Op de blindentribune bij FC Utrecht: 'De leukste wedstrijd die ik nooit heb gezien'

Verdomme. Ik hoor het stadion ontploffen, diep in blessuretijd heeft FC Utrecht alsnog gelijkgemaakt tegen AZ. Ongetwijfeld duiken de supporters nu over elkaar heen. Niets zo mooi als de gekte van een ontsnapping op het laatste moment, maar ik krijg alleen de geluiden mee. Dolgraag wil ik zien wat de 2-2 allemaal losmaakt bij het publiek, maar ik ben vandaag aangewezen op mijn oren. Dat valt me niet mee. Terug naar het begin van de avond.

Gelijk na het uitstappen uit de tram lonken ze in de verte, de lichtmasten van de Galgenwaard.

Een stadion blijft een magische uitwerking op me hebben. Zowel De Kuip, die ik als Feyenoorder al honderden keren zag, als een voor mij nieuw stadion trekt als een magneet. Dan verandert deze dertiger gewoon weer in een klein kind. Dit seizoen ben ik uit een wat merkwaardige liefhebberij al bij wedstrijden van Lille en Cercle Brugge geweest; het stadion van FC Utrecht is voor mij nog net zo’n onbeschreven blad. En daar verheug ik me altijd op, al is er wel een groot verschil. Dit keer ga ik de wedstrijd niet zien. Meerdere clubs hebben tegenwoordig een blindentribune en ik ben toch wel heel nieuwsgierig naar die beleving. Naar een stadion ga je doorgaans om voetbal te kijken, wat heeft het voor zin als je niets kunt zien?

Wat dat betreft heb ik eigenlijk hoge verwachtingen, want niets zo romantisch als een wedstrijd die je wél hoort, maar niet ziet. Bij een zondagmiddag in de auto krijg je bij Langs de lijn de indruk dat zelfs Heracles-Heerenveen of Fortuna-Zwolle een waanzinnige voorstelling is. Als ik tijdens een wedstrijd in De Kuip sta te plassen en al die geluiden hoor, is het alsof ik iets van de Champions League-finale mis, in plaats van dat kabbelende potje dat het tot een minuut geleden nog was.

DOLGRAAG WIL IK ZIEN WAT DE 2-2 ALLEMAAL LOSMAAKT BIJ HET PUBLIEK, MAAR IK BEN VANDAAG AANGEWEZEN OP MIJN OREN. DAT VALT NIET MEE

Frans en Bert laten het voetbal al twaalf jaar leven

De blindentribune van FC Utrecht is geopend in 2010. Vanaf het eerste moment verzorgen Frans Evers en Bert Scheffer het radioverslag. Tribunes voor mensen met een visuele beperking zijn ontstaan in Engeland, AZ was de club die dit in Nederland heeft geïntroduceerd. “Ook FC Utrecht wilde de toegankelijkheid voor mensen met een beperking vergroten, dus is de club bij AZ gaan kijken,” vertelt Bert. “Toen de faciliteiten waren geregeld, moesten er nog verslaggevers komen. De club heeft naar alle regionale omroepen gemaild of iemand interesse had. Daar heeft Frans op gereageerd.

Anderhalf uur volpraten in je eentje is niet handig, dus hij dacht: welke gek kan ik erbij nemen? Wij zaten al samen bij de streekomroep voor de omgeving Nieuwegein-IJssel-stein, puur als hobby. Het was de bedoeling dat we een screening zouden doen, maar na de eerste wedstrijd waren de supporters bere-enthousiast. Dus ja, twaalf jaar later zitten we er nog steeds.” FC Utrecht was na AZ de tweede club met een blindentribune, inmiddels hebben vrijwel alle grotere clubs in Nederland zo’n vak. Tot vreugde van Bert. “Zo kunnen ook de blinde mensen het voetbal ervaren. Voor hen is dit een geweldig leuk uitje en ik vind het heel mooi om daar op deze manier iets aan bij te dragen.”

De Kannibaal

Toevallig arriveren we tegelijk met de spelersbus van AZ. Khalid Boulahrouz stapt uit, we hadden even gemist dat hij tegenwoordig assistent-coach is in Alkmaar. De Kannibaal moet op de foto! Verrek, wat is Owen Wijndal klein in het echt! Eenmaal binnen drinken we bier uit een plastic beker en kopen we een veel te duur broodje kroket, zoals dat nou eenmaal werkt in alle stadions. Mijn ogen glijden over de hoge, steile tribunes. Frans Evers en Bert Scheffer bereiden zich voor op het duel. Zij maken samen een radioverslag, speciaal voor de meestal zo’n twintig bezoekers met slecht of geen zicht. Die wonen allemaal begeleid in een vestiging van stichting Bartiméus. Iedere bezoeker is gekoppeld aan een begeleider van de organisatie, dankzij hun inzet zit Gregory weer op zijn vertrouwde stoel in de Galgenwaard.

Het gaat vanavond afkoelen, maar dat heeft hem er niet van weerhouden een korte broek te dragen. Waarschijnlijk verwacht hij dat het spel van FC Utrecht hem voldoende verwarmt. “Ik ga bijna altijd naar het stadion, of ik moet echt niet kunnen,” vertelt de supporter. “De sfeer, het gejuich; dat is gewoon leuk. Ik zie alleen licht en donker, maar op je oortjes kun je de wedstrijd luisteren, zo krijg ik alles goed mee.” Hij vindt het misschien een rare vraag, maar ik stel ’m toch. Heeft ook een supporter die de spelers nog nooit heeft zien voetballen een favoriet? “Willem Janssen is goed,” zegt Gregory resoluut. “En Boussaid ook.” Nog een paar minuten tot de aftrap. Verslaggever Bert, die straks twee vakken verderop zit, komt de gasten op de blindentribune gedag zeggen. “Even een praatje maken. Soms vragen ze of ze je even mogen voelen, hebben ze een idee hoe wij eruitzien. En als we weten dat Tom of Wouter er is, schromen we niet ze persoonlijk aan te spreken in het verslag. Hé Tom, leuk dat je er weer bent, hopelijk kun je genieten van de wedstrijd. Je probeert een persoonlijk beeld te maken voor de mensen die niks kunnen zien. Dat vind ik ook het leuke: bij radio maken moet je vaak iets verzinnen, nu kan ik vertellen wat ik zie. Ik probeer beelden te maken door te beschrijven hoe het veld eruitziet, of spelers een bepaalde loop hebben, de kleur voetbalschoenen, de haardracht. Je probeert de ogen te zijn van mensen die hier het voetbal komen beleven.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.