwe media ontdekte ik dat ik een enorme dinosaurus ben op muziekgebied. Toen ik 26 jaar geleden begon, was ik 17 en moest je gewoon zingen, zingen, zingen en dan hopen dat een label iets met je wilde. Je moest mazzel hebben als je een platencontract kon tekenen. Ik heb bij verschillende labels gezeten, dus best veel geluk gehad. Om hits te scoren, moest je nóg meer geluk hebben: de juiste managers, de juiste liedjes, nummers die je gegund worden, wie ken je bij de radio et cetera. Maar tegenwoordig kun je bijna alles zelf doen. We hebben zo’n 40.000 zangers in Nederland die hun eigen content online kunnen gooien. De spoeling is dus veel dunner, maar iedereen heeft wel meer gelijkwaardige kansen. Het is nu gewoon heel hard werken, veel content maken en daarom gooi ik al mijn ideeën online. Ik speel niet supergoed piano, maar goed genoeg om mezelf te begeleiden. Ik gooi het erop en ga weer door. Of het een liedje wordt, of iemand het uitbrengt, een couplet, refrein of zanglijn wil gebruiken: ik hoor het vanzelf.”

Jouw stem kenmerkt zich door een groot bereik van hoog tot laag en een heerlijk rauw randje; je klinkt een stuk lekkerder dan pakweg Jan Smit, René Froger of Tino Martin. Maar zij verkopen grote stadions uit en jij niet, hoe kan dat?

“Het is een kwestie van smaak natuurlijk, maar die vraag heb ik honderdduizenden keren gehad. Looks zijn niet genoeg, een stem is niet genoeg: het juiste liedje op het juiste moment is het allerbelangrijkst en dat momentum daarna vasthouden met de juiste mensen om je heen. Jan Smit, een van mijn leukste collega’s trouwens, heeft vanaf het begin een goed team om zich heen gehad en had goeie liedjes. Zo’n team moet je om je heen hebben en het juiste label: die moet je maar net zien te vinden.”

Tien jaar geleden deed je mee aan The Voice of Holland, maar je was toen al jarenlang een gevestigde musicalartiest. Wat was je overweging om ja te zeggen tegen de talentenjacht, die jou overigens weer flink op de kaart zette?

“Chaira Borderslee en Raffaëla Paton hadden ook aan The Voice meegedaan terwijl ze al flink aan de weg hadden getimmerd als artiest. Raffaëla had Idols al eens gewonnen en legde uit dat er wat dingen in haar leven waren gebeurd, dat ze wat tegenslagen had gehad en verkeerde keuzes had gemaakt, maar dat dit wel was wat ze wilde. Daarnaast legde ze het belang uit van blind auditions: je laat je stem horen en mensen reageren daar primair op. Je stemgeluid, de jury weet verder niks, ze geven een blinde reactie. Ik vind dat 100 procent objectief. Het risico als je bekend bent en meedoet, is dat er niemand zijn stoel omdraait. Dan ben je gigantisch de sjaak en sta je voor lul. Maar ik zat al tien jaar vast in musicals en ik kwam er niet meer uit. Ik werd steeds ongelukkiger van elke avond dezelfde show doen. Dat is gewoon mijn ding niet. Ik wil mijn eigen teksten kunnen verzinnen en kon mijn creativiteit er niet meer in kwijt. Terugkijkend naar The Voice zijn er nu dingen gebeurd die niets met muziek te maken hebben, maar ik vond het format van het programma fair en durfde dat wel aan.”

Als talentenjacht stond The Voice kwalitatief heel hoog aangeschreven. Wat vind je ervan dat het programma nu zo is besmeurd?

“Superzonde. In het buitenland gaat het programma gewoon door, maar in Nederland is het onwijs klote voor de mensen die het hebben meegemaakt wat daar schijnbaar of soms aantoonbaar is gebeurd. Dát is het drama. Er is nog een secundair drama: alle mensen eromheen, bepaalde coaches en bepaalde medewerkers die zich in zekere mate misdragen hebben. Het moet allemaal nog bewezen worden, dus je moet voorzichtig zijn met wat je daar over zegt. Er zijn altijd verliezers aan beide kanten. De slachtoffers ervan, die staan op 1. Maar vergeet niet dat van alle deelnemers die aan de eerste seizoenen hebben meegedaan, de filmpjes van YouTube zijn gehaald. Voor sommigen, waaronder ikzelf, is dat een groot nadeel. Dankzij YouTube heb ik veel in het buitenland opgetreden. Mijn uitvoering van It’s a Man’s World was rond de 80 miljoen keer bekeken: wég! Dus mijn legacy is weg omdat ik in dat programma heb gezeten; ik denk dat RTL of Talpa daar niet over hebben nagedacht. Ik heb zoiets van: zijn de slachtoffers van de misdragingen niet genoeg?”

Er is nog een heel nieuwe groep slachtoffers bijgekomen...

“Honderden mensen die daar niets mee te maken hadden, is hun brood ontnomen en een reden wordt niet gegeven. Het eigen straatje schoonvegen, lijkt het wel. De negatieve comments onder de filmpjes willen ze niet. De schade beperken is het enige waar ze aan hebben gedacht, niet aan alle betrokkenen die hier nu last van hebben. Nogmaals, het gaat in eerste instantie om de mensen die te maken hebben gehad met deze schandalen. Ik heb mazzel gehad dat ik een man ben en ik was toen al 33, dus ik ben niet door iemand geknepen, nageroepen of wat dan ook.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.