Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert
Afscheid van een fenomeen

Afscheid van een fenomeen

Panorama-verslaggever Henk Strootman begon zijn carrière in 1988 bij Peter R. de Vries. Aan hun vriendschap is na 33 jaar op afschuwelijke wijze een einde gekomen. Strootman blikt terug op drie decennia met zijn altijd geïnteresseerde, meelevende en inspirerende mentor die op z’n tijd ook recht voor z’n raap kon zijn. “Hoe kun je werken in die rommel, Henk?”

De leermeester

Najaar 1988. Peters ster is rijzende. Als Telegraaf-journalist heeft hij een jaar eerder een boek over de ontvoering van Freddy Heineken uitgebracht. In zijn dan nog spaarzame televisieoptredens valt De Vries al op als een charismatische en gedreven journalist. En dat is precies wat de Brabantse mediatycoon Jacques de Leeuw van de Audax Groep zoekt voor zijn mannenblad Aktueel. De Leeuw doet De Vries een aanbod dat hij niet kan weigeren. Niet lang daarna heeft Aktueel een nieuwe hoofdredacteur. De Vries krijgt de vrije hand en heeft één duidelijk doelstelling; Aktueel moet vooral een misdaadmagazine worden. En daarvoor heeft hij nieuw aanstormend talent nodig.

In diezelfde periode rijd ik als hoofdagent bij de gemeentepolitie mijn surveillances. Naast processen-verbaal schrijf ik in mijn vrije uren stukjes voor wat regionale kranten. Het is een uit de hand gelopen hobby, voortgekomen uit mijn bijdragen voor een intern korpsblad. Via via hoor ik dat Aktueel een misdaadverslaggever zoekt. Zal ik bellen? Is het niet te hoog gegrepen? Tijdens een ochtenddienst besluit ik vanuit een verhoorkamertje een poging te wagen. Secretaresse Monique verbindt mij door. Dan, na enkele seconden, een nasale stem: “Met Peter...” Ik leg uit wie ik ben, wat ik kan en wat ik ambieer. Peter luistert aandachtig en stelt dan wat vragen die me de moed in de schoenen doen zinken. Of ik weleens een misdaadreportage heb geschreven. Of ik al wat primeurtjes op mijn naam heb staan. Of ik weet wie Cor van Hout is. Alleen op de laatste vraag kan ik bevestigend antwoorden, in stilte biddend dat hij niet zal doorvragen. Dan: “Misschien moet je maar eens langskomen Henk, eens kijken of we de horloges gelijk kunnen zetten.” Het is me nog steeds een raadsel wat Peter destijds heeft doen besluiten om een behoorlijk onervaren diender aan zijn redactie toe te voegen. Want dat is wat er in dat najaar gebeurt. Op 1 november 1988, de tijd van schrijfmachines, carbonpapier en faxen, ga ik aan de slag als verslaggever voor het weekblad Aktueel. Het is een sprong in het diepe, maar Peter zorgt er persoonlijk voor dat ik niet verzuip. Hij neemt me mee naar rechtszaken, brengt me de fijne kneepjes bij van een lekker leesbaar verhaal en luistert op zijn beurt aandachtig naar mijn ervaringen als politieman. “Hoe is het nou Henk om een sectie bij te wonen, wen je daar ooit aan?”

Langzaam ontstaat er een band die je als vriendschap zou kunnen beschouwen. Ik kom bij hem thuis en laat me tegen beter weten in verleiden tot een rondje hardlopen in de Drunense Duinen. Ik groei bij een compliment en lig wakker als ik een steekje heb laten vallen. Twee jaar na mijn aanstelling vraagt Peter me of ik mee wil doen aan de ontwikkeling van een nieuw misdaadprogramma voor de TROS. Vervolgens rijden we elke maandag samen in Peters Mercedes 190 naar Hilversum, voor de redactievergadering van Crime Time met Jaap Jongbloed. Als Peter jaren later door John de Mol Produkties wordt gevraagd een eigen misdaadprogramma op te zetten, gaat hij er vanuit dat ik hem als zijn protegé blindelings zou volgen. Maar ik haak af. Televisie trekt me (nog) niet. Peter is verbaasd, maar respecteert mijn besluit. Later zou Kees van der Spek zich spectaculair ontwikkelen tot de rechterhand van Peter. En dat is maar goed ook, want wat de onvermoeibare en onverschrokken televisiemaker Kees allemaal kan, is voor mij niet weggelegd. Ere wie ere toekomt.

De perefectionist

Iedereen die met Peter heeft gewerkt, zal beamen dat hij hecht aan orde en structuur. In zijn tijd bij Aktueel kon hij als een wijkagent over de redactievloer lopen, handen op de rug, spiedend naar onvolkomenheden. “Jongens,” zei hij dan bij het zien van een overvolle prullenbak, “netheid kost geen tijd, maar levert juist tijd op.”

Wat dat betreft had Peter het zwaar te verduren met sommige van zijn medewerkers, waarbij met name collega Koen Scharrenberg en ik uitblonken in slordigheid. “Wat moet je nou met zo’n volgekliederd schrijfblok?” vroeg hij ooit aan Scharrenberg, “daarin kun je toch niets terugvinden?”

“Daag me uit,” antwoordde Koen droogjes.

“Het nummer van Bram Moszkowicz...” Koen sloeg het schrijfblok open en legde twee volgekliederde pagina’s bloot. Zijn wijsvinger vloog zonder de geringste aarzeling naar een krabbeltje ergens ingeklemd tussen wat inktvlekken. En daar stond het: ‘Bram Moszkowicz, 020-...’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwst Panorama of bekijk het op Blendle.

Verslaggever Henk Strootman zal het honorarium voor dit verhaal schenken aan de door Peter R. de Vries en Simon Vuyk opgerichte stichting De Gouden Tip.

Misdaad
  • BrunoPress