Eén jaar zonder Peter R. de Vries: 'Er is een boom omgevallen'

‘Hij laat een enorme leegte achter’

“Op dinsdag 6 juli vorig jaar zat ik voor mijn televisieprogramma Oplichters Aangepakt in Limasol, Cyprus. Samen met cameraman Joep Venmans wilde ik een man confronteren die zich schuldig had gemaakt aan grootschalige fraude. Vanuit een busje hielden we een bepaald pand in de gaten, business as usual. In het huis was beweging te zien, de spanning liep op. En toen, midden in die stilte: telefoon. Een redacteur van de talkshow Humberto. Of ik zo snel mogelijk naar de studio wilde komen om over de aanslag op Peter te praten. Aanslag? Welke aanslag, waar had hij het over? Cameraman Joep, die Peter ook al sinds 1996 kende, keek me geschrokken aan. Nadat ik had opgehangen, zijn we gaan googelen, natuurlijk, want je wilt weten wat er precies is gebeurd. Hadden we het maar niet gedaan, want er waren al vreselijk filmpjes in omloop. Toen ik die zag was ik ervan overtuigd dat Peter dood was, maar dat bleek dus niet zo te zijn, hoorden we later. Twee dagen later vlogen we terug naar Nederland. Ik wilde meteen door naar het ziekenhuis, maar werd kort daarvoor gebeld door Peters vrouw Jacqueline. Het ging heel slecht, dit was niet het moment. Ik zou precies in die periode op vakantie gaan, maar ja, stel dat er juist dan iets zou gebeuren. Ga maar gewoon, zei Jacqueline, dit kan weken duren, maar ook maanden.

De aanslag bracht veel bij me naar boven. Ik kende Peter al sinds 1 januari 1996, toen ik voor hem ging werken. Naast collega’s waren we ook vrienden. Niet dat we privé de deur platliepen bij elkaar, maar met name tijdens de reizen hebben we fantastische avonturen beleefd. Peter genoot er enorm van. Niemand die hem herkende, niemand die iets van hem wilde, hij kon lekker anoniem zijn gang gaan. Je zag dan echt een andere Peter. Ik koester die reizen, we hebben veel gelachen en mooie dingen gedaan. Was ik zijn beste vriend? Dat zou ik zelf niet willen zeggen. Het viel me na Peters dood op dat hij veel ‘beste vrienden’ had, ik doe daar niet aan mee. Ik hield van die man en mis hem nog steeds. Toen de acteur Ko van Dijk overleed, zei iemand: Er is een boom omgevallen. Zo zie ik Peters dood ook. Hij laat een enorme leegte achter. Als ik naar de foto’s van onze avonturen kijk, kan ik wel sentimenteel worden, ja. En ik kijk ook nog weleens naar onze laatste app-wisseling. Op 1 juli was dat, vijf dagen voor de aanslag. Die berichtjes gooi ik nooit meer weg.”

‘Hij heeft ons al die jaren kracht gegeven...’

“Het is een vreemd en moeilijk jaar voor ons geweest. Het besef dat we Peter niet meer kunnen bellen en niet meer kunnen zien, is niet te bevatten. Hij was er altijd voor ons. We hebben hem in 1999 leren kennen, niet lang na Nicky’s dood. Het onderzoek leek vast te zitten en daar leden we erg onder. Op een avond zaten we naar Peter R. de Vries, misdaadverslaggever te kijken toen mijn man voorstelde om het programma te benaderen. Ik was daar eigenlijk op tegen. Televisie, wat zou er allemaal op ons afkomen? En ging het niet alleen om kijkcijfers en sensatie? Mijn man heeft die zondagavond meteen naar de redactie gebeld en kreeg een redactrice aan de lijn. Zij noteerde ons verhaal en beloofde dat er contact zou worden opgenomen. Dan nog denk je even: wat komt hiervan terecht? Maar een paar dagen later stond Peter op de stoep. Hij had de zaak van Nicky vanaf het begin gevolgd en verzekerde ons dat hij de zaak zou gaan onderzoeken. En dat heeft hij gedaan, méér dan dat. Het is uiteindelijk vooral aan hem te danken geweest dat de zaak is opgelost. Hij is altijd ‘aan de boom blijven schudden’, zoals hij het altijd noemde.

Op dinsdag 6 juli vorig jaar had ik Peter ’s middags nog aan de telefoon. Het ging over het hoger beroep in de zaak van Nicky, een gesprek zoals we door de jaren heen vaak hadden gevoerd. Een paar uur later zagen we hem op televisie, bij Boulevard. Hij zag er moe uit, al maanden eigenlijk. Ik heb dat ook weleens tegen hem gezegd. Kwam door de drukte, zei hij, er liepen nogal wat zaken tegelijk. Maar hij zal ook stress hebben gehad, dat kan niet anders met alles wat hij deed. Kort na de uitzending werden we gebeld door onze dochter Femke. Ze had gehoord dat Peter was neergeschoten. We konden het bijna niet geloven en belden een naaste medewerker van Peter. Die kon het bericht bevestigen.

Na een periode tussen hoop en vrees hoorden we dat Peter was overleden. Ja, wat doet dat met je? Ongeloof. Peter was al zo lang in ons leven. We konden hem altijd bellen, hij stond letterlijk dag en nacht voor ons klaar. Het kende de lange weg die we hebben moeten gaan, alle ups en downs. Was ook altijd eerlijk, deelde de successen met ons, maar ook de tegenslagen. Je wist met Peter altijd waar je aan toe was. Het was ook meer dan alleen helpen wat Peter deed, hij heeft ons in al die jaren kracht gegeven. Dit terwijl hij zelf ook heel emotioneel kon zijn. Hij vond het bijvoorbeeld moeilijk dat hij met zijn zoon naar Ajax kon gaan en dat ons die mogelijkheid was ontnomen. Veel mensen kennen die gevoelige kant van Peter niet.

We missen hem. Het samen naar Nicky’s graf gaan om bloemen te leggen. Het samen hier thuis een boterham eten, de vele telefoontjes en berichtjes. Onze laatste contacten gingen over het hoger beroep in de zaak van Nicky. De uitkomst daarvan, de zestien jaar gevangenisstraf voor Jos B. heeft hij helaas niet meer mogen meemaken. Maar zonder hem was het nooit zover gekomen, we zijn Peter voor altijd dankbaar.”

‘Ik moest het zijn zoon Royce vertellen’

“De vraag wat ik deed op dinsdag 6 juli om 19.30 uur is me vaker gesteld. Het is een vraag in de categorie wat deed je op 9/11? of op de dag dat Pim Fortuyn werd vermoord. Die 6de juli was ik thuis. Ik had net gegeten en stond de vaatwasser in te ruimen. Een collega van RTL Nieuws belde, hij vroeg alleen ‘of het klopte’? Ik had geen idee waar hij het over had. Nou, dat Peter R. de Vries zojuist is neergeschoten. Ik wist niet wat ik hoorde en had maar één gedachte: ik moet aan de slag. Als een gek ben ik naar de studio aan het Leidseplein gereden om me te laten informeren over de gebeurtenissen. Het was een gekkenhuis. De berichten waren zeer verontrustend. Peter was van dichtbij neergeschoten en getuigen hadden gezien dat hij werd gereanimeerd. Het zag er niet goed uit. En toen belde Royce, de zoon van Peter. Ik kende hem goed, samen met hem en zijn vader was ik nog naar een Champions League-wedstrijd van Ajax geweest. Royce vertelde dat hij via advocaat Peter Schouten had gehoord dat zijn vader zou zijn neergeschoten en vroeg me of dit klopte. Ik kon niet anders dan dit bevestigen. Door de rollercoaster waarin ik zat besefte ik niet eens het gewicht van dat moment. Dat ík als journalist aan Royce moest vertellen dat zijn vader was neergeschoten. Heftig.

Door de berichten die ik hoorde en de vreselijke filmpjes op internet dacht ik eigenlijk dat Peter dood was. Maar dat bleek dus niet zo te zijn. Ik wilde maar één ding, naar het ziekenhuis. Maar waar hadden ze hem gebracht? Het was een hele toer om daarachter te komen, alle beveiligingsprotocollen waren in werking getreden. Via de familie wist ik uiteindelijk waar ik moest zijn, het ziekenhuis was inmiddels een vesting geworden. Maar ik mocht naar binnen. Er volgde een emotionele en intensieve periode met de familie. Er was de zorg om Peter, maar er moesten ook praktische dingen worden geregeld met onder andere de onvermijdelijke vraag ‘wat als?’

De situatie greep me erg aan. Ik kende Peter relatief kort, zes jaar om precies te zijn, maar we hadden intensief samengewerkt. Hij betrok me bij grote dossiers, zoals de zaak-Nicky Verstappen, en nam me in vertrouwen. Bijvoorbeeld toen er via een DNA-verwantschapsonderzoek een hit was met Jos B. Dat was een tijdje geheim, maar toch betrok Peter mij erin. Ook privé klikten we goed. Hoogtepunt was toch wel het bezoekje aan de Arena, drie Ajax-liefhebbers bij elkaar. Ook leerde ik zijn gevoelige kant kennen. Hoe trots hij was op zijn kleinkinderen, hoe begaan hij was met achterblijvers en slachtoffers, maar ook hoe hij door het vuur ging voor zijn medewerkers. Elk jaar schreef hij een uitgebreide mail aan het team, waarin hij strooide met complimenten en dankbetuigingen. En voor iedereen was er een goede fles champagne.

Peter wordt natuurlijk enorm gemist. We worden bij Boulevard bijna dagelijks met het gemis geconfronteerd. En het vak is natuurlijk enorm verhard, niets is meer hetzelfde sinds de aanslag. We wisten allemaal dat die dreiging er was, maar dat het ook echt zou gaan gebeuren..? Soms lees ik mijn mail- en appwisseling met Peter nog weleens door. Ik koester dat. Niet alleen om de herinnering levend te houden, maar ook om geïnspireerd te worden door zijn geestdrift en kennis. Een onvergetelijke en onvervangbare man.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.