ESPN-voetbalpresentatrice Aletha Leidelmeijer: ‘Vrouwen zijn snel op hun pik getrapt'

Je hebt een trouwring om terwijl je Las Vegas bent getrouwd, zonder ringen.

“Ja, ik ben twee jaar terug getrouwd en zijn vader is al enige tijd terug overleden en mijn moeder ook. Ik had überhaupt geen ring in Las Vegas in juni 2019, maar Steven (Victoor, red.) had wel de ring van zijn vader meegenomen. Zijn moeder wist van niks. Dus hij had een ring voor zichzelf bij zich en had van hem een ring gekregen met Valentijnsdag, toen we dit plan maakten. Vorig jaar december kwam mijn vader ineens met de trouwring aanzetten van mijn moeder, met mijn vaders naam erin. Die had ie gevonden ergens onder in de droogtrommel. Hij was ’m al tien jaar kwijt. Dus mijn vriend, of man moet ik zeggen, dat krijg ik er maar niet in, draagt de ring van zijn vader en ik de ring van mijn moeder.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Hoe oud was je toen je moeder overleed?

“26. Zij was 56. Dat is best jong, hè? En het gekke is: Stevens vader was ook van die leeftijd. Hij heeft mijn moeder niet gekend en ik zijn vader niet.”

Waarom gingen jullie eigenlijk in Las Vegas trouwen?

“Nou, we hadden ooit gezegd: als we gaan trouwen, doen we het met z’n tweeën. Zijn vader was echt net aan een hartaanval overleden toen we elkaar leerden kennen en we dachten: als we groots gaan trouwen wordt het één groot jankfeest zonder mijn moeder en zonder zijn vader. Dus zeiden we tegen elkaar: laten we dat lekker ver weg doen, dat niemand het weet. Hij houdt ook helemaal niet van aandacht. Ik ben wel iemand die er het liefst kneiterveel geld tegenaan gooit, met een band en een openingsdans, maar dat haat hij. Hij vindt bruiloften sowieso heel narcistisch. Dus hebben we besloten het stiekem ver weg te doen. Ook omdat we ook al heel lang bezig waren om een kind te krijgen en omdat dat niet lukte, voelde het beter om gewoon iets leuks met z’n tweeën te doen.”

Wie waren jullie getuigen?

“Niemand! Ja, Elvis was er, die hadden we geregeld. Ik vroeg nog: Waar kom je vandaan? Ja, zei hij, Memphis, Tennessee. Toen dacht ik kut, hij neemt dit wel heel serieus, hij is het echt! En er was een fotograaf. Die twee hebben een handtekening gezet en de bruiloft is ook gefilmd. Duurde zes minuten. Maar het was geweldig.”

Eenmaal thuis zaten jullie nog steeds met een probleem: jij werd maar niet zwanger.

“Nee. Dat lukte gewoon niet. Totdat we vijftien maanden terug Nina kregen. Eindelijk. En waar het nou aan lag? Mijn vriend heeft wel een ernstig ongeluk gehad vroeger. Op zijn 17de is er een vrachtwagen over hem heengereden, over zijn middenstuk. Hij heeft wel een jaar moeten revalideren. Maar de artsen konden niet aanwijzen dat het wellicht daardoor kwam. Jaren hebben we gewacht op dit moment, tientallen keren zijn we in het ziekenhuis geweest. En maar pillen slikken en maar prikken krijgen… Zoveel teleurstellingen na weer een mislukte ziekenhuispoging. Zoveel verdriet en pijn en intussen leek iedereen om ons heen zwanger. Uiteindelijk is het na dertien pogingen door middel van inseminatie en ICSI, waarbij de embryo wordt teruggeplaatst, toch gelukt.”

En dus kondigde Jan Joost van Gangelen, jouw host-collega bij De Eretribune aan het begin van een uitzending aan dat jij zwanger was.

“Ja, en toen wist nog bijna niemand dat. Sowieso wist vrijwel niemand dat het bij mij al zo lang zo moeilijk ging, behalve mijn baas bij ESPN. Hij belde me een keer om te vertellen dat ie een leuke trip had voor me, met Jong Oranje naar Paraguay. Ik zei: oké, leuk. Maar ik dacht: kut. Daar kon ik echt niet heen, want daar heb je de zikamug en die moet je niet in je buurt hebben als je zwanger wilt worden. Ik heb hem meteen teruggebeld en het hele verhaal jankend verteld. Ik kon die trip echt niet aannemen, want ik zat midden in al die hormoonbehandelingen.”

Dus heel blij met de mededeling van Jan Joost was je niet.

“Jawel hoor, we hadden het samen afgesproken, want hij had het bij Ronald de Boer al eens te vroeg verraden in de uitzending en bij onze drummer Glenn Helder ook. Bij Ronald zei hij zelfs: En je krijgt eindelijk een jongen. Ronald stamelde: Dat weet eigenlijk nog niemand, maar ik krijg een zoon, ja. Nu is het geen geheim meer. Ik heb bewust veertien weken gewacht voor hij het in de uitzending mocht roepen.”

Hij luistert dus wel degelijk naar jou. Columniste Sofie Lakmaker — nu Tobi Lakmaker — schreef dat de redactie soms jouw stoel vergeet bij te zetten en dat je wel drie keer een vraag moet stellen voordat er iemand luistert…

“Ik ken die column en die is al een paar jaar oud. Ik heb helemaal geen moeite met Jan Joost of wie dan ook. Tegenwoordig zijn veel vrouwen vaak te snel op hun pik getrapt, dat heb ik niet. Ik vind niet alles maar best, maar de manier waarop De Eretribune wordt gedaan, vind ik echt prima. Tuurlijk, het zijn mannen. En sommige mannen zijn gewoon wat overheersend. Jan Joost is soms vet enthousiast en heel wild en dan zeg ik weleens: Hé, mak an. En dan zegt hij: Oh ja, shit!

Als ik het echt vervelend zou vinden, dan zou ik er echt wel vaker wat van zeggen en ik zou er ook bloedchagrijnig van worden. Hij is een steengoede presentator met wie ik het harstikke leuk werken vind en van wie ik heel veel leer. Ik hoef al die aandacht zelf niet. Ik wil mezelf geen sidekick noemen, maar je doet het wel samen en ieder heeft zijn rol. Natuurlijk denk ik weleens: hallo, joehoe, luister even! Maar dat houd je altijd wel. Eigenlijk denk ik wel dat ik een van de weinigen ben die naast hem kan zitten. Veel presentatoren hebben een groot ego. Ik heb dat niet. Zolang ik me ergens oké bij voel, vind ik het allemaal wel best.”

Hij is wel dominant.

“Maar dat is hij niet alleen naast mij. Hij is ook erg groot, dus zijn aanwezigheid is sowieso imponerend. Maar hij is totaal niet denigrerend. En ik kom ook echt wel aan bod naast hem. En ik ga echt niet wat proberen te zeggen omdat ik er ook zit en ook zo nodig aan bod moet komen. Dan wordt het zo gekunsteld allemaal. Zo van: oh, zij moet ook nog wat zeggen… Jan Joost zit gewoon soms in een sneltrein en ik ben geen haantje of ego dat zich tekortgedaan voelt, zoals je wel vaak ziet in de tv-wereld. Ik hoef niet zo nodig via mijn ellebogen op de voorgrond te verschijnen. Soms krijg ik appjes van vriendinnen, die dan zeggen: Je dacht zeker weer: laat hem maar lullen, zeker? Ja, inderdaad, dat denk ik soms.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.