Reality-ster Hanny Veerkamp: ‘Op ons huwelijk kwamen er - midden in juli - twee stomdronken Sinterklazen binnengestormd’

Dit interview, deze fotoshoot, de aandacht... je geniet ervan, nietwaar?

“Natuurlijk, jongen. Ik ben ontzettend dankbaar dat de mensen, bijna achttien jaar nadat we voor het eerst op tv verschenen, nog steeds zo met ons begaan zijn. In de belangstelling staan, ik heb het altijd gewild. Vroeger, toen ik nog in de kroeg werkte, was ik ook altijd het middelpunt van de zaak. Later wilde ik zangeres worden, maar ontbrak het me aan talent. Via de route van reality-tv is de droom alsnog uitgekomen. De bekendheid die mijn man Ton en ik, en in het verleden ook mijn moeder Nel, genieten, past helemaal in ons straatje. Ik draai er ook niet omheen. Ik zeg het gewoon.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Doen anderen dat niet?

“Hoeveel artiesten lopen er wel niet rond die acteren het vreselijk te vinden alsmaar journalisten en fotografen achter zich aan te krijgen, maar het ondertussen stiekem heerlijk vinden en er geen genoeg van kunnen krijgen. Ik erger me daar dood aan. Ik sta voor iedereen klaar. Daar ligt ook onze kracht als familie. Ton kan een stuk beter zonder al die aandacht. Tijdens de top van onze bekendheid leerde hij ‘in de ruimte te kijken’ wanneer we in een supermarkt liepen. Dan ging het voor hem een stuk sneller. Tegenwoordig winkel ik dikwijls alleen.”

Wat ongezellig!

“Omdat ik met werkelijk iedereen een praatje maak, ben ik ook een stuk langer bezig dan hij. Hij pakt het liefst wat hij nodig heeft en is dan meteen weer weg. Babbeltjes met mensen gaan vaak over mijn moeder. Ze overleed in 2010, maar tijgerprint is nog steeds aan haar verbonden. En tijdens bingoavonden verkleden mensen zich nog altijd als haar, inclusief pruik op het hoofd en sigaret in de hand. Zo blijft ze toch een beetje levend. Ma had nooit ergens zin in en zat geregeld met zo’n porem in de auto, maar als we eenmaal bij de desbetreffende fanmiddag of tvopname waren, dan genoot ze er met volle teugen van. Ze was zo trots als een ouwe aap op al die mensen die van haar hielden.”

Hoe kijk je naar je opvolgers: de Meilandjes?

“Mensen mopperen weleens dat die Martien te veel gilt, maar ik heb het zelf ook meegemaakt hoe er een bepaald beeld van je gecreëerd wordt. Ik zal nooit vergeten dat mijn broers en zussen me aanvlogen omdat ik op tv drie minuten lang alleen maar aan het mopperen was op mijn moeder. Wat flik jij nou? Doe eens even normaal, zeiden ze. In werkelijkheid waren dat allemaal losse stukjes, verspreid over een dag of week opgenomen, die men in de montage achter elkaar had gezet. Tja, dan lijkt het heel wat natuurlijk. Alles voor de kijkcijfers.”

Dat gaf een vertekend beeld?

“In werkelijkheid gingen we heel liefdevol met elkaar om en was het puur ons Amsterdamse taalgebruik dat je hoorde. Niets aan de hand dus. Jij belde me net ook op over een kledingwijziging en toen zei ik: Klootzak, ik was net helemaal klaar. Dat is helemaal niet zo rot bedoeld als het voor de Brabander, Limburger of Fries misschien klinkt. De Meilandjes doen het erg goed en erg leuk, al heb ik wel met ze te doen over hoe vaak iets opnieuw gedaan zal moeten worden. Hoe dikwijls ik voor onze serie wel niet een kopje thee heb moeten zetten of opnieuw de auto in en uit moest stappen. Daar was op een gegeven moment weinig spontaans meer aan.”

Hebben jullie net zoveel verdiend als de Meilandjes?

“Nee, joh! Ben je gek? Destijds bood Frank Wisse aan om onze manager te worden, maar dat heb ik toen afgeslagen. Ik regelde het allemaal zelf wel. Stom. Had ik dat maar wel gedaan. Dan had hij het onderste uit de kan kunnen halen. Daarin ben ik naïef geweest. Toen we van het programma Man Bijt Hond, waarin we zijn ontdekt, overstapten naar SBS, durfde ik niet keihard te onderhandelen. Bang dat men dan zou zeggen: jammer, het gaat over. Later hoorde ik dat die zender ons koste wat kost wilde hebben, maar toen hadden we al getekend. Ook John de Mol met Talpa was in de race, maar we kozen uiteindelijk voor de volkse zender en de normale mens. Presentator Viktor Brand is daarvoor nog bij ons op de boot geweest met een grote bos bloemen. Hij kreeg de opdracht om ons over te halen om bij SBS te tekenen en dat is hem gelukt. Vandaag de dag is hij nog steeds een goed vriendje van ons.”

Wat verdienden jullie precies?

“Voor Man Bijt Hond kregen we geen dubbeltje en ook de reiskosten, kleding en kapper moesten we zelf betalen. In dat jaar hebben we daar zo’n 5000 euro aan uitgegeven. De jongens van de crew mochten ondertussen gewoon spullen uit onze ijskast pakken.

Ook dat waren zulke lieverds met wie we een geweldige tijd hebben gehad. Tijdens een kerstaflevering kregen we wel drie kransen cadeau en na afloop van het seizoen werd er een feestje georganiseerd. We hadden zo’n succes, dat er op een gegeven moment zelfs een miljoen mensen naar ons keken en kwamen we een casino binnen, dan vloog de hele zaal op ons af. Ik weet nog goed dat Marianne Weber daar eens stond te zingen en niemand meer oog voor haar had. Uit respect zijn we toen weer weggegaan.”

‘Onze auto was gestolen met ons kereltje er nog in! De hel brak los en het werd een gigantische horrornacht voor me’

Bij SBS ging het salarisstrookje wel omhoog?

“In het jaar dat we voor hen filmden, met soms weken waarin vier lange draaidagen stonden, kregen we 500 euro bruto per dag. Daar zaten de reiskosten en styling dan bij in en dat bedrag moest verdeeld worden over drie man: Ton, ma en ik. Aan het einde van de rit moest daar ook de belasting nog vanaf. Bij elkaar opgeteld is dat 60.000 euro bruto geweest. Geen  vetpot en een lachertje vergeleken met de miljoenen die de Meilandjes nu krijgen. Sterker nog, als Ton het werk bij de taxicentrale dat hij voor de opnames heeft laten liggen gewoon had gedaan, dan hadden we meer verdiend. Ook schnabbels hebben ons niet rijk gemaakt. Ik kan me nog goed herinneren dat we eens helemaal naar Zutphen reden om de eerste cd van een zanger uit te reiken. Konden we na afloop nog een tientje afrekenen om dat plaatje mee te krijgen. Het deert allemaal niets. Het is ons nooit om het geld te doen geweest. We zijn blij met alle mooie dingen die ons ten deel vallen. Wat te denken van het prachtige huwelijk in Midwolda dat SBS ons schonk? Ten overstaan van Imca Marina zijn Ton en ik daar opnieuw getrouwd. Prachtig toch?”

Hoe heb je Ton leren kennen?

“Dat is een bijzonder verhaal. We hadden elkaar in onze jongere jaren al weleens gezien, omdat Ton bevriend was met mijn toenmalige onderbuurman. Pas jaren later werden we ook verliefd. De aanleiding voor het elkaar beter leren kennen was een vervelende. Ik werkte destijds in een café en moest op kerstavond 1973 bardienst draaien. Mijn toenmalige man zou me na afloop met de auto komen ophalen en toen hij eenmaal voor mijn neus stond, vroeg ik hem nog even een kwartiertje te wachten. Ik ruimde de boel op en hij maakte een praatje met wat klanten aan de bar, terwijl op het parkeerterrein onze 4-jarige zoon Wim op de achterbank lag te slapen. De motor nog draaiende zodat hij lekker warm lag. Toen we kort daarna buiten kwamen, zagen we dat onze auto was gestolen met ons kereltje er nog in! De hel brak los en het werd een gigantische horrornacht voor me. Ik heb de hele boel bij elkaar gegild en was aan het einde van de nacht mijn stem volledig kwijt. Wim was mijn enige kind, hij was mijn alles en nu was ik hem voorgoed kwijt. Dat verschrikkelijke toekomstbeeld zag ik al helemaal voor me.”

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.