George Baker: 'Je moet geluk hebben met je genen'

Praten we vandaag met Hans Bouwens of met George Baker?

“Haha, je spreekt vandaag met Hans.De meeste mensen in Nederland kennen me nu ook gewoon als Hans. In het buitenland is dat anders. Daar is het altijd George.”

Maar als je wordt geroepen, kom je in beide gevallen wel aangelopen?

“Laat me het zo zeggen: ik raak niet meer in de war.”

Wat zijn de belangrijkste verschillen tussen Hans en George?

“George is een artiest. Die is extravert. Hij staat op het podium, zingt, maakt grappen en vertelt verhalen. Hans is gewoon wat rustiger. Ik moet thuis niet de George Baker gaan uithangen, dat vindt mijn vrouw niet echt leuk. Die zegt dan: De voorstelling is voorbij, je bent nu weer thuis. En dan ben ik weer Hans.”

Heb je na al die jaren zelf een knop ontwikkeld die je kunt omzetten van Hans Bouwens naar George Baker?

“Ja. Dat moet ook wel. Anders wordt het allemaal te zwaar. Als ik thuis ben, ben ik Hans. De knop gaat om nadat ik heb gedoucht, omgekleed ben en in de auto zit richting mijn optreden. Dan word ik George.”

Op welk moment in je leven dacht je: ik heb een artiestennaam nodig?

“Als kind zong ik al eigen liedjes op het schoolplein. Ook deed ik Louis Armstrong na, en dan kreeg ik applaus. Daar is het eigenlijk mee begonnen, ik was toen een jaar of acht. Rond mijn twaalfde zong ik in een schoolbandje en daarna volgden allerlei bandjes. Serieus werd het met Soul Invention. In het huis-aan-huisblad stond een advertentie waarin ze een zanger zochten voor een soulband. Ik had geen flauw idee wat soul was, ik kwam uit de rock-’n-roll. Dus ik heb die middag in 1965 een plaatje gekocht van Wilson Pickett, het nummer In the Midnight Hour. Dat liedje vergeet ik natuurlijk nooit meer. ’s Avonds deed ik auditie en tot mijn stomme verbazing werd ik nog aangenomen ook. We traden op in allerlei jeugdhuizen, lokale barretjes en dancings. Totdat die jongens het idee kregen dat ze een eigen plaatje wilden gaan maken. Onze bassist speelde – om zijn vingers warm te maken – vaak het inmiddels bekende loopje waar Little Green Bag mee begint. We repeteerden in een schooltje en op een avond zijn we met z’n tweeën bij elkaar gaan zitten en toen is Little Green Bag geboren. Dat was het begin van alles in 1969. Toen we die plaat hadden gemaakt, vonden we de bandnaam Soul Invention niet meer bij onze muziek passen. Little Green Bag was geen soul. In onze bandbus lagen stapels tijdschriften; aan de ene kant de normale bladen, aan de andere kant de porno. Tussen de gewone tijdschriften lag een boek, waarin een privédetective voorkwam die George Baker heette. Zo ben ik aan die naam gekomen. In die tijd waren er wel meer bandjes met Selection in de naam, dat was een beetje in de mode. Dus werd het George Baker Selection.”

Inmiddels ben je de bestverkopende Nederlandse artiest aller tijden.

“Nou, er komen nog wel een paar acts in de buurt, hoor. Golden Earring heeft ook aardig toegeslagen en vergeet Shocking Blue niet. Maar laten we het erop houden dat ik veel platen heb verkocht, dat wel.”

In elke uithoek van de wereld wordt jouw muziek gedraaid. Hoe kan het nou dat je zo’n aardige, bescheiden man bent gebleven en geen verwaande kwast bent geworden?

“Haha, hij is zo gewoon gebleven. Kijk, ik ben grotendeels opgevoed door mijn oma. Zij heeft mij geleerd dat ik andere mensen moet behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden. Misschien is dat de basis geweest. Aan de andere kant kan ik aardig relativeren, dus het succes gaat niet zo gauw met mij aan de haal. Normaal blijven in dat vak, dat kan niet. Er zijn zoveel mensen die iets van je willen; je moet een bepaalde afstand nemen, dat is gewoon zo. Maar als je dat te groot maakt, word je zelf eenzaam. Als je een ondoordringbare muur om je heen bouwt, word je een eenzaam mens. En eenzame mensen worden vaak een beetje kierewiet. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik wel bereikbaar moet blijven.”

Houdt je vrouw Blanche je ook met beide benen op de grond?

“Echt nodig is dat niet. Maar soms heb ik van die artiestentrucjes weet je wel, vooral als ik uit een periode van euforie kom. Als ik ergens ben geweest waar men erg enthousiast was.”

Na het succes en het applaus mag je dan thuis de vuilnisbak weer bij de weg zetten.

“Ja, dat sowieso. Maar ik denk dat alle artiesten met een nuchtere vrouw dat wel hebben; die hoeven al die ellende niet mee naar huis te nemen.”

Nuchterheid is een eigenschap die ook wel bij jou past. Hoe zou je je eigen karakter omschrijven?

“Inderdaad vrij nuchter. Vooral voor een artiest.”

Heb je nare kanten?

“Misschien dat ik een beetje een workaholic ben. In huis ben ik toch vaak afwezig, want dan zitten mijn gedachten op een andere plek. Maar als ik die mindere eigenschap zou verwijderen, dan verwijder ik nog veel meer, want vaak zit er muziek in mijn hoofd. Dan ben ik met meerdere dingen bezig, dat kun je niet zomaar even ergens neerleggen, zo van: ik ben er klaar mee, hoi! Zo werkt dat niet. En voor de rest? Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben. Kijk, als je jong bent, wil je vaak iets of iemand anders zijn. Maar op een gegeven moment leer je jezelf kennen en dan weet je dat je het beest niet verandert. Het beest is zo gemaakt; door eigenschappen, door je genen en door het leven. Op een zeker moment verander je dat niet meer. Dat moet je dan accepteren, want als je dat niet doet, word je een diep ongelukkig mens.”

Dat besef komt met de jaren?

“Natuurlijk. Het is echt niet zo dat je jezelf op je zestiende volledig accepteert. Je bent dan een puber.”

Over leeftijd gesproken: je bent 77 geworden in december. Voel je je ook 77?

“Als ik ’s ochtends opsta, wel. Dan heb ik overal pijn, joh. Spierpijn. Maar ik vind het onzin dat je jezelf jonger moet voelen, want dan doe je afbreuk aan de periode waar je nu in zit. Ik heb eigenlijk wel plezier in het oud worden. Al dat andere heb ik al gedaan: ik ben jong geweest, ik heb de middelbare leeftijd gehad. Nu ben ik oud. Als ze tegen me zeggen dat ik jong ben, dan denk ik: schei toch uit, joh. Ik ben gewoon 77 en mijn lichaam draagt de sporen van de tijd. En mijn geest ook. Dat moet je koesteren. Het is net als bij een oldtimer: die ga je ook niet veranderen, daar ga je geen elektromotor in zetten. Dat ding glanst, er zit chroom op en hier en daar een kras, want dat hoort bij zo’n oude auto. Dat moet je zo laten.”

Maar je ziet er fantastisch uit, je hebt een goeie kop met haar. Hoe kan het dat je zo fit en vitaal bent in vergelijking met sommige van je leeftijdgenoten?

“Dat is pure mazzel van mij. Ik doe er eigenlijk niet zoveel aan. Het is geen verdienste van me, je moet geluk hebben met je genen. De Heer heeft het ons gegeven, om het zo maar te noemen, en de één krijgt een leuk pakket genen en de ander krijgt een beetje een lullig pakket. Daar moet je het mee doen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.