Acteur Mamoun Elyounoussi: 'Acteren is mijn redding geweest'

Was acteren altijd je droom?

“Ja, als jongetje uit Amster-dam-Noord wilde ik al acteur worden. Dat lijkt dan alleen wel ver weg. Maar op een dag zat ik gewoon een beetje thuis en werd ik gebeld. Bleek een castingbureau te zijn. In eerste instantie dacht ik: wie haalt een grap met mij uit? Dus ik hing echt een beetje het brutale Marokkaantje uit! Haha! Maar op een gegeven moment zeiden ze dat ze mijn nummer van mijn tante hadden gekregen. Dus ik zeg nog: hoe durf je mijn tante er ook nog bij te halen! Maar ze bleven maar volhouden, dus toen vroeg ik ze of ze de naam van mijn tante dan ook wisten. Nou, die wisten ze en geen van mijn vrienden wist dat. Dus toen snapte ik eindelijk dat het echt was en uiteindelijk ben ik ook auditie gaan doen. Ik moest drie keer terugkomen voor ik te horen kreeg dat ik het geworden was.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Dat was de rol in Polleke. Het moment dat ik hoorde dat ik de rol had, was echt een heel mooi moment.”

Waarom wilde je eigenlijk acteur worden?

“Door de film Kickboxer. Die film heb ik wel honderd keer gezien.

En dat is geen grap, hè. Geweldige film vond ik dat. Ik speelde ook altijd scènes na. Alleen had ik dan, in plaats van bloed, speeksel uit mijn mond hangen...”

Maar Jean-Claude Van Damme staat toch niet bekend als een groots acteur.

“Nou, ik vond, en vind, hem geweldig. Van Damme in zijn prime, dat was er wel eentje, hoor. Die film was echt een trigger voor me. Ik dacht toen alleen dat acteur worden niet echt in mijn bereik lag. Al zei ik altijd tegen mijn vrienden dat ik acteur zou worden. Pas nog kreeg ik een berichtje op social media van een oude klasgenoot. Hij schreef dat het me ook was gelukt, nadat ik het vroeger altijd al zei. Toen drong het opeens even tot me door. Dat ik nu inderdaad écht doe wat ik leuk vind.”

Je had ook wat met kickboksen. Had je dan geen droom om daarin door te breken?

“Ik heb van alles gedaan. Kickboksen, MMA, noem maar op.

Het kon een tijdje twee kanten op. Acteur worden of de vechtsport in. Maar er kwam een moment dat ik moest kiezen. Bedenken wat ik echt wilde. Want wedstrijden bij vechtsporten lieten weleens wat beschadigingen na op mijn gezicht. Ik heb bijvoorbeeld een keer een behoorlijke tik op mijn neus gehad en dat was te zien. Toen ging ik toch even goed nadenken. Want dat is niet handig als acteur natuurlijk. En net op dat moment begon mijn werk als acteur goed te lopen. Toen heb ik ervoor gekozen om helemaal voor het acteren te gaan. Vechtsport ben ik blijven doen, maar recreatief.”

‘Voor een grote rol film werd ik zelden uitgenodigd. Alleen als het ging om een bijrolletje als Ali of Mo. Dat begon bij mij wel een beetje te knagen’

Is zo’n soort keuze eigenlijk altijd de jouwe? Of staan er allemaal voorwaarden in een acteurscontract?

Je hebt bijvoorbeeld tien jaar in Sesamstraat meegespeeld. Kan je dan zomaar een duidelijk zichtbare tattoo laten zetten als je dat zou willen?

“Nou, wat dat betreft zijn ze eigenlijk altijd flexibel. Maar je moet niet opeens aankomen met een heel zichtbare tatoeage als je een kinderpubliek hebt. Dan moet je dat soort veranderingen wel dubbel overwegen. Maar dat weet je zelf wel. Ze willen je meestal zo neutraal mogelijk hebben als acteur. En ze kunnen natuurlijk veel wegschminken. Maar dat is dan wel extra werk. Daarom heb ik er zelf ook bewust voor gekozen om ‘neutraal’ te blijven.”

Is dat een offer?

“Nou, niet echt. Alleen... Ik hou van eten. Ik hou van leven. Nu zit ik in een periode dat ik weer wat moet afvallen. Dat is weleens een offer, ja. Ik moet soms dingen laten, omdat ik bezig ben met een project. En dat doe ik graag, uit liefde voor mijn vak. Maar soms is het best moeilijk, als je vrienden ergens naartoe gaan en jij moet ervoor kiezen niet mee te gaan. Dan voel je je weleens sneu, haha! Maar het hoort erbij. Als acteur ben je eigenlijk nooit echt van jezelf. Je past je steeds aan je rol aan. Je kunt niet midden in de opnames van lang naar kort haar gaan. Dan voelt het weleens alsof je niet helemaal van jezelf bent.”

Wat voor jochie was je eigenlijk vroeger? Leek je een beetje op die jongens in Mocro Maffia?

“Ik was wel echt een kwajongen.

Zo moet ik het noemen. Verkeerde vrienden...”

Had het met jou ook misschien wel verkeerd af kunnen lopen?

“Ik geloof wel dat acteren mijn redding is geweest. Ik woonde in zo’n achterstandswijk die niet echt bij Amsterdam hoorde. Een buurt met veel tokkies en daar hoorden wij ook bij. Sommige van mijn toenmalige vrienden zijn ook wel de verkeerde richting opgegaan. Maar mijn pa besloot, toen ik met acteren begon, om naar Lelystad te verhuizen. Dat was een bewuste keuze van hem. Voor ons, de kinderen. Hij wilde me een andere en rustigere omgeving bieden. Maar ja, uiteindelijk ben ik later toch teruggegaan naar Amsterdam.

Ik miste het. Maar toen had ik al genoeg afstand genomen en was ik beter in staat om andere keuzes te maken. Mijn doelen waren ook duidelijker. Mijn pa hamerde er altijd op: hou dat acteren vast.

En het acteren liep in die tijd goed. Ik had altijd wel werk. Terwijl het me een beetje kwam aanwaaien allemaal, ik deed er weinig moeite voor. Niet goed natuurlijk, maar op de een of andere manier kwam er altijd wel weer wat. Tot het opeens niet meer kwam... Nu zit ik in een heel andere fase van mijn leven. Ik doe wat ik wil en doe ook wat nodig is om dat te blijven doen.”

‘Ik hou van eten. Ik hou van leven. Nu zit ik in een periode dat ik weer wat moet afvallen. Dat is weleens een offer, ja’

Je bent als acteur altijd afhankelijk van rollen die je aangeboden krijgt. Hoe voelt dat voor jou?

“Dat is soms best moeilijk. In het begin... en dat moet ik even goed formuleren... werd er best veel getypecast. Dat was best een ding. Ik werd alleen uitgenodigd als het een rol als Achmed, Ali of Mo was. En dus zag ik tachtig procent van alle mogelijke rollen al direct wegvallen. Ik kwam ook letterlijk altijd dezelfde gasten tegen bij die castings. Deels begrijpelijk misschien, maar het maakte het wel lastig. Ik hield van acteren, maar die situatie maakte het toch dubbel. Ik ambieerde ook andere rollen dan alleen die van Mo en Ali. Bovendien waren dat ook vaak kleine rollen, bijrollen. Voor een grote rol film werd ik zelden uitgenodigd. Alleen als het ging om een bijrolletje als Ali of Mo. Dat begon bij mij wel een beetje te knagen. Uiteindelijk ben ik toen ook een tijdje gestopt met acteren en een autogarage begonnen. In- en verkoop van auto’s. Maar daar werd ik heel ongelukkig van. Dus na een jaar of vier dacht ik: ik ga het nu helemaal anders doen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.