Kasteelvrouwe Emmy: 'Ja, ik ben wel een gek mens'

Op het lekkende dak van het immense Château Chauvaux in Douzillac, op een uurtje rijden van Bordeaux, staan zes werkmannen dakpannen te lozen. In de gigantische tuin zit Emmy Postma (63) uit Utrecht onder een weelderige plataan te kletsen met de visite. Echtgenoot Rutger heeft ons net opgehaald van het plaatselijke treinstation en dat is op zich al een verrassing. Want eigenlijk wilde de gepensioneerde tandarts helemaal niks met het onwaarschijnlijke project van zijn echtgenote te maken hebben. Hij zit liever op zijn woonboot in de haven van Naarden. “Het is een bodemloze put,” zegt hij onomwonden als we aanschuiven bij het drietal. Emmy knikt. “Dat blijft het ook wel.” Later zal Rutger uitleggen dat het dak een cruciale rol heeft gespeeld bij de ‘hereniging’.

De visite kennen we ook uit Ik Vertrek, het mateloos populaire emigratieprogramma van AVRO- TROS. Zij, Alexander en Esther, hebben op veertig minuten rijden van het stel een bed and breakfast in Montazeau, met haar 317 inwoners. Indirect zijn ze verantwoordelijk voor de komst naar Frankrijk van Emmy Postma.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

“We hadden ze op tv gezien en ik was gelijk enthousiast,” vertelt ze.

“Toen we op vakantie waren richting St. Tropez hebben we even een ommetje gemaakt naar de Dordogne, best veel kilometers.

Ik vind het hier veel mooier en groener dan in Zuid-Frankrijk.” Uiteindelijk heeft Rutger dit kasteel, met zijn tien kamers en zes hectare grond waar veertig jaar niets aan gedaan is, gevonden en Emmy was meteen verkocht. Rutger neemt het woord, wat op zich geen sinecure is, want Emmy laat zich niet zomaar onderbreken. Hij lijkt best op Richard (‘Ríchaaaard!’) uit de Britse serie Keeping Up Appearances, met de bekakte wannebe-aristocraat Hyacinth. Ook Rutger laat zich alles wat zijn vrouw zegt welgevallen, met herhaaldelijk een diepe zucht en wegdraaiende ogen. “Ik zal de basis van ons verhaal vertellen,” waarschuwt hij. De opnameapparatuur gaat aan, alleen zit Rutger wat ver van de microfoon waardoor hij mogelijk niet goed te horen is. “Dat maakt niet uit,” zegt Emmy. “Het is ook veel belangrijker wat ík zeg.” Rutger zucht en steekt van wal.

Rutger had een nachtmerrie waarin Emmy op een steenkoude avond in het kasteel zat te bibberen. Ze hield haar bevroren handen om een kaars. Emmy: ‘Ach wat lief dat jij daar nachtmerries over hebt!’

Nog één keer iets spannends

Rutger: “Ik zal vertellen hoe een doorsnee mens, zoals ik, naar een eventueel nieuw huis kijkt, en hoe Emmy dat doet.”

Emmy: “Wat je gaat zeggen, daar ben ik het toch niet mee eens, maar vertel maar.”

Rutger: “Nee, want je respecteert elkaars mening, wat in ons geval natuurlijk helemaal niet zo is, maar laten we daar even van uitgaan. Als ik naar een huis kijk, denk ik: oké, de badkamer is niet zo mooi, de keuken gaat wel, dit en dat moet er veranderd worden, dit is mijn budget en dan kijk ik of het haalbaar is.”

Emmy: “Pfff…” Rutger: “Dan maak je een financieel plaatje en als het kan, doe ik het en als het niet kan doe ik het niet. Zij ziet dat kasteel en in haar hoofd is alles al klaar. Ze kijkt amper naar de kosten, nou ja een beetje dan, maar zegt: het gaat niet om het eindresultaat maar de weg ernaartoe. En wat mij een beetje stoort is dat ze zo chaotisch is. Dan haalt ze ergens met een schuurpapiertje of brandertje tien centimeter weg en dan gaat ze weer naar een andere deur om daar weer tien centimeter te branden. En dan ga ik naar boven en dan is daar ook een stukje van het behang weg. Dan stopt ze weer, want ze moet de koffie uit de magnetron halen, want die is koud geworden. Ze loopt van hot naar her en dan ga ik maar weer buiten zitten. Dan roept ze mij, want er moet onmiddellijk een deel van een bed naar zolder. Nou, dan help ik haar ermee tot ze halverwege de trap zegt ze: Oh, rugpijn, zet maar even neer. Dat halve bed staat inmiddels alweer twee weken op de trap.”

Emmy: “Maar het is wel lekker weg uit de gang! En voor mij is er een heel goede logica in het hele verhaal,” aldus de kasteelvrouwe, zoals omroep MAX, die haar volgt voor een heuse realityshow, haar noemt. “Als ik denk: die deur moet gedaan, dan ga ik die afbranden. Als ik dan onderaan moet branden, krijg ik rugpijn.

Dus stop ik. Maar ik wil wel nog werken. Nou, dan ga ik gewoon ergens anders beginnen op werkhoogte. En dan vind ik het ook leuk om te kijken wat er allemaal onder zit… Wat maakt het nou uit of die ene deur vandaag af is, of morgen of over een maand.” Rutger zucht weer. Emmy: “Jij moet dat gewoon loslaten en mij laten.” En Rutger? Vindt hij klussen ook leuk? “Vroeger wel, nu niet meer, want ik heb leergeld betaald. Emmy vindt het toch nooit goed wat ik doe. Ik mag alleen nog buiten dingen doen. Daarom heb ik een grasmaaier gekocht. En een e-bike. Daarmee haal ik de boodschappen. Dat mag wel. En ze is nu gewend dat ik binnen niks doe; kan ik ook niets fout doen. Ik wil met alle liefde klusjes voor haar doen, maar zij vindt dat ze er niet om moet hoeven vragen. Ze wil dat ik zelf initiatief neem.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.