Portier, postbode... priester: zo gaan oud-profvoetballers weer aan de slag

Philip Mulryne

Priester

Als 14-jarig jochie werd Philip Mulryne in Belfast gescout door Manchester United. Maar hij speelde daar slechts één wedstrijd in het eerste. In 1999 verkaste hij naar Norwich City, waar hij in zes seizoenen 161 wedstrijden speelde, terwijl hij ook Noord-Iers international werd (27 caps). In 2008 stopte hij als 30-jarige op relatief jonge leeftijd met betaald voetbal. Later zou hij in een interview zeggen dat hij vooral het leven als voetballer buiten de lijnen erg leeg vond. Reden voor hem om op zoek te gaan naar verdieping. Hij keerde terug naar Ierland en ging als vrijwilliger bij een daklozenopvang aan de slag. Daar hervond hij zijn geloof. Het leidde hem uiteindelijk richting het klooster, waar hij zijn priesteropleiding in de Dominicaanse Orde voltooide. In 2019 werd hij aangesteld tot priester in een rooms-katholieke kerk in het Ierse Cork.

Salomon Kalou

Kippenboer

Toen Bonaventure Kalou bij Feyenoord vertrok, zei hij al: “Mijn opvolger hebben jullie al in huis, mijn broertje Salomon.’’ Daar was geen woord aan gelogen De kleine Kalou kende een succesvolle carrière bij Feyenoord en lonkte lang naar het Nederlands elftal, maar daar stak Rita Verdonk, toen minister van Vreemdelingenzaken, een stokje voor. Vervolgens voetbalde hij voor Chelsea, Lille, Hertha BSC en Botafogo en speelde 97 interlands voor Ivoorkust. In 2021 stopte hij. Een Nederlandse zakenman kwam hem vervolgens toevallig tegen op een agrarische beurs in Abu Dhabi, waar de oud-voetballer aanwezig was als… kippenboer. In ieder geval heeft hij in zijn Nederlandse periode één ding geleerd: begin nooit een varkensboerderij. En zijn grote broer Bonaventure? Die is tegenwoordig burgemeester van de Ivoriaanse stad Vavoua.

Jhonny van Beukering

Uitsmijter

“Mijn mooiste club ooit,” noemt Jhonny van Beukering zijn werk als uitsmijter bij de Tilburgse stripclub De Nacht. Als profvoetballer speelde hij voor NEC, De Graafschap, PEC Zwolle en ook twee interlands voor Indonesië. En ooit stond hij, verdeeld over drie wedstrijden 108 minuten in het veld voor Feyenoord. Maar juist in zijn Fey-enoord-periode trok hij de aandacht. Helaas niet in positieve zin. In zijn eerste wedstrijd voor de Rotterdammers als invaller tegen Excelsior verbeterde Van Beukering namelijk het officieuze wereldrecord traagste sprint aller tijden. Hij werd, mede dankzij zijn wat ‘vollere’ postuur, meteen omgedoopt tot Jhonny van de Burger King. Na zijn voetbalcarrière raakte hij financieel in het slop. Toch krabbelde hij na die moeizame periode weer overeind. Mede dus dankzij zijn werk als beveiliger bij een stripclub. Daarnaast geeft hij doordeweeks, samen met zijn broer, gymlessen aan ouderen.

Stein Huysegems

Postbode

Stein Huysegems droomde lang van (fraaie) doelpunten als voetballer van – onder meer – AZ, Feyenoord, FC Twente en de Rode Duivels (vijftien caps). Tegenwoordig heeft hij een nieuwe droom: “Ooit een vaste ronde hebben als postbode.” Huysegems stopte in 2016 met voetballen op niveau. Hij vertelt hoe hij na een half jaar uitslapen om daarna op een stoel te gaan zitten, hunkerde naar een bezigheid. Hij vond het nog veel te vroeg de rest van zijn leven niets te doen en had geen oren naar werk in de voetballerij omdat hij zichzelf daar niet hard genoeg voor vindt. Op aanraden van kennissen solliciteerde hij als postbode en verdomd: hij werd aangenomen. Over Berry van Aerle (bijna 300 wedstrijden voor PSV en EK-goud met Oranje) wordt altijd gezegd dat hij na het voetballen postbode is geworden. Maar Berry deed dat amper een jaar. Huysegems trekt inmiddels al een jaar of vier langs de brievenbussen. En dat bevalt hem prima. “Ik vind het oprecht leuk om mensen blij te maken met bijvoorbeeld het bezorgen van een pakketje. En ik begin vroeg en ben op tijd klaar om mijn kinderen van school te halen.” En zoveel verschil is er eigenlijk ook niet tussen een voetballer en een postbode, de een moet de bal in het doel zien te krijgen, de ander het poststuk in de brievenbus.

Tim Wiese

Worstelaar

Tim Wiese zal zich vast weleens, tijdens de warmingup, speels hebben opgetrokken aan de lat. En mogelijk dacht hij toen al: best lekker, beetje krachttraining. Wiese was overigens geen onbenullig keepertje. Hij verdedigde bijvoorbeeld zesmaal het doel van Die Mannschaft. En keepte in clubverband voor onder meer Leverkusen, Kaiserslautern en Werder Bremen. In 2014 wierp hij de keepershandschoenen weg nadat hij in dienst van Hoffenheim in zes wedstrijden 22 keer de bal uit het net moest vissen. Hij werd gepasseerd en stopte gelijk: “Ik ben geen dromer, maar realist en snap dat mijn beste jaren erop zitten. Daarom stop ik.” Meteen ging hij de sportschool in en werd bodybuilder. Hij zou toen al een voorcontract hebben gehad met de WWE (World Wrestling Entertainment). Uitgangspunt was dat hij uiteindelijk ook in de ring zou belanden zodra hij ‘maatje worstelaar’ had bereikt. Al het beulswerk in de sportschool resulteerde in 2016 in zijn debuut bij de WWE. Lang zou zijn worstelcarrière overigens niet duren, één jaar om precies te zijn.

Faustino Asprilla

Condoom-ondernemer

De Colombiaanse spits Asprilla speelde ruim 300 wedstrijden in het betaald voetbal (onder meer voor Parma en Newcastle United), waarin hij 105 keer wist te scoren. Ook kwam hij 57 keer (twintig goals) uit voor het nationale team, onder meer tijdens de WK’s van ’94 en ’98. In 2004 stopte hij met voetbal. Vervolgens richtte hij een voetbalacademie op in eigen land en werd hij eigenaar van vastgoed en stukken landbouwgrond. Het was dus niet vanwege het geld dat hij in 2016 plots een eigen condoomlijn met alle vormen en smaken presenteerde onder de naam Tino. Hij wilde hiermee onder meer de Colombiaanse jeugd helpen beschermen tegen geslachtsziekten en het hoge aantal tienerzwangerschappen.

Björn van der Doelen

Singer-songwriter

Ja, John de Bever is ook een oud-voetballer die later muziek ging maken. Maar zijn meezingers zijn amper te vergelijken met wat Björn van der Doelen als singersongwriter presteert. Tussen 1994 en 2001 speelde de ‘Witte Tornado’ 94 wedstrijden voor PSV, daarna kwam hij nog uit voor Standard Luik, FC Twente en NEC. Op 30-jarige leeftijd borg hij de kicksen definitief op om zich volledig te kunnen wijden aan zijn muzikale ambities. Eerst met de band Allez Soldaat en later als Björn van der Doelen en de Huursoldaten.

Zijn muziek wordt geprezen door de serieuze muziekpers en Stef Bos noemde hem een van de beste songwriters van Nederland. Hij heeft inmiddels zes albums uitgebracht, waarvan de laatste op zijn eigen label: Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.