Charles Groenhuijsen: 'Mijn vrouw zegt altijd: Inderdaad, je bent nergens de baas. Zelfs thuis niet'

Je kijkt goed uit je ogen, Charles.

“Dankjewel. Dat is inderdaad weleens anders geweest. Ik ben een stuk of zeven keer aan mijn linkeroog geopereerd, waaraan ik inmiddels voor bijna de helft blind ben. Blijvend. Mijn netvlies is gescheurd, iets wat je kunt oplopen na een harde klap tegen je kop, maar ook door simpele pech in de anatomie van je oog. Dat laatste is bij mij het geval geweest. De spanning rond mijn netvlies werd te groot en is gaan scheuren. Lezen gaat niet meer met dat oog en door een fors litteken aan de binnenkant zie ik als door een gekreukeld filmdoek. Ik sta nog steeds onder controle bij het Oogziekenhuis Rotterdam en de situatie is stabiel. Dankzij mijn prima functionerende rechteroog kan ik alles nog, zoals presenteren en autorijden.”

Hoe ben je geholpen?

“Ik liep het op in Amerika, waar artsen beide delen weer aan elkaar hebben gelaserd. Om een en ander op z’n plek te houden bestaan er twee opties. Onder druk je oogvocht wegtappen en gas bij spuiten. Het nadeel daarvan is dat je dan een tijdje niet mag vliegen, omdat onder verminderde luchtdruk je oog letterlijk zou ontploffen. De andere route is via tijdelijke toediening van olie in het oog, die op een later moment weer kan worden weggeprikt. Iets wat prima gaat onder plaatselijke verdoving. De meeste keren was ik dan ook wakker. Zo’n operatie is voor mij niet eng, eerder interessant. Ik had echter de dubbele pech dat de olie tussendoor is gaan lekken, mijn lichaam dat afstootte en er zich littekenweefsel vormde. Zat ik plotseling met een knalrood oog op televisie.”

Ben je überhaupt bezig met je gezondheid nu je een dagje ouder wordt?

“Ik rook al heel lang niet meer en zit momenteel in een non-alcoholische periode. Niet dat ik normaal gesproken verslaafd ben – meer een gezelligheidsdrinker – maar een tijdje even helemaal niets kan geen kwaad. Ik loop anderhalf uur per dag en neem bijna geen koolhydraten. Geen pasta, rijst en aardappelen voor mij dus. Zelfs in mijn koffie zit geen echte melk, maar havermelk. De belangrijkste factor is echter stress vermijden.

Ik vind het bijvoorbeeld heel prettig dat ik nooit ergens de baas geworden ben. Dat heb ik op m’n twintigste besloten. Het lijkt me helemaal niks. Mijn vrouw zegt altijd: Inderdaad, je bent nergens de baas. Zelfs thuis niet, haha.”

‘Toen ik door die kalasjnikov jongens werd aangehouden in Colombia, dacht ik: mijn laatste uur heeft geslagen’

In 2005 ketste een baan als presentator van het NOS Journaal last minute af. In die rol zou je toch ook een soort baasje geweest zijn?

“Ook dan zou ik nog altijd een hoofdredacteur boven me hebben gehad. In de Verenigde Staten pakken ze dat heel anders aan. Walter Cronkite, de beroemdste nieuwspresentator ooit, nam als eerste zowel de rol van anchor als hoofdredacteur bij CBS News op zich. Later volgden mannen als Dan Rather en Peter Jennings zijn voorbeeld. Wij kennen dat niet. Hoogstens bij talkshowhosts, zoals eerst Jeroen Pauw en nu Eva Jinek, die volledig het gezicht van een programma zijn en daarom een dikkere vinger in de pap hebben. Ach, Evaatje toch. Grappig hoe ze je dan totaal kunnen overvleugelen als ex-leerling van je. Bij Op1 is zo’n rolverdeling niet aan de orde. Wij kunnen echt een half stadion vullen met alle presentatoren die we hebben. Minder verantwoording dragen is stressverlagend. En misschien helpt het ook dat ik nog in m’n eerste huwelijk zit.”

Zij zet je met beide benen op de grond?

“Als ik mijn ego in de lucht had willen steken, dan had ik niet met een ras-Rotterdamse moeten trouwen. Mijn schoonmoeder, ook Rotterdamse, zei over mijn tvwerk simpelweg: Ach ja, er moet gewerkt worden, hè. We hebben natuurlijk 23 jaar in Amerika gewoond, waar buiten vrienden en buurtgenoten niemand me kende. Pas nadat kennissen van daar in Nederland op bezoek kwamen, realiseerden ze zich dat het hier net even anders ligt. Al wil ook dat weleens misgaan. Ik ben in Amsterdam, Den Haag of Hilversum weleens aangezien voor Gerard Arninkhof, Willibrord Frequin en Frank Masmeijer. De allerleukste: je bent de zoon van Haye Thomas, mijn illustere voorganger die ik in 1986 opvolgde als correspondent in Amerika. Een groot man met een groot hart. Of mensen kennen me niet, maar herkennen me wel. Jij, euhm, was jij niet die verkoper van de Essopomp naast de Galgenwaard?”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.