Dit wist je nog niet over The Beatles

Eddy Merckx won de Tour de France, Neil Armstrong zette wat pasjes op de maan, de BTW werd ingevoerd en Bert en Ernie debuteerden op televisie; zolang is het geleden dat Abbey Road verscheen. Weliswaar verscheen Let It Be later, maar de – tumultueuze – opnames voor die plaat waren al afgerond toen The Beatles 22 februari 1969 de studio ingingen voor Abbey Road. De ruzies en onenigheden waren tijdens die sessies, voor wat later Let It Be zou worden, dusdanig geweest dat het voor John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr wel duidelijk was dat dit hun laatste kunstje zou worden. Het leverde een plaat op die volgens sommigen tegenviel, maar volgens velen een klein meesterwerk was. Er is in die vijftig jaar veel over The Beatles geschreven, maar wij kunnen aan de hand van de nummers op het album tóch nog enkele feiten opnoemen die lang niet iedereen weet.

Come Together

De eerste woorden die John Lennon op het openingsnummer Come Together (min of meer) zingt zijn:

“Shoot me.” Inmiddels hebben die woorden een macabere lading gekregen, omdat Lennon op 8 december 1980 voor zijn woning werd neergeschoten door Mark David Chapman. Die zit nog altijd gevangen, al mag hij sinds 2000 elke twee jaar een verzoek doen voor vervroegde vrijlating. Tot dusverre worden die steevast afgewezen. Overigens verwees Lennon met die woorden waarschijnlijk naar ‘shooting heroin’, een goedje waar hij destijds wel pap van lustte en niet naar een kogel uit een pistool.

Voor John Lennon leverde het nummer een rechtszaak op. Het leek namelijk verdomd veel op You Can’t Catch Me van Chuck Berry.

De platenmaatschappij van Berry, Big Seven Music Corp., klaagde hem dan ook aan wegens plagiaat. De zaak werd buiten de rechtszaal geschikt: Lennon beloofde drie liedjes op te nemen voor Big Seven Music Corp. Dat zou een aardig sommetje aan royalty’s opbrengen was het idee. Twee van die nummers vormden uiteindelijk de basis voor Lennons latere solo-album met covers: Rock ‘n’ Roll. Lennon kon een cover van een goede song overigens wel waarderen. Zelfs die van zijn eigen liedjes. Zo speelde hij mee op de versie die Elton John maakte van Lucy in the Sky With Diamonds. Dat deed hij onder de schuilnaam Dr. Winston O’Boogie.

Something

Something was het eerste nummer van George Harrison dat The Beatles als A-kant op een single uitbrachten. Frank Sinatra noemde het de mooiste ballad aller tijden. George schreef het nummer voor Pattie Boyd, destijds zijn vrouw. Die verliet hem echter voor Eric Clapton, die vervolgens de nummers Layla en Wonderful Tonight voor haar schreef.

Een prima muze kortom, die Boyd. In de videoclip van het nummer zijn alle Beatles met hun (toenmalige vrouwen) te zien.

Maar al die opnames werden wel afzonderlijk geschoten, aangezien het niet zo boterde tussen de ega’s onderling. Overigens waren The Beatles de eersten die serieus werk maakten van een videoclip. En niet alleen droogjes hun nummers speelden en zongen op een filmpje.

Maxwell’s Silver Hammer

Het door Paul McCartney geschreven nummer Maxwell’s Silver Hammer is wellicht een van de redenen dat de band splitte. De andere Beatles vonden het nummer namelijk vreselijk en hielden dat bepaald niet onder de pet voor Paul. Die echter toch zijn zin doorzette en zelfs veel aandacht aan de opname van het nummer besteedde. Terwijl hij dus wist dat de anderen het vreselijk vonden. Lennon noemde het ‘just more of Paul’s granny music shit’ (meer van Pauls shitty oma-muziek). Overigens haakte hij af bij de opnames omdat hij gewond was geraakt bij een auto-ongeluk en van die verwondingen herstelde. Omdat bekend was dat John een zeer slechte chauffeur was, zou het gezien zijn afkeer van het nummer niet eens raar zijn als hij expres een ongeluk had veroorzaakt om niet aanwezig te hoeven zijn bij de opnames.

Oh! Darling

Voor zijn nummer Oh! Darling nam Paul de zang expres zo vroeg mogelijk in de ochtend op om een zo rauw mogelijk stemgeluid te hebben.

Octopus’s Garden

Ringo Starr schreef Octopus’s Garden nadat hij in Sardinië op het schip van acteur Peter Sellers van de schipper een verhaal hoorde over hoe octopussen hun territorium versieren met kleurige stenen en andere zaken die ze in zee vinden.

I Want You (She’s So Heavy)

I Want You is een nogal primitief en vrij heavy lied dat Lennon schreef voor Yoko Ono. Slechts veertien verschillende woorden telt de tekst, waarvan I, want en you het meest te horen zijn. Lennon verdedigde de karige tekst met een vergelijking. Volgens hem handelde het lied over zijn bijna dierlijke primitieve verlangen om bij Yoko te zijn. “Vergelijk het met verdrinken. Dan roep je ook gewoon alleen ‘help’ en niet ‘pardon, ik ben aan het verdrinken, zou u misschien de moeite kunnen nemen mij te helpen’?” Ondanks de weinige tekst is het met een duur van 7.47 minuten een van de langste nummers die The Beatles ooit opnamen.

Here Comes the Sun

George Harrison schreef voor Abbey Road een nummer met veel oosterse invloeden. Here Comes the Sun was een van de vele nummers met oosterse invloeden die The Beatles maakten. De Fab Four was de eerste band in de muziekgeschiedenis die dat deed. Net als de insteek dat alle vier de leden van één band allemaal (bijna) evenveel op de voorgrond stonden en allen hun bijdrage hadden in het geheel, was dit daarvoor zelden of niet vertoond. En ook op het gebied van opnametechnieken waren de Fab Four hun tijd ver vooruit. Ze waren bijvoorbeeld de eersten die werkten met ‘loops’ en achteruit gespeelde opnames. Ook waren ze de eerste band die een ‘concept-album’ uitbrachten, Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Tot dan toe waren elpees niet meer dan een verzameling van singles, want daar draaide het om in de muziekbusiness. Na enkele singles volgde doorgaans pas een album met wat extra materiaal om nog wat extra centjes te verdienen. The Beatles braken daarmee toen het Sgt. Pepper’salbum verscheen voor er zelfs een single was uitgebracht. Bovendien was Sgt. Pepper’s ook het eerste album ooit waar alle teksten van de liedjes op te lezen waren, op de achterkant van de hoes.

The Abbey Road Medley

(Because/You Never Give Me Your Money/Sun King/Mean Mr. Mustard/ Polythene Pam/She Came in Through the Bathroom Window/Golden Slumbers/Carry That Weight/The End) De Abbey Road Medley bestond uit een verzameling (half afgemaakte) liedjes en ideeën die de band nog had liggen. Het leek een aanwijzing dat de vier hun zolder nog even opruimden voor ze elk hun eigen weg zouden gaan. Het was de eerste medley die ze deden en kende enkele noviteiten. Zo is in The End de enige drumsolo van Starr te horen die hij deed bij The Beatles. In dat nummer hebben alle vier de leden overigens een solo. Because is gebaseerd op een achterstevoren gespeelde compositie van Beethoven (Mondscheinsonate) en opvallend door de vele overdubs met de zang, waardoor de koortjes negenstemmig werden. Een inspiratie voor bijvoorbeeld Bohemian Rhapsody van Queen enkele jaren later. You Never Give Me Your Money is door Paul geschreven als reactie op de problemen rondom het management van de groep.

Nadat hun manager Brian Epstein was overleden zou Paul het management gaan doen. Maar achter zijn rug tekenden de andere drie – op aandringen van Lennon – een contract bij Allen Klein. Een man die McCartney niet vertrouwde. Vandaar de tekst: “You never give me your money, you only give me your funny papers.” Mean Mr. Mustard schreef John nadat hij had gelezen over een Indiase man die zijn geld had verstopt in zijn anus. En She Came in Through the Bathroom Window is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: enkele fans die via een ladder in de achtertuin van Paul zijn badkamer en huis binnendrongen en er enkele spullen stalen. Waaronder een foto waar Paul erg aan gehecht was. Hij verzocht de groep fans dan ook die foto terug te geven, wat ook gebeurde. Zo waren die malloten dan ook wel weer.

Her Majesty

Het nummer Her Majesty wordt vaak vermeld als ‘geheim’ nummer. Eigenlijk zou het niet op de plaat komen te staan, maar omdat de technici niet de expliciete opdracht hadden gekregen het te verwijderen, lieten ze het op de ruwe mix voor het album staan, enkele seconden na het laatste nummer. Toen John, Paul, George en Ringo het nummer – ook tot hun eigen verrassing – hoorden bij het beluisteren van die ruwe mix, beviel het ze zo goed, dat ze ter plekke besloten het zo te laten.

De hoes

De hoes van Abbey Road is op zich eenvoudig, maar iconisch. The Beatles lopen over een zebrapad pal voor de Abbey Road Studios waar ze het album opnamen. De locatie werd in december 2010 uitgeroepen tot een cultureel en historische belangrijke plek. De straatbordjes werden zo vaak gestolen dat de naam nu op een muur is geschreven. Maar bijna was het anders gelopen, want lang hadden The Beatles Everest als werktitel in gedachten. Gebaseerd op de naam van het merk sigaretten dat Geoff Emerick, een van de technici, rookte. Ze zouden ook naar Mount Everest vliegen voor de hoesfoto. Maar toen puntje bij paaltje kwam, hadden ze eigenlijk helemaal geen zin in die lange reis. Dus schetste Paul op een papiertje het voorstel voor wat uiteindelijk een van de bekendste albumfoto’s aller tijden zou worden. En die werd gekopieerd door velen waaronder The Simpsons en Red Hot Chili Peppers. De foto werd gemaakt op 8 augustus 1969 om 11.35 uur. Fotograaf Iain MacMillan stond op een trapje en had exact tien minuten de tijd de steeds opnieuw overstekende Beatles op de foto te nemen. Achter hem hield een agent het verkeer tegen.

Rechts op de foto is de Amerikaanse toerist Paul Cole te zien, die geen idee had wie er liepen en wat er gebeurde. Pas maanden later hoorde hij dat hij op de hoesfoto van The Beatles stond, en gaf toen eerlijk toe geen idee te hebben wie dat waren. “Ik dacht dat er gewoon foto’s van wat hippies genomen werden.”

Dode Paul

De hoes van Abbey Road bleek ook aanleiding voor het gerucht dat Paul McCartney al eerder zou zijn overleden en vervangen was door een dubbelganger. Op de foto loopt Paul als enige blootsvoets over het zebrapad, volgens de aanhangers van deze theorie is dat omdat in veel landen overledenen zonder schoenen worden begraven. Verder houdt Paul zijn sigaret in zijn rechterhand, terwijl hij links is. En op de nummerplaat van de Volkswagen staat LMW28IF, wat volgens de complottheoriedenkers stond voor: Linda McCartney Weeps 28 If. Waarvan 28 If zou staan voor het feit dat Paul 28 zou zijn geweest als hij nog had geleefd.

Overigens werden meerdere foto’s genomen voor de hoes en op diverse daarvan draagt Paul sandalen.

Hij had die alleen even uitgedaan omdat ‘het zo warm was die dag’.

En Paul was op dat moment 27 jaar oud en had Linda nooit kunnen ontmoeten als hij inderdaad, zoals het verhaal ging, in 1966 zou zijn overleden in een auto-ongeluk. Hij ontmoette haar immers pas in 1967.

Toch lijken The Beatles wel bewust het spelletje te hebben meegespeeld, gezien de vele ‘toevallige’ hints op de diverse platenhoezen en in songteksten. Op The White Album mompelt John nog iets na het nummer I’m So Tired. Wie deze woorden achterstevoren afspeelt, hoort hem zeggen: “Paul is dead, miss him, miss him.” En leg een spiegeltje horizontaal in het midden van de tekst op het drumstel op de hoes van Sgt. Pepper’s en je leest One He Die plus een pijltje omhoog naar McCartney.

Op de achterkant van die hoes staat Paul als enige met zijn rug naar de camera.

GEEN AFSCHEID?

Twee jaar geleden kwam er een geluidsopname naar buiten van 8 september 1969 waarop een vergadering te horen is van John, Paul en George. Ze namen deze op omdat Ringo in het ziekenhuis lag en op deze manier via de opname toch kon horen wat besproken was. Tijdens het gesprek worden nadrukkelijk plannen gesmeed voor een volgend album. Terwijl er tot dusverre altijd vanuit werd gegaan dat John de band toen al had verlaten. Maar juist hij lijkt tijdens die vergadering zeer serieus werk te willen maken van een volgend album...