Rick kreeg een mes in zijn hart

Tijdens de vechtpartij werd Rick namelijk in zijn borststreek gestoken. Nu heeft de Ridderkerker een missie. “Messen horen niet op straat. Het is niet stoer. Dit moet gewoon eens stoppen.”

Het is die nacht van vrijdag 28 op zaterdag 29 december 2018 gezellig in de Rotterdamse club Vibes. De zaak zit zoals altijd goed vol en de sfeer is in deze dagen tussen kerst en oud en nieuw extra feestelijk. De portiers bij de ingang van de club zorgen ervoor dat die sfeer ook goed blíjft. Het deurbeleid is streng, maar fair.

Wie ladderzat of agressief aan de deur komt kan het vergeten.

Voor de vriendelijke en sportieve Rick Resoort uit Ridderkerk en zijn vrienden is het nooit een probleem om bij Vibes binnen te komen. De club hoort bij hun vaste stapavondje, het is hun thuishonk. Eerst wat drinken in de Witte de Withstraat, daarna naar de Vibes aan de Westersingel en ter afsluiting naar de overkant van de straat voor het traditionele broodje shoarma. Maar aan dat laatste komen de jongens deze nacht niet toe. Want meteen nadat ze rond sluitingstijd naar buiten zijn gelopen, krijgen ze het aan de stok met een groep mannen, die duidelijk op ruzie uit is. Het is een confrontatie die Rick bijna fataal wordt.

Veel messen in omloop

We spreken de Ridderkerker bijna anderhalf jaar later in zijn ouderlijke woning. Rick Resoort oogt vitaal en staat midden in het leven. Hij heeft een goede baan als marktanalist, voetbalt weer en gaat geregeld met zijn vrienden op stap in Rotterdam. Dit alles mag gerust een wonder heten. Want het had maar heel weinig gescheeld of Rick was er niet meer geweest. De messteek in de hartstreek die hij bij het opstootje opliep, was potentieel fataal. Het is te danken aan het knappe werk van een Mobiel Medisch Team (MMT), die in de gang van Vibes een openhartoperatie uitvoerde, dat Rick het allemaal kan navertellen. Dit laatste doet hij om persoonlijke redenen.

“Jongeren moeten zich ervan bewust zijn dat er veel messen in omloop zijn,” zo begint Rick zijn verhaal. “In het uitgaansleven, maar ook op scholen. Er wordt vaak makkelijk over gedacht. Mensen van wie je het niet verwacht lopen met zo’n ding op zak, zogenaamd ‘voor het geval dat, ter verdediging. Dat is levensgevaarlijk, een situatie kan snel escaleren. Ik stond er zelf ook nooit zo bij stil, totdat ik er dus zelf mee te maken kreeg. Het kan zomaar gebeuren, zonder noemenswaardige aanleiding.” Rick vertelt het rustig, zonder zichtbare emotie. Maar dat was een jaar geleden wel anders.

Een fles whisky

Hij herinnert zich vrijwel alles nog van die avond, althans, tot aan het moment dat bij hem het licht uitging. “Het was gewoon een gezellig stapavondje geweest. We hadden eerst nog thuis met vrienden zitten eten voordat we naar Rotterdam gingen. Het was het vaste patroon. Alles verliep normaal, geen wolkje aan de lucht. Maar toen we rond half vijf naar buiten gingen, werden we aangesproken door twee mannen, van wie één beweerde dat we een fles whisky van hem hadden gestolen. Dat was echt onzin, we wisten van niks.”

Die man is de 30-jarige Dennis S. Hij is zo dronken dat hij niet meer weet dat hij de fles op het dak van een auto heeft gezet, zo zal later blijken. Deze Dennis is in het gezelschap van zijn vrienden Xavier J. (32) en Mehendry S. (30). Op het moment dat de discussie over de fles whisky hoog op begint te lopen, maakt Mehendry net aanstalten om in zijn auto weg te rijden. Hij ziet echter wat er voor de deur van Vibes gebeurt en besluit uit te stappen om zijn vrienden te helpen. Dat ‘helpen’ voorspelt weinig goeds. De op Curaçao geboren Mehendry heeft een strafblad voor meerdere geweldsdelicten en zit nog in een voorlopige invrijheidssteling in verband met een lopende strafzaak voor een volgend geweldsdelict. Het moet dus wel misgaan.

“Ik weet nog dat een van mijn vrienden hard op het achterhoofd werd geslagen en daarmee sloeg de vlam in de pan,” gaat Rick verder. “Wij kwamen natuurlijk voor hem op en zo liep een discussie over niks uit op een vechtpartij. 

Ook steekwonden in de lever

Van wat er verder gebeurt, herinnert Rick zich eigenlijk niets meer. Vrijwel alles is hem later verteld, al staat hem nog wel één bijzonder en kort moment van bewustzijn bij. “Dat was toen ik al in de ambulance lag. Ik kwam heel even bij en zag flarden van een ziekenhuisbed en de Coolsingel in Rotterdam, badend in een helder wit licht. Het gaf me een beetje het gevoel van: dit was het dan.” Maar zover is het nog niet. En dat is te danken aan het Mobiel Medisch Team, dat meteen bij de eerste melding van de steekpartij is uitgerukt. In nog geen zes minuten is het MMT ter plaatse. Het is de trauma-arts en traumaverpleegkundige van het team meteen duidelijk dat Rick, die even tevoren door een vriend en een beveiliger naar de gang van Vibes is gesleept, er zeer ernstig aan toe is. Hij heeft steekwonden in de lever, z’n zij, de schaamstreek, zijn achterwerk en de hartstreek. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat het MMT zich genoodzaakt ziet ter plekke over te gaan tot een openhartopertatie. Elke seconde telt, letterlijk.

“Naar wat ik er later over heb gehoord, was het mes tot in mijn hart doorgedrongen. Er zat een gat in, waardoor het hartzakje was volgelopen met bloed en mijn hart niet meer kon kloppen. De arts heeft eerst het bloeden gestelpt door een vinger in het gat te steken. Intussen legde hij om die vinger een hechting aan. Nadat hij zijn vinger uit het gat trok, kon hij het meteen dichten met de hechting. Het heeft bij elkaar geloof ik nog geen tien minuten geduurd.” Wat het MMT ook zorgen baart is dat de operatie moet plaatsvinden op de vloer van een discotheek, doorgaans niet de meest steriele plek. “Ze waren bang voor ontstekingen door het straatvuil. Er zijn later inderdaad wat onstekingswaarden in mijn bloed gevonden, maar dat kon met medicijnen worden verholpen.”

Nachtmerrie voor de ouders

Terwijl Rick in het Erasmus MC twee dagen in slaap wordt gehouden, wijken zijn ouders geen moment van zijn bed. Zij zijn terechtgekomen in de nachtmerrie waar elke ouder voor vreest.

“Ze waren al ongerust geworden omdat ik die nacht niet had gereageerd op een appje, wat ik normaal gesproken wel doe. Toen ze later werden gebeld door een vriend en hoorden wat er was gebeurd, stortte hun wereld even in. Want het was nog allerminst zeker dat ik het zou halen. En áls ik uit mijn slaap zou worden gehaald, was het nog maar de vraag hoe ik eruit zou komen.”

Dat moment van ontwaken staat Rick nog vrij helder voor de geest.

“Ik begreep meteen waar ik was. En door alle slangetjes en apparatuur waaraan ik was gekoppeld begreep ik ook meteen dat het ernstig was. Ik raakte er flink door van slag.

Hoe erg was het? Zou ik ooit nog normaal kunnen functioneren?”

Maar het lot is Rick gunstig gezind. Na een moeilijke periode vol pijn en onzekerheid mag hij na elf dagen het ziekenhuis verlaten om thuis, gesteund door familie en vrienden, verder aan te sterken.

“Het was in het begin niet makkelijk, maar door de liefde en de zorg van iedereen om me heen ben ik langzaam opgekrabbeld. In het begin kostte me het moeite om naar de keuken te schuifelen, maar voor ik het wist, kon ik al weer redelijk goed uit de voeten.

En nu, anderhalf jaar later, ben ik weer redelijk de oude. Ik werk, ik ga zelfs weer uit – ook naar Vibes – en ben een opener persoon geworden. Maar de littekens blijven. Niet alleen op mijn lichaam, maar ook in mijn ziel.”

Het afgelopen jaar waren in Rotterdam vaker minderjarigen betrokken bij steekincidenten dan in 2017. Dat blijkt uit recente cijfers van de politie. De uitkomst is koren op de molen van Leefbaar Rotterdam, die onlangs een ambitieus Aanvalsplan Wapengeweld heeft voorgelegd aan de gemeenteraad. De Rotterdamse politie onderzocht alle steekincidenten van 2018 en 2019 om in kaart te brengen hoe vaak daar minderjarigen bij betrokken waren.

Er bleek een stijging te zijn van 19 naar 36 incidenten. Hoewel ook het aantal steekincidenten door volwassenen is gestegen, is de stijging onder minderjarigen hoger.

Het Rotterdamse raadslid Joost Eerdmans (Leefbaar Rotterdam) ziet in de cijfers de bevestiging van wat hij in het initiatiefvoorstel ook al opmerkte: dat het dragen van een mes voor jongeren ‘net zo normaal is geworden als het hebben van een mobieltje’.

Het voorstel bevat vijftien punten, waaronder het verhogen van de minimumcelstraf voor het dragen van een verboden wapen naar zes maanden. Ook wil Eerdmans dat de etniciteit wordt geregistreerd van iedereen die verdacht wordt van wapengeweld, én die van de ouders en grootouders daarvan. Dit punt viel niet bij iedereen in goede aarde. “Laten we zorgen voor een effectieve aanpak in plaats van spierballentaal voor de bühne,” zo reageerde een D66-raadslid. Eerdmans ziet vooral problemen binnen de Antilliaanse gemeenschap, waar het dragen van een wapen als ‘normaal’ wordt gezien. Van stigmatiseren is volgens hem geen sprake. Daarom wil hij in gesprek met de Antiliaanse gemeenschap, in de hoop dat er samen naar een oplossing kan worden gezocht.

'De dader ontweek mijn blik'

Mehendry S., de man die Rick de bijna fatale messteken toebracht, zit een straf van zes jaar uit. Er was tien jaar geëist. Rick vindt de straf ‘vrij laag’, maar heeft zich er verder bij neergelegd.

“Ik heb alle zittingen bijgewoond en heb de dader dus in de ogen kunnen kijken, al probeerde hij wel mijn blik te ontwijken. Wat meteen opviel, was zijn ongeïnteresseerde houding. Het boeide hem allemaal niet.”

Rick maakte gebruik van zijn spreekrecht en richtte zich daarbij direct tot S., de man die hem bijna van het leven had beroofd. “Ik zal voor het leven getekend blijven,” zo sprak hij in de rechtszaal. “Ik kan niet opgroeien zoals anderen, omdat ik elke dag zal moeten terugdenken aan 29 december 2018 en de weken daarna. Ik zal mijn kinderen later moeten vertellen hoe ik aan deze littekens ben gekomen, die mij elke dag herinneren aan deze laffe en zielige daad van deze heren. (...) Het lijkt nu alsof alles is zoals het was, maar dat zal het voor mij, mijn vrienden en familie nooit meer worden. Met dank aan deze verdachten hier voor me, die wat mij betreft niets, maar dan ook niets te zoeken hebben in deze samenleving.

(...) En Mehendry, ik richt me nu persoonlijk tot jou. De keren dat we hier hebben gestaan, zat je er ongeïnteresseerd bij. Ik zou me doodschamen als ik jou was. Maar het fijne is dat ik jou in de verste verte nooit zal zijn. Gelukkig mag jij straks terug naar je ‘veilige thuishaven’, waar je al een groot deel van je leven hebt doorgebracht en waar je thuishoort.”