DJ Jean: 'Godverdegodver, ik had ook die miljoenen kunnen pakken!'

Je bent op 7 mei 54 geworden, gefeliciteerd nog… “Eh, dank je. Een slechter begin van dit interview had ik me niet kunnen wensen.”

Oei, is dat een pijnpuntje, je leeftijd?

“Nou, aan het verhaal van ouder worden zitten twee kanten. Aan de ene kant zeggen mensen dat ik blij moet zijn dat ik met mijn levensstijl in goede gezondheid deze leeftijd heb mogen bereiken. Daar zit wat in. Aan de andere kant is er - gezien mijn vak natuurlijk geen reet aan om ouder te worden. Want elke stap in de richting van ouderdom is een stap de verkeerde kant op. Daarnaast vind ik er van kinds af aan al geen zak aan om verjaardagen te vieren en al helemaal niet die van mezelf. Dus vaak probeer ik het een beetje onder de radar te houden, wat meestal niet lukt. Dit keer viel het in het weekend en bleef het bij een paar honderd appjes in de privésfeer, maar als ik doordeweeks jarig ben is er altijd wel een radiostation dat er aandacht aan schenkt in de ochtendshow. Dan is er geen houden meer aan. Maar kort samengevat: ouder worden staat voor mij symbool voor vergankelijkheid en dat is nou precies waar ik grote moeite mee heb.”

Oud zijn past misschien ook niet zo goed bij dj zijn? Qua springen, druk doen, hip zijn en een jong publiek aanspreken?

“Het is absoluut waar wat je zegt, maar er zit een grote kanttekening bij die stelling. Gelukkig gaat die vlieger voor mij en leeftijdsgenoten als Carl Cox (59), David Guetta (54), David Morales (59) en Tiësto (53) niet op. Die jongens staan allemaal nog boven aan de ladder en dat komt denk ik doordat wij van een generatie zijn die alles in gang heeft gezet. In de jaren 90 waren wij op het gebied van dance de pioniers en die jongens met die grote namen werden als dj’s de eerste wereldsterren. Blijkbaar vergeten mensen die iconische jaren 90 niet; dat zie je aan het feit dat die feesten met het thema nineties zo populair blijven voor jong en oud. Let wel: jong en oud, want bij de meeste nineties-feesten die ik doe bestaat de helft van het publiek uit tieners en twintigers. Er is dus destijds iets tijdloos neergezet. Veel volwassenen van nu kijken op de jaren 90 terug als de mooiste uitgaanstijd ooit. Dat was ook een totaal gekke generatie - de mensen die nu tussen de 40 en de 55 zijn - die vier of vijf dagen en nachten in de week op pad was in die tijd. En die laten zich nog steeds niet uit het veld slaan. Je ziet ze nog steeds op feesten en festivals en ze zijn misschien wel fanatieker dan de slaapgeneratietieners van nu, die voornamelijk zitten te gamen, een beetje sparen voor één keer in de maand een festivalletje en verder alleen nog maar in de lokale kroeg komen.

Ik denk dat wij door de tijgers van toen al lang meelopen én nog lang meekunnen. Hoe lang dat dan is, zou ik niet durven zeggen. Vooralsnog zijn we dik in de 50, zitten we tot de nok toe vol en zijn we misschien wel de meest geboekte dj’s op aarde. Ik heb dus niet het idee dat de dj’s van een jongere generatie nou heel veel voordeel hebben ten opzichte van ons.”

‘Om dat bedrag met zes nullen op je bankrekening te zien staan, geeft een onbeschrijflijk gevoel van trots, vrijheid en onafhankelijkheid’

We kunnen wel een subtiel voordeeltje bedenken…

“Ja, als je het over de tonnen en de miljoenen gaat hebben, dan hebben wij een slag gemist. Hoewel het volgens de laatste berichten die ik heb gehoord weer een beetje tanende is met die enorme gages, vlogen de prijzen een paar jaar geleden door het dak. Ik kijk daar met gemengde gevoelens naar.

Aan de ene kant gun ik mijn leerlingen of indraaiers van toen natuurlijk de wereld, want ik ben geen type dat anderen iets misgunt. Maar ik denk ook weleens: godverdegodver, was ik maar een paar jaar later op dit niveau geweest, dan had ik ook die miljoenen kunnen pakken. Die vielen nog niet te halen toen ik de wereld over ging. Dat is wel zuur, maar ik lijd er niet onder en ben ook niet gefrustreerd. Ik heb het superdruk in Nederland en tja, in plaats van 2,5 ton per avond pak ik dan 2,5 duizend. Maar als dat drie keer op een zaterdagavond is, pak ik anderhalf à twee tonnetjes per jaar; dat doe ik mijn hele leven al.

En heel eerlijk: daar kan ik alles mee doen om een gelukkig leven te leiden. Dus in principe heb ik die miljoenen ook niet nodig.

Geld is nooit mijn uitgangspunt of drijfveer geweest, dat is altijd het leven dat ik leid met het draaien en door het draaien. Het bedrag dat ik net noemde, verdien ik al twintig à dertig jaar en daarmee voel ik me al een ontzettend bevoorrecht mens. Dat ik het beter heb dan 90 procent van de mensheid, daar ben ik dankbaar voor. Net als voor het feit dat ik nog steeds zoveel word geboekt; het is niet vanzelfsprekend dat je nog 150 à 200 gigs per jaar doet.

Ik ben er ook supertrots op, je moet het toch maar flikken. Zowel de organisatoren van de feesten als het publiek zien me ook graag weer terugkomen. Ik ben met de tijd meegegaan door mijn gage aan te passen voor kleinere gelegenheden. De grote discotheken en enorme uitgaanscentra krijg je op wekelijkse basis niet meer vol, het draaien heeft zich meer ontwikkeld richting special events, zoals sporthallen, kermispleinen, feestweken en festivals, maar ook nog kleinere capaciteiten van 100 tot 150 man, zoals grand cafés. Dat zijn eigenlijk de nieuwe clubs.

Daar kun je niet het volle pond voor vragen, want dat krijgen de eigenaren er nooit uit. Ook ben ik dankbaar dat ik nog steeds voldoende aandacht krijg van de media. RTL Boulevard en Shownieuws weten me altijd wel te vinden als er een item wordt behandeld waar ik wat over kan zeggen. Radio en tv blijven me bellen, dat draagt natuurlijk bij aan blijvende naamsbekendheid. Die combinatie van dingen zorgt voor mijn volle agenda en een rokende schoorsteen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.