Grapperhaus laat van zich horen

Voor twee zaken verdiende de bebrilde minister afgelopen week een pluim. Allereerst voor het nieuws over het afstaan van dna. In de huidige dna-bank wordt alleen materiaal opgeslagen van veroordeelden en dus niet van verdachten. Probleem is dat sommige veroordeelden al zo snel op vrije voeten zijn dat ze nog geen wattenstaafje aan de binnenkant van hun wang hebben gevoeld. Grapperhaus gaat het nu mogelijk maken, zegt hij althans, dat ook verdachten van een ernstig misdrijf verplicht hun dna moeten afstaan. Bij een veroordeling wordt het materiaal overgedragen aan de dna-databank. Volgt er geen veroordeling, dan wordt het vernietigd. Op deze manier zou 99 procent van de dna-profielen van veroordeelden uiteindelijk in de databank komen, in plaats van de 87 procent nu. En worden sommige zaken hopelijk sneller opgelost.

Ten tweede bekijkt Grapperhaus of slachtoffers van verkrachting voortaan beter begeleid kunnen worden bij het doen van een aangifte. Zedenzaken zijn vaak complex, omdat de verdachte vaak uit de directe omgeving van het slachtoffer komt. In de huidige situatie krijgen slachtoffers eerst een informatief gesprek met een rechercheur en vervolgens twee weken bedenktijd waarin zij kunnen besluiten aangifte te doen. Ze moeten dan wel zelf weer naar de politie stappen, iets wat ontmoedigend werkt. Grapperhaus wil de rollen daarom omdraaien. De rechercheur zou het slachtoffer actief moeten benaderen met de vraag of hij of zij aangifte wil doen. Hopelijk trekt die benadering slachtoffers over de streep. Het aantal meldingen van verkrachting (tweeduizend in 2019) is immers nog altijd veel hoger dan het aantal aangiften (687 in datzelfde jaar).