Het waanzinnige levensverhaal van Ed Sheeran: van dakloze drinker tot idool

Zoals zoveel dertigers heeft Ed Sheeran in zijn jeugd genoten van de opkomst van South Park. Hij vindt het prachtig, die dwaze avonturen van Cartman, Stan, Kenny en Kyle. Tót een aflevering uit 2005, waarin Cartman opeens ontwaakt met rood haar. Er wordt gesproken over een ‘vloek’ en het is niet bepaald reclame voor roodharigen. “Die aflevering heeft mijn leven verpest,” vertelde Sheeran eerder dit jaar bij Slam Radio.

“Rood haar hebben was in Engeland altijd iets waar mensen de pest aan hebben, maar dat was niet zo in Amerika. Mensen wisten nooit wat een ‘ginger’ was. Mensen hielden zelfs van mijn haarkleur.” Dat verandert na de aflevering over de vloek. “Dat was het dus, een vloek. Wereldwijd, voor de rest van mijn leven.”

Sheeran vertelt het wel met een zekere ironie, hij is nog altijd fan van South Park en zou graag eens een stem inspreken. Maar de anekdote zegt wel iets over zijn jeugd. Die was namelijk niet zo onbezorgd zoals die zou moeten zijn. “Ik haatte de lagere school. Ik huilde elke dag,” vertelde hij in 2019 tijdens een campagnedag van Love Music Hate Racism.

“Voordat ik begon met gitaarspelen, deed ik niets. Ik ging naar een lagere school die nogal sportief was. Ik kon niets van sport, dus daar hield het op. Dat was nu eenmaal hoe je cool werd. Als je goed was in voetbal, dan was je cool. Ik was dat niet. Maar toen ik op de middelbare school begon, was dat zo’n mengeling van verschillende dingen dat ik begon met gitaarspelen en dat ik er plots bij begon te horen.”

Therapeut Eminem

Maar dat duurde dus even. Sheeran heeft niet alleen rood haar en geen talent voor sport, maar ook een flinke wijnvlek in zijn gezicht. Gevolgd door nóg een eigenschap waar pesters wel raad mee weten. “Ik was een heel, heel raar kind. Toen die wijnvlek werd verwijderd, vergaten ze me te verdoven. Sindsdien stotterde ik. Ik had ook een grote bril van de zorgverzekering. En ik had een probleem met m’n trommelvlies, dus het stotteren was eigenlijk mijn kleinste probleem.”

Niemand minder dan Eminem helpt Sheeran af van die laatste kwaal. Logopedie hielp niks, maar pa Sheeran hoorde dat Eminem weleens de nieuwe Bob Dylan kon worden. Hij koopt een album van de rapper voor zijn 9-jarige zoon. “Ik leerde elk woord, van begin tot eind, uit mijn hoofd. Eminem rapt heel erg snel, melodisch en ritmisch, en daardoor kwam ik van mijn gestotter af.”

Dat scheelt weer, maar zoals hij zelf al zei: stotteren was niet zijn grootste obstakel. Al is het ook weer niet zo dat Sheeran getraumatiseerd is door zijn jonge jaren. Integendeel, hij gebruikt het als brandstof om zijn kwaliteiten te laten ontvlammen. “Ik zag er altijd wat gek uit en had daarom nooit veel succes bij de meisjes, maar toen ik muziek begon te spelen, zei iedereen bij elk optreden: O, dat is die rossige jongen met die kleine gitaar. Ze herinneren je daarom. En plots krijg je wat aandacht omdat je gedenkwaardig bent. Wat ik nu dus altijd tegen kinderen zeg: het is geweldig om raar te zijn!”

Ed kan het weten. “De meeste klasgenoten die normaal waren zijn nu redelijk saai. Ze gaan vier keer per week naar fitness en kijken vaak in de spiegel, maar hebben weinig te melden. De meeste succesvolle mensen begonnen hun levens als rare kinderen zonder vrienden.”

'Drinken hielp'

De underdogs kunnen zich geen beter rolmodel wensen dan Ed Sheeran, want vrijwel niemand is momenteel succesvoller dan de Brit. Probeer maar eens een kwartier te zappen op de autoradio zonder iets van Sheeran tegen te komen. Lukt je niet. Is het geen nummer van hemzelf, dan wel iets van Justin Bieber of Taylor Swift, geschreven door Sheeran. Opeens is hij daar, in 2011. Zijn debuutsingle The A Team is meteen een kneiter van een hit, ook in Nederland. Het gaat over een meisje dat hij leerde kennen in een daklozenopvang. Want jawel, bijna drie jaar lang is Sheeran dakloos. Hij is niet het type dat onder een brug heroïne spuit of geld moet sprokkelen met het verkopen van daklozenkranten, maar van 2008 tot en met 2010 is zijn leven geen gespreid bedje. Hij heeft zelfs helemaal geen bed, maar zo erg vindt hij dat allemaal niet. Hij is naar Londen verhuisd om zijn muzikale droom na te jagen en daar horen, in zijn ogen, opofferingen bij. “Ik had geen plek om te wonen, maar ik redde mezelf,” zei hij in het boek A Visual Journey. “Ik wist waar en hoe laat ik een bed kon krijgen en ik wist wie ik altijd kon bellen om op de vloer te slapen. Sociaal zijn hielp. Drinken hielp.” Anders wist hij altijd nog wel een comfortabel plekje te vinden in de buitenlucht. “Er was een poort buiten bij Buckingham Palace met een verwarmingsbuis, daar heb ik een paar nachten geslapen. Daar heb ik het nummer Homeless geschreven.”

Zijn woonsituatie maakt blijkbaar creatief. Qua muziek én om te overleven. “Nadat ik een optreden had, wachtte ik dan op de eerste metro om vijf uur en sliep ik op de Circle Line tot twaalf uur. Dan ging ik weer op pad en deed ik daarna hetzelfde. Het was niet verschrikkelijk, het was niet dat ik op de koude straat moest slapen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het verder in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.