Verslaggever beleeft de lege Kuip - Hand in Hand zonder Kameraden

Net even een selfie gestuurd naar onze Feyenoord-app. Jawel, ik zit er echt. Voor het eerst in bijna elf maanden in De Kuip. Wat heerlijk! Onder mijn jas en vest draag ik een Feyenoord-shirt. Dat hoort niet op de perstribune, maar dat kan me niks schelen. Hier heb ik maandenlang naar verlangd. In het begin van het seizoen mochten er nog 13.000 seizoenkaarthouders naar binnen, wij waren de derde wedstrijd aan de beurt, maar vlak daarvoor gooide Mark Rutte de stadions weer dicht.

Normaal gesproken zijn dit de wedstrijden waarin ik minder zin heb. Op een doordeweekse avond door de avondspits van Den Bosch naar Rotterdam voor een wedstrijd die pas om negen uur begint. Met een beetje pech ben je dan na enen thuis. Feyenoord-PEC Zwolle is normaal gesproken ook geen wedstrijd die je bij aanvang van het seizoen omcirkelt, maar er is nu natuurlijk niks meer normaal.

Nu voelt het alsof ik een kaartje heb bemachtigd voor de WK-finale. Mijn kameraden zijn jaloers en boden zich al aan als notulist, maar het was nogal een klus om binnen te komen. Er mogen van de gemeente maar een beperkt aantal mensen in het stadion zijn, dus de persafdeling wikt en weegt bij elke wedstrijd wat wel en niet kan. Vandaag hebben we geluk.

Het is nog twee uur tot de aftrap, eerst maar eens een rondje om het stadion. Het was al gek om voor de deur te kunnen parkeren, maar nu de lichtmasten nog niet aanstaan voelt het helemaal raar. Geen rijen voor de vakken, geen kraampjes, geen collectief verlangen van een massa die zich om het stadion beweegt. Dat kun je van tevoren ook wel bedenken, maar nu fotograaf Goffe en ik hier lopen voelt het toch apart. Onbestemd. Aan werkelijk niks kun je aflezen dat Feyenoord zo een belangrijke wedstrijd speelt.

Als de lichtmasten aanknipperen, verandert dat al een beetje. En wat is De Kuip toch prachtig, ook in deze onwerkelijke setting. In het voorjaar liep ik ook een rondje om het stadion, ter afsluiting van een dagje Rotterdam met het gezin.

Het is nog twee uur tot de aftrap, eerst maar eens een rondje om het stadion. Het was al gek om voor de deur te kunnen parkeren, maar nu de lichtmasten nog niet aanstaan voelt het helemaal raar. Geen rijen voor de vakken, geen kraampjes, geen collectief verlangen van een massa die zich om het stadion beweegt. Dat kun je van tevoren ook wel bedenken, maar nu fotograaf Goffe en ik hier lopen voelt het toch apart. Onbestemd. Aan werkelijk niks kun je aflezen dat Feyenoord zo een belangrijke wedstrijd speelt.

Als de lichtmasten aanknipperen, verandert dat al een beetje. En wat is De Kuip toch prachtig, ook in deze onwerkelijke setting. In het voorjaar liep ik ook een rondje om het stadion, ter afsluiting van een dagje Rotterdam met het gezin.

Maar toen scheen de zon, De Kuip is ’s avonds op zijn best. Hoe kun je als club nou een nieuw stadion ambiëren als zó’n openluchtmuseum je thuis is?

Antidepressiva

Het elftal is bezig aan de warming-up, ik luister naar de gebruikelijke Feyenoordliedjes. De Hand in Hand-versie van het Rotterdams Philharmonisch Orkest ontroert me. In de krant stond laatst dat uit onderzoek onder voetballiefhebbers bleek dat sommige fans zich in coronatijd minder verbonden voelen met hun club, nu ze niet naar het stadion kunnen. Ik heb het tegenovergestelde. Nu ik niet zelf kan voetballen en geen basketbal kan kijken, verheug ik me juist extra op de wedstrijden van Feyenoord. Om me vervolgens anderhalf uur kapot te ergeren, want laten we wel wezen: je weet bij Feyenoord nooit wat je krijgt. Vandaar dat de zenuwen me nu parten spelen, twee minuten voor de aftrap. Ik heb uitgekeken naar het onweerstaanbare lekkere wijf dat Feyenoord vaak is, zeker bij avondwedstrijden. Maar even zo vaak is Feyenoord een gedrocht dat je aan je geaardheid doet twijfelen. Als ik dit seizoen met mijn Feyenoord-vrienden kijk, grappen we wie het bier en wie de antidepressiva verzorgt, want vóór de winterstop was het vaak niet om aan te zien. In eigen huis won Feyenoord niet van Heracles Almelo, Sparta, FC Twente en FC Utrecht. Daarom zijn ze thuis ook blij dat ik nu weer in De Kuip zit. Het schijnt niet sfeerverhogend te zijn als ik op de bank meeleef. Sterker nog: we hebben laatst speciaal een kastje gekocht zodat ik ook op de slaapkamer naar Feyenoord kan kijken en zo verder niemand tot last ben.

De gong klinkt, gevolgd door het Hand in Hand. Terwijl aanvoerder Steven Berghuis het veld oprent en de muziek dooft, hoor ik een geluid dat ik nog nooit heb gehoord in De Kuip: absolute stilte.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.