Marokkaanse godfathers: hoe de Mocro Maffia de Nederlandse drugshandel overneemt

De recherche lijkt er de laatste tijd goed in te slagen om vermeende schutters en makelaars in de zogeheten Mocro-war te arresteren. Maar hun opdrachtgevers, de werkelijke machthebbers in dit spel, blijven veelal buiten beeld in de rechtszaal. Panorama schetst een portret van een aan tal Mocro-godfathers die het niet langer pikken dat Hollanders rijk worden met hun handel. Een GRATIS voorstukje van het coververhaal van de nieuwe Panorama.

Ooit in een ver verleden, zo’n dertig jaar geleden, organiseerden Nederlandse hasjhandelaren hun eigen transporten. Ze bezochten de plantages in Marokko en sloten de deal. De Hollanders lieten de partijen drugs daar op de vrachtwagen laden in geheime compartimenten, betaalden

de ‘tol’ die nodig was om de transporten naar een havenplaats te krijgen en verzorgden ter plekke ook nog eens de overtocht naar het Europese vasteland. Mannen als de in 2011 overleden hasjbaron Charles Zwolsman groeiden zo uit tot rijke criminelen. Dat viel op. Andere Nederlandse boeven wilden ook profiteren door bij hem te investeren. Een ingewijde die destijds met onder meer Zwolsman hasjhandel dreef, vertelt: “Wat je in Marokko in die dagen nodig had, was een zogeheten Carte Blanche, een formulier waarmee je aangaf dat de koning van dat land jouw activiteiten in Marokko goedkeurde. Zo’n document, daar kwam je aan door de juiste relaties aan te gaan. Dat vergde de nodige avondjes theedrinken en hasj roken. Uiteindelijk, als je ergens in een villa diep verstopt in het Rifgebergte helemaal apestoned voor je uit zat te staren, liet je gastheer weten dat hij wel een goed woordje zou doen bij een contact van hem.”

Lees ook: de dodelijke switch in de Mocro War: waarom werd Chahid Yakhlaf geliquideerd?

Geen taboe

Nederlanders dwingen in die periode groot respect af bij de Marokkaanse gemeenschap. In dit straatarme land is drugshandel nooit een taboe geweest, wat de overheid er ook over naar buiten brengt. Als iets geld in het laatje brengt, is het goed – en de Hollanders leveren met steeds grotere hasj-inkopen steeds meer geld op. De bron: “Ik vergelijk ons in die dagen – de eerste generatie Hollandse hasjhandelaren – wel met de mannen van de VOC, we gingen op jacht naar nieuwe wingewesten en kwamen op plaatsen waar nog niemand voor ons was geweest.”

Pas eind jaren tachtig beginnen de Marokkanen volop zelf hun eigen partijen te draaien naar Nederland en de rest van West-Europa, mede omdat het aantal ‘nieuwe’ Marokkaanse Nederlanders de werkwijze van drugstransporterende organisaties in Nederland inmiddels goed heeft afgekeken. De Nederlandse en de Marokkaanse gevangenissen stromen de jaren die daarop volgen steeds voller met Marokkaanse straat- en drugscriminelen. En daarmee ontstaan ook de opsporingstechnische problemen voor met name de Nederlandse justitie. Het is in het tijdperk vóór internet. Marokkanen verklikken elkaar nog niet. Daarop staat binnen eigen kring een heel zware straf. Gevolg: de Marokkaanse drugshandelaren die tussen Marokko en Nederland op de achtergrond in de drugshandel opereren, worden zelden verraden door kleinere leden binnen een syndicaat, wat hen de mogelijkheid biedt heel goed buiten de schijnwerpers te blijven.

Lees ook: als de dood voor mijn gabber: in de onderwereld is vriendschap pas echt een illusie

De baby

Op het internet is op dit moment de bioscoopfilm El Niño uit 2015 een grote download- en streaminghit onder criminelen. De film gaat over Marokkaanse drugsdealer Mohamed Taieb El Ouazzani, die in het Arabische deel van de wereld El Nene werd genoemd, ofwel: De Baby. Mohamed Taieb wordt in het milieu gezien als een van de grootste Marokkaanse drugsbazen aller tijden, een soort Noord-Afrikaanse Pablo Escobar. Hij werd in 1975 geboren in de Spaans-Afrikaanse enclave El Sebta en groeide op in het Spaanse Andalusië. Vanaf de jaren negentig tot aan zijn dood in 2014 is hij goed voor zo’n 30 miljoen euro drugswinst per jaar. Hij brengt zijn hasj gedurende zijn gloriejaren met speedboten naar de Spaanse kust. Transporten waarbij hij soms zelf achter het stuur plaatsneemt en dan met een rotgang in een uur tijd heen en weer sjeest in zijn snelle boot. De gevangenis ziet hij zelden van binnen. Zodra hij wordt vastgezet, weet hij zich steeds weer een weg naar de vrijheid te kopen. In 2014 beschieten belagers hem in een badplaats aan de Noord-Marokkaanse kust. Of El Nene daadwerkelijk vermoord is, staat nog altijd niet officieel vast, maar zij die het kunnen weten, gaan ervan uit dat hij niet meer leeft. Zijn stoffelijk overschot is echter nooit gevonden. De kans dat zijn lichaam nu ergens op de zeebodem ligt, is groot.

El Nene was een crimineel die een nieuwe werkwijze in de drugshandel introduceerde. Niet langer gaat hij theedrinken en een pijpje roken met

West-Europese investeerders, ook een Carte Blanche is overbodig. Hij zorgt zelf voor de overtocht naar Spanje, en ter plaatse dient er direct afgerekend te worden en wie niet snel genoeg betaalt, heeft een probleem. Hij leeft daarbij het leven van een popster, laat zich veelvuldig zien in het uitgaansleven van Marbella en omringt zich met mooie vrouwen en een grote entourage.

Lees het in Panorama

Benieuwd naar het complete verhaal van onze misdaadverslaggever Martijn Haas? Lees het in editie 45 van Panorama, die vanaf vandaag in de winkels ligt. Je kunt het blad ook bestellen via onze website of op Blendle lezen.