CODE ROOD! Op bezoek bij het Redhead Days Festival

Ik fietste naar school, riep een man van in de vijftig opeens: RODE DEMOON! Later in het fietsenhok begreep ik pas dat dat voor mij was bedoeld. Dat is wel het vreemdste wat ik heb meegemaakt. Ach ja, je went eraan.” Lisanne Peters (29) vertelt het op een luchtige toon, ze is allang over de pesterijen uit haar jeugd heen gegroeid. Maar haar verhaal is herkenbaar voor de haarkleurgenoten op het Redhead Days Festival. Dat smeedt een band.

Ik heb donker haar, uit solidariteit had ik me nog zo voorgenomen vandaag in het rood naar Tilburg te gaan. Ook om niet helemaal uit de toon te vallen, want ik kom uit een carnavalsstad, niets meer voor lul dan tijdens carnaval niet-ver-kleed door de stad te lopen. Alsof je in smoking een sauna betreedt. Uitgerekend vandaag ligt mijn enige rode shirt nog in de wasmand. Helaas, bordeauxrood dan maar.

Vloek South Park

Achteraf heb ik me druk gemaakt om niets. Op foto’s van eerdere edities van het festival zag ik een soort Rode Zee, maar nu ben ik lang niet de enige zonder rood haar. Partners, ouders en vrienden van roodharigen zijn ook goed vertegenwoordigd. Daarnaast is de sfeer veel te kalm voor een boze blik. Al ben je op zoek naar ruzie, je krijgt het waarschijnlijk niet.

En al helemaal niet met Aran Roelofs (34). Op zijn gemak eet hij ananas uit een plastic bakje.

Hij spoelt het weg met, hoe kan het ook anders, Spa rood. Vanwege die ontspannen sfeer komt hij al jarenlang naar het festival, dat enkele jaren geleden verhuisde van Breda naar Tilburg. Het is niet dat er overdreven spectaculaire dingen zijn te doen op het terrein, maar er hangt wel een typische festivalsfeer. Relaxed, gemoedelijk en toch wel de rode draad: eensgezindheid. In een Schotse kilt zit een jongen op zijn gitaar te tokkelen. Alleen een wietwalm ontbreekt er nog aan.

“Je hebt wel een soort van subtiele band met elkaar,” vertelt Aran.

“Als je over straat loopt en je ziet een mede-ginger, dan merk je: ik zie je. Het is niet eens dat je elkaar daadwerkelijk begroet of zo, maar er is wel iets van herkenning.” Misschien herkennen de festivalgangers ook wel het verhaal van Ed Sheeran, de bekendste roodharige van het moment. De zanger vertelde eerder dit jaar hoe South Park ‘zijn leven heeft verpest’. In een aflevering uit 2005 ontwaakt Cartman op een dag met rood haar. Er wordt gesproken over een vloek. “Rood haar hebben was in Engeland altijd iets waar mensen de pest aan hebben, maar dat was niet zo in Amerika. Mensen wisten nooit wat een ‘ginger’ was.

Mensen hielden zelfs van mijn haarkleur.” Dat verandert na de bewuste aflevering. “Dat was het dus, een vloek. Wereldwijd, voor de rest van mijn leven.”

Sheeran vertelt het met een zekere ironie, maar veel bezoekers vertellen vroeger te zijn gepest. Ook Aran. “Inmiddels ben ik trots op mijn haar. Het was niet zozeer dat ik ervan baalde, ik heb het zelf altijd mooi gevonden. Maar ik begreep nooit dat anderen dat niet zagen. Dat zorgde voor een stukje onbegrip.”

Taiwan en Peru

Het festivalterrein is niet te missen. Vanaf het station word je vanzelf genavigeerd door de rode stroom. En ook de horecagelegenheden rond het Tilburgse Spoorpark kleuren rood. Wat verder opvalt, behalve natuurlijk de haardracht, is het internationale vlagvertoon. Iedere bezoeker draagt een sticker met de vlag van herkomst. Engeland, Canada, Spanje, Amerika, Frankrijk, Israël, Australië; op het WK voetbal in Qatar zijn straks minder landen aanwezig. “Dat willen we ook graag, dat hier mensen vanuit de hele wereld komen,” vertelt festivaldirecteur Bart Rouwenhorst. “Dit keer zijn er ook mensen uit Taiwan, Mexico en Peru. Dat vind ik leuk, zulke bijzondere landen.”

Hij is het festival in 2005 ‘per ongeluk’ begonnen. “Ik heb een heel andere achtergrond, had eigenlijk niets met festivals. Maar ik schilder en ik zocht vijftien roodharige modellen. Ik vond er honderdvijftig... Als ik die allemaal moet schilderen, duurt dat veel te lang, dus ik dacht: dan maar een groepsfoto. Dat samenzijn vonden de modellen zo leuk, dat het festival vrij spontaan is geboren. En het is steeds groter geworden.”

Hij schat het aantal bezoekers van deze editie tussen de twee- en vijfduizend. Maar het gaat hem niet om de absolute getallen. “Festivals zijn leuk en daar word je blij van, maar wij willen echt life-changing zijn. Hoe? Stel, je komt uit Mexico, je kent twee andere mensen met rood haar. Je moeder en je broer.

Dan voel je je zeldzaam, uniek. Tijdens het festival maak je opeens onderdeel uit van een grote groep mensen, die ook nog eens allemaal aardig zijn. Veel mensen hier zijn gepest in hun jeugd, hier krijg je tips over hoe om te gaan met bepaalde zaken waar je echt iets aan hebt. Dit festival kan echt een ander zelfbeeld opleveren.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.