Het grillige leven van Maurice van der Toorn: podiumbeest op een zadel

“Hé, pak haar hand vast, joh. Dit is het moment. Kom op joh, pak die hand nou vast.” In plagerig Haags poogt Maurice een man te verleiden de hand van de vrouw naast hem in de zijne te nemen. Plagerig, maar op een charmante manier. Charme is een eigenschap die de geboren Hagenees zeker bezit. Zingen kan hij ook aardig. Hier, in de haven van Duindorp, rijdt hij vaker rond op zijn uitbundig versierde fiets. Vandaag is hij verkleed als Robin Hood. Maar op andere dagen rijdt hij rond verkleed als bijvoorbeeld Elvis, de kerstman of Zorro.

Vanuit een stereo-installatie op de fiets klinkt muziek, Maurice zingt al fietsend live mee. Liedjes van Tom Jones, The Pointer Sisters, André Hazes of Paul de Leeuw; het maakt hem niet uit. Hij doet het om de mensen wat plezier te brengen, vertelt hij. Alle mensen, want afkomst, ras, religie, leeftijd of wat dan ook, dat maakt hem allemaal niet uit. “Het is toch mooi als er iemand blij wordt van een zingende gek op een fiets.” Hij zegt gelukkig te zijn. “Ik ben in evenwicht nu. Voel me gelukkig op die fiets en word blij van de positieve reacties. Dus als je vraagt waarom ik dit doe, dan is mijn antwoord: omdat ik er gelukkig van wordt.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Eeuwige roem

Hij moest een paar jaar geleden helemaal opnieuw beginnen. Al vanaf zijn tienerjaren was hij op jacht geweest naar – liefst eeuwige – roem. In zijn knusse woonkamer, ergens in Duindorp, vertelt hij in sneltreinvaart over zijn avontuurlijke leven. “Toen ik 16 was, stond ik al midden in Rome. Daar was ik op eigen houtje, liftend, naar toe gereisd. Ik was onrustig, wilde van alles, zingen, in een film spelen. Ik wilde vooral wereldberoemd worden. Naar school ging ik amper, ik was altijd aan het spijbelen. Eigenlijk was ik alleen maar aan het wachten tot ze me eindelijk zouden ontdekken.”

Hij was al vroeg uit huis. Bivakkeerde nog een tijdje bij de Bhagwan, tot hij ook dat weer beu was. Als twintiger leek het succes dichterbij te komen toen hij lid werd van de boyband FRITSH, waar ook de later aan aids overleden René Klijn deel van uitmaakte. Ze deden mee aan de voorronde van het Songfestival, maar een doorbraak bleef uit. Hij werd bovendien al vrij snel uit de band gezet. Daar kon hij overigens prima mee leven. “Ik was de enige hetero in de band, joh. Al die strakke wielerbroekjes die we altijd maar aan moesten, ik vond het maar niks. Te verwijfd.“ En toen? “Nou ja, toen ben ik dus gewoon hetero gebleven, haha.”

Hij probeerde het vervolgens als de helft van het zangduo M&M. “Daar hebben we een tijd echt lekker mee gedraaid. Veel opgetreden, ook in het buitenland. We verdienden goed. Stonden bijvoorbeeld ook in het voorprogramma van Joling.” Maar daar kwam eveneens een einde aan. Net als zijn carrière als stripper. “Ik begon met strippen tijdens een optreden van The Chippendales. Stond ik midden in die zaal te strippen en maar kaartjes uitdelen. Heb ik veel werk aan overgehouden. Ik was natuurlijk een stuk makkelijker te benaderen dan die gasten.” Toen hij vond dat het te lang duurde voor hij eindelijk eens ontdekt werd, besloot hij er dan maar zelf werk van te maken. Hij ging actief op jacht naar publiciteit. Bij de première van de musical Tarzan holde hij opeens, verkleed als de hoofdpersoon, over de rode loper. Schreeuwend dat hij de echte Tarzan was. “Maar ik wilde helemaal niet in die musical spelen, joh. Ik wilde alleen de aandacht trekken. Om dan bijvoorbeeld in een reclame te spelen, met een bounty in mijn hand op een zonnig strand staan of zo. Of een rol in zo’n Turks Fruit-achtige film.”

Uitvaartzanger

Zijn pogingen om aandacht te krijgen, volgden elkaar in steeds rapper tempo op. Hij werd de eerste ‘uitvaartzanger’, de eerste ‘geboortezanger’ en de eerste ‘scheidingszanger’. Bijna elke keer leverde dat wel weer een stukje in een krant op. “Ik heb ook weleens met een groot houten kruis midden in de duinen gestaan. Wilde ik daar aan gaan hangen als Jezus.

Ik had ketchup meegenomen. Alle kranten gebeld, één krant zou iemand sturen. Ik heb ze nog gezegd dat ze wel snel moesten komen, voor de boa’s zouden komen en me weg zouden sturen.” Waarom hij dat deed? Nou, het leek hem op dat moment wel wat, een rol als Jezus in een film. Nog steeds wel, trouwens. “Maar ja, nu ben ik te oud voor een Jezus-rol.

Maar misschien kan ik een andere rol spelen.” Hij leunt voorover als hij vertelt over de keer dat hij zelfs de redactie van een krant was opgelopen met de mededeling dat hij de volgende dag zelfmoord zou gaan plegen. “Was natuurlijk helemaal niet zo. Ik had al een verhaal klaar voor die volgende dag. Dat ik tot inkeer was gekomen, of zo. Ik wilde gewoon een stukkie in de krant. Er kwam een single uit en ik kon wat extra aandacht goed gebruiken.”

Toen hij een dag later uiteraard nog gewoon in leven was, werd hij gebeld door de redactie. “Heb ik gezegd dat Emile Ratelband me had gebeld en me uit het dal had geluld. Belt kort daarop Ratelband me op. Die was door die krant benaderd waarschijnlijk. Boos!

Wat ik allemaal aan het doen was? Ik probeerde hem nog te overtuigen dat het mooie publiciteit was, voor hem en voor mij. Maar daar wilde hij niets van weten. Heb ik daarna de krant gebeld dat Ratelband me net weer had gebeld. Tja, was op zich waar. Er kwam geen stukje in de krant trouwens.” Hij leunt wat voorover: “Ik vertel dit nu voor het eerst eerlijk. Zo ver ging ik toen, joh. Allemaal om maar beroemd te worden.”

Wietkweker

Nu is alles anders in zijn leven. Aangewakkerd door een mislukte poging wietkweker te worden. “Een ex van me, waar ik echt heel erg verliefd op was, had me aangeraden dat te doen. Daar was goed geld mee te verdienen, volgens haar. Maar ja, joh, als je zoiets doet, moet je zorgen dat je niet opvalt natuurlijk. Onzichtbaar zijn. En dat is natuurlijk helemaal niks voor mij, hè. Op een dag kwam ik een mooi meisje tegen en daarmee ben ik aan de haal gegaan. Terwijl ik de kraan open had laten staan in die wietkwekerij. De hele boel blank. Politie erbij, einde verhaal. Omdat ik een potje seks belangrijker vond.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.