Nicol Kremers: 'Als Peter vreemdgaat, ben ik weg. En z'n ballen neem ik mee'

Nicol, we kijken momenteel naar het achtste seizoen in twee jaar tijd van jullie realityserie Massa is Kassa. Kijk eens achterom: wat heeft de serie je tot nu toe gebracht?

“Dat ik nu ineens een bekende Nederlander ben. En dat ik heel veel fans heb; dat is gewoon leuk. Er zijn zoveel jongens, meiden en ook oudere dames en heren die zó fan zijn, dat ze superblij zijn als ze even met me op de foto mogen. Dan denk ik: het is eigenlijk heel simpel. Een fotootje, klik, en die mensen hebben de dag van hun leven. Ik vind het een fijn gevoel om mensen dat te kunnen geven.”

Is het altijd leuk om bekend te zijn of zou je het ook weleens willen uitschakelen?

“Ik schakel het voor mezelf weleens uit, als er iets negatiefs over ons in het nieuws komt. Ik lees sowieso al die negatieve dingen online niet, zoals reacties op sociale media of artikelen in de media waar we zelf niet aan hebben meegewerkt.”

Kleven er nadelen aan het bekend zijn?

“Nee, voor mij in principe niet.”

Het is eigenlijk alleen maar leuk?

“Ja, voor onszelf wel. Als je gewoon heel dicht bij jezelf blijft, dan blijft het ook leuk.”

‘De vader van mijn oudste zoon is overleden door een longembolie toen ik zes weken zwanger was. Zomaar ineens...’

Hebben jullie voor jezelf een stip aan de horizon gezet waarvan jullie zeggen: dan en dan houden we een keer op met de serie?

Is het woord stoppen al eens gevallen of is het einde nog niet in zicht?

“Nee, we hebben zoiets van: als er geen kijkers meer zijn, dan stoppen we ermee. Maar zolang de mensen, wij en SBS6 het nog leuk vinden, dan denk ik dat we nog wel even doorgaan. We weten het niet, we zien het wel gewoon.”

Heb je zelf ambities om op een andere manier op tv te verschijnen? Zou je willen acteren of presenteren? Of kun je zingen?

“Nee. Ik heb vier kinderen en drie banen, dus daar heb ik absoluut geen tijd voor en ook geen zin in.”

Je noemt je kinderen: die komen niet voor in de realityserie.

Dat is bewust toch?

“Ja. BN’er zijn is een keuze.

Daar hebben wij als volwassenen bewust ja tegen gezegd, maar mijn vier kinderen zijn nog niet volwassen. Die kunnen die bewuste keuze zelf nog niet maken. En ik maak die keuze niet voor hen. Als ze volwassen genoeg zijn, kunnen ze zelf beslissen of ze wel of niet bekend willen zijn.”

Je partner Peter Gillis is niet de vader van je vier kinderen. Heb je goed contact met je ex, de vader van je kinderen?

“Nou, eigenlijk niet. We hebben een type co-ouderschap, dat ze parallel-ouderschap noemen. Dat betekent: ik bemoei me niet met hem en hij niet met mij. Alleen als er écht iets ernstigs aan de hand zou zijn met de kinderen, dan spreken we elkaar, maar voor de rest nooit.”

Er is dus geen vriendschap overgebleven uit die relatie...

“Nee.”

Op wat voor manier zijn jullie uit elkaar gegaan?

“Op een heel vervelende manier. Ik heb een heel vervelend huwelijk gehad met hem, zo kan ik het eigenlijk wel noemen. Ik wil daarover verder niet in detail treden, maar mijn kinderen zijn er wel door beschadigd. En ikzelf ook.”

Je kinderen hebben veel meegekregen van strijd en ruzies tussen jullie?

“Ja.”

Hou oud zijn ze nu?

“Ze zijn zeven, zes, vier en elf. Die van elf woont permanent bij ons. Over de jongste drie hebben we dus dat co-ouderschap.”

Waarom hebben jullie daarvoor gekozen, om de kinderen op die manier te splitsen?

“Omdat mijn ex-partner niet de papa is van mijn oudste zoon. Die heeft geen papa en hij blijft lekker bij ons. Naja, hij heeft wel een papa: hij heeft Peter. Die twee zijn echt twee handen op één buik vanaf het begin dat onze relatie startte, vijf jaar geleden. Dat gaat heel goed.”

Hoe zit dat precies? De biologische vader van je oudste zoon Kiano is niet in beeld?

“Nee, die is overleden. Al lang geleden. Dat heeft mijn zoon zelf niet meegekregen. Hij weet het wel, maar hij heeft zijn vader nooit gekend.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.