Sportcolumn: '(Lap)toptrainers en porno in de bus'

Mario Wisse

Thomas Tuchel werd afgelopen week gekozen tot beste trainer ter wereld. Daarmee showde hij Europees kampioen Roberto Mancini en kampioen van de Premier League Pep Guardiola zijn Hinterarbeit. Tuchel krijgt de prijs vanwege zijn prestaties vorig seizoen – de laatste weken gaat het niet zo lekker – toen hij met Chelsea de Champions League won door in de finale van Guardiola’s Manchester City te winnen. Tuchel maakt deel uit van een generatie laptoptrainers. De laptoptrainer heeft geen noemenswaardig verleden als voetballer – Tuchel hobbelde mee bij SSV Ulm 1846 en verdiept zich bovenmatig in management, tactiek, psychologie, statistiek, data, video-analyse en voeding. Zaken die door voetbalromantici lange tijd zijn weggehoond, maar die tegenwoordig het belangrijkste pakket skills van de (lap)toptrainer vormen. Toptrainers met meer interesse voor data dan voor de bal komen net als Tuchel vooral uit Duitsland. Denk maar aan Klopp, Rangnick, Nagelsmann, Flick en PSV-coach Schmidt. We kunnen dus net als in de tijd van Nina Hagen en Nena van een Deutsche Welle spreken.

Ook langs de Nederlandse velden moeten we het qua data-eters vooral doen met geïmporteerde oosterburen. Schmidt dus, maar ook Wormuth van Heracles en Letsch van Vitesse raken in blinde paniek wanneer ze hun computer niet kunnen opstarten. Ik ben bang dat de laptoptrainers het met de uitverkiezing van Tuchel definitief hebben overgenomen van de praktijkjongens. En ja, dat vind ik een verschrikking.

– Ik ben dan ook een hopeloze – vooral op het gebied van voetbal wil mijn vrouw daar graag aan toevoegen – romantische idioot. Een idioot die het leuk vindt om iemand met menselijke trekjes langs de lijn te zien banjeren. Letterlijk uitgestorven paradijsvogels als Fritz Korbach en Simon Kistemaker bijvoorbeeld. Over die laatste las ik de anekdote dat hij zijn selectie motiveerde door in de bus naar uitwedstrijden een pornofilm op te zetten en halverwege de microfoon voorin de bus te pakken met de mededeling: Als jullie drie punten pakken, mogen jullie op de terugweg de rest zien. Was het een film die in de smaak viel bij zijn jongens, dan kon de tegenstander van die dag de punten vergeten. Hilarisch wat mij betreft, maar ik ben bang dat het een aanpak is die tegenwoordig inderdaad niet meer werkt. Niet in de laatste plaats omdat de halve selectie de smartphone, of laptop, zou pakken om de rest van het meesterwerk te zien, toch?

Micha Jacobs

Sorry, ik veeg even mijn toetsenbord af: de woorden Duits en porno hebben blijkbaar een pavloveffect op mij. Ik was volgens mij een jaar of tien toen mijn broer een tv’tje met afstandsbediening kreeg voor op zijn slaapkamer, dus ik mocht zijn oude hebben, met drukknoppen, acht zenders en zo’n uitschuifbare antenne bovenop. Net in de tijd dat RTL Véronique begon met uitzenden en ik ver na bedtijd de dekens over de tv gooide, zodat mijn ouders niet konden zien dat ik de tv aanhad. Er ging een wereld voor mij open vol grote, blote, Duitse tieten en plukken schaamhaar die zo groot waren als de kop van een bouvier. Ik weet niet hoe groot de pornocollectie van Kistemaker was, maar ik vrees dat ik zomaar naar dezelfde ‘stimulerende’ films als de selecties van Telstar en De Graafschap heb gekeken. Ik weet trouwens ook niet of Roger Schmidt weleens van Simon Kistemaker heeft gehoord, maar ik denk dat hij lering zou kunnen ‘trekken’ uit zijn manier van werken. Zeker na PSV-Ajax (1-2) van afgelopen weekend.

Ajax won, nam de koppositie van PSV over, maar het ging na afloop natuurlijk alleen maar over de vraag of de bal over de zijlijn was voordat Ajax de winnende binnen poeierde. Schmidts rapen waren gaar, hij schreeuwde iets over dat je ‘de titel net zo goed meteen naar Amsterdam kon sturen’ – in het heetst van de snelkookpan uiteraard – en gaf Erik ten Hag schoorvoetend een hand na het laatste fluitsignaal.

Ik denk met terugwerkende kracht alleen maar: even ontladen, Roger. Pak je laptop erbij en zet even een spannend filmpje op. Niks wedstrijdanalyse, gewoon alle frustraties uit je lijf laten vloeien. Kistemaker gunde het zijn spelers als ze wonnen, ik gun het Schmidt na afgelopen zondag. Endorfine is endorfine: leuk als je wint, maar veel heilzamer als je verliest.

Afijn, je hebt weer eens mijn fantasie gevoed. Hoe graag zou ik een reportage hebben geschreven over de terugreis van De Graafschap, met drie punten op zak terug naar de Vijverberg, ergens begin jaren negentig. De haren strak in de gel, de snor geborsteld en met een biertje in de linkerhand en het geslacht in de rechterhand kijken naar het hoogtepunt van de onderbroken pornofilm van half één vanmiddag. Met boerendochter Tina de hooiberg in, en Simon Kistemaker maar jodelen door die microfoon. Als ik Schmidt was, zou ik mijn spelers na een verloren wedstrijd een mailtje sturen met een pornolinkje: dan pas ben je een goede laptoptrainer.