/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png)
Zijn familie zit al een tijdje te wachten in de rechtszaal. Zijn moeder en broer helemaal vooraan, zijn vader achterin, op de laatste rij. Misschien is de oude man nog altijd bang voor zijn jongste zoon, misschien kon hij gewoon niet verder. Zijn onderarmen steunen op een rollator. Vanuit een tas lopen twee luchtslangetjes naar zijn neus. Met regelmatige tussenpozen ontsnapt er in de stille zaal een korte puf aan het beademingsapparaat. Pff… Pff…. Pff… Af en toe overstemd door het gesnik van zijn vrouw die drie rijen voor hem zachtjes zit te huilen. De trieste soundtrack van twee mensen aan het eind van hun Latijn.
Desmond (41) keurt zijn ouders geen blik waardig wanneer twee agenten hem de zaal binnenleiden en hij met zijn rug naar de zaal op zijn stoel plaatsneemt. Hij zit nu ruim drie maanden vast. Drie maanden waarin hij zijn ouders niet heeft gezien of gesproken. De laatste woorden die zijn moeder hem hoorde zeggen, komen nu uit de mond van een wildvreemde, als de officier van justitie de aanklacht voorleest.
@backlink(167861)
“Meneer wordt er van verdacht zijn moeder te hebben bedreigd met de woorden: Als ik die kruisboog nog had dan schoot ik een pijl door je hoofd.”
Desmond haalt zijn schouders op.
“Het zal allemaal wel.”
Hij was dronken. Hij was bijna elke dag dronken. Jenever. Dan ging het weleens mis. Dan smeet hij weleens met iets. Dan schreeuwde hij weleens wat. De kruisboog waarover hij het had, werd vier jaar geleden al in beslag genomen, nadat hij het geladen wapen op zijn weerloze vader richtte. Toen hij het ding in een dronken woedeaanval opnieuw ter sprake bracht, belde zijn moeder de politie. Ze was bang. En niet onterecht. Op het bureau was Desmond nog altijd vastberaden:
“Hoelang houden jullie me hier vast? Tien dagen? Prima, dan leg ik ze over tien dagen om. Ook goed.”
Hij heeft in de afgelopen jaren heel wat opvangtehuizen en hulpverleners versleten, maar overal werd hij vroeg of laat weggestuurd wegens herhaaldelijk wangedrag. Elke keer nemen zijn ouders hem weer in huis. Ondanks zijn zware alcoholverslaving.
“Elke dag… hebben wij… verdriet om onze zoon.”
‘Geen slecht mens…’
Met horten en stoten en met de arm van haar oudste zoon troostend om haar schouder leest zijn moeder haar zelf-geschreven slachtofferverklaring voor.
@backlink(167863)
“Ik weet dat Desmond diep vanbinnen geen slecht mens is. Dat het de alcohol is die hem zo ziek en zo agressief maakt. Ik wil tegen hem zeggen… dat wij nog altijd veel van hem houden…”
De gebroken stem van zijn moeder gaat door merg en been. Maar niet bij Desmond. Geen moment kijkt hij achterom. Hij haalt zijn schouders op.
“Als dat waar is, had ze weleens langs mogen komen in het huis van bewaring.”
“U twijfelt aan de oprechtheid van haar verklaring?” vraagt de rechter.
“Nee hoor, ik twijfel helemaal niet.”
Voor het bedreigen van zijn moeder krijgt hij 115 dagen cel. Twintig dagen meer dan hij al vastzit. Die tijd moet volgens de rechter voldoende zijn om een kliniek te vinden waar hij verplicht kan afkicken van zijn alcoholverslaving.
Desmond reageert niet of nauwelijks. Stoïcijns laat hij zich door de agenten afvoeren naar een zijdeur. Al die tijd kleven de ogen van zijn moeder aan zijn achterhoofd. Hoopvol maar tevergeefs. Net zolang totdat de deur helemaal dicht is. •
Lees het in Panorama
Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.