De acht meest bizarre vechtsporten ter wereld

Kussengevecht, maar dan in de ring

Vroeger waren kussengevechten alleen voorbestemd voor iets te drukke kinderen die nog te wakker waren om te gaan slapen, maar die tijd ligt inmiddels ver achter ons. Tegenwoordig heeft het verschijnsel uit de slaapkamer de weg gevonden naar de ring. Op 29 januari 2022 vond in Miami zelfs het allereerste pay-per-view-event plaats, waarbij tv-kijkers betalen voor het kijken naar de livestream, georganiseerd door de heuse Pillow Fighting Championship (PFC), want die bestaat dus ook al.

Op het eerste gezicht heeft het iets lachwekkends om twee vechtersbazen elkaar zien neer te slaan met iets totaal ongevaarlijks als een kussen. Maar dat is nou net de kracht van pillow fighting, vindt Steve Williams, de baas van de PFC. “Pillow fighting is een ontzettend sponsorvriendelijke sport. Er wordt wel gevochten, maar er vloeit geen druppel bloed. Niemand verliest zijn tanden of heeft opeens een gebroken neus. Om die reden kan het interessant voor gezinnen zijn om een kaartje te kopen. Ik durf wel te stellen dat pillow fighting vele malen groter wordt dan MMA.”

Dat laatste zegt hij natuurlijk met een reden, om de aandacht van de media te trekken, maar feit is wel dat de beelden van het eerste pay-per-view-event binnen een paar uur viral gaan. Sindsdien melden zich dagelijks via de website van de PFC vrijwillig enkele tientallen nieuwe vechters aan, zegt Williams. Sommige van hen hebben zelfs een geschiedenis in de MMA. Zo stapte onder meer Héctor Lombard, de 45-jarige Cubaan en voormalig UFC-vechter en olympisch judoka, met een kussen in zijn handen de ring in.

Met afstand de grootste ster die zich ondertussen aan pillow fighting waagde, is de 29-jarige blonde celebrity en voormalig UFC-vechtster Paige VanZant, die op haar Instagram-account ruim 3 miljoen volgers heeft. Williams: “Met haar sociale media verdient zij makkelijk een miljoen dollar per jaar. Haar intentie is dan ook niet om geld bij ons te komen verdienen. Ze wil gewoon lol trappen. En ze weet één ding zeker: ze wordt niet het ziekenhuis ingeslagen.”

Boksen in een telefooncel

“Ze zijn bezig met een telefooncelgevecht,” luidt een bekend Engels gezegde, dat vooral wordt gebruikt door bokscommentatoren om aan te geven dat de twee kemphanen in de ring voortdurend zó dicht bij elkaar in de buurt blijven dat ze solliciteren naar een klap voor hun harses.

Dat gezegde inspireerde de makers van het Russische tv-programma Promotion Punch Box. In elke aflevering van deze vechtshow, die opvallend hoge kijkcijfers heeft, trekken twee MMA-vechters hun handschoenen aan en stappen ze voor de verandering niet een ring of een kooi in, maar een klassieke rode telefooncel uit Londen. Die hebben ze daar sinds de komst van de mobiele telefoon immers toch niet meer nodig. Omdat de ruimte in zo’n telefoonhokje natuurlijk belachelijk krap is (85 centimeter bij 85 centimeter), zijn de telefoons in de cellen van het Russische tv-programma overigens verwijderd.

De regels? De twee boksers die het aandurven om zich te laten opsluiten, beginnen met hun ruggen tegen elkaar aan. Wanneer het startsein wordt gegeven, draaien ze zich naar elkaar toe en is het de bedoeling dat ze als een bezetene op de ander inslaan. Vluchten of wegduiken kan natuurlijk niet, waardoor de vechters het vergeleken met reguliere boksers veel minder van hun voetenwerk moeten hebben en juist veel meer van de snelheid en de kracht waarmee ze hun stoten kunnen uitdelen.

Volgens de reglementen duurt een wedstrijd maximaal drie rondes van één minuut, maar als je twee testosteronbommen bij elkaar zet op nog geen vierkante meter, komt het vaker niet dan wel op drie rondes aan, blijkt uit de afleveringen van Promotion Punch Box. De meeste knock-outs vallen al binnen enkele tientallen seconden. Als de scheidsrechter vindt dat één van de twee boksers wel genoeg klappen heeft gehad, steekt hij zijn arm door een gat in de telefooncel naar binnen en roept hij de winnaar uit van het gevecht. Die kan vervolgens trots een telefoontje plegen naar huis.

Lilliputtergevechten

Ze zijn dan wel klein van stuk (volgens de officiële richtlijnen maximaal 1,50 meter), maar dat betekent niet dat ze geen dynamiet in hun vuisten kunnen hebben. Ook lilliputters – nou ja, sommige dan – stappen weleens met handschoenen aan de ring in. Vroeger werd er, vooral in het buitenland, nog weleens met lilliputters gegooid, tijdens zogenoemde dwergwerpkampioenschappen, maar ook lilliputters doen aan emancipatie. Wat blijkt? Nederland is op dat gebied zelfs een pionier. In 2018 werd hier, in het Limburgse Venray, het allereerste Europese kickboksgevecht voor lilliputters georganiseerd. Winnaar was de kickbokser Wobke Booijen uit Nijmegen: destijds 22 jaar oud, maar belangrijker natuurlijk: 1,35 meter klein. Zodoende wordt Booijen ook wel ‘De Kleinste Baas’ genoemd.

Wereldwijd wordt de Amerikaan Jeremy Smith gezien als de sterkste lilliputter die er bestaat. Hij is, voor zover bekend, de lichtste persoon die meer dan 700 pond (317,5 kilo) heeft getild. Dat is voor de 1,20 meter kleine powerlifter meer dan vijf keer zijn eigen gewicht van 60 kilo. Een prestatie die hem de bijnaam ‘World’s Strongest Dwarf’ opleverde.

Ook in lilliputtergevechten presteert hij zeldzaam goed. De verschillende keren dat Smith met een andere lilliputter de ring in stapte, stapte hij ook als winnaar de ring weer uit. En eerlijk is eerlijk: hij heeft nog best een aardige uppercut in huis ook.

Siamees kickboksen

“Siamees kickboksen is net zoiets als dat de Spice Girls aan de hallucinerende middelen zitten,” zegt een woordvoerder van de Thaise MMA-organisatie Full Metal Dojo met een uitermate slecht gevoel voor metaforen, tegen de Engelse krant Daily Mail. Maar je hoeft alleen de beelden van deze lachwekkende vechtsport maar te bekijken om te begrijpen wat hij bedoelt.

Om MMA in Thailand en in de rest van Zuidoost-Azië te promoten, bedacht organisatie Full Metal Dojo in 2021 met Siamees kickboksen iets knettergeks, waarmee de aandacht van de media moest worden getrokken. En dat lukte. De beelden ervan verspreidden zich direct als een lopend vuurtje over het internet.

Bij Siamees kickboksen verwachten de meeste mensen in eerste instantie misschien zoiets bizars als een gevecht tussen Siamese tweelingen, maar de waarheid is nog veel krankzinniger dan dat. Bij deze vechtsport hijsen twee kickboksers zich allebei in hetzelfde oversized T-shirt. Een soort wijd uitgerekt pyjamahemd. Vervolgens worden ze met een touw bij hun borst aan elkaar vastgeknoopt en gaan ze als een Siamese tweeling de strijd aan met een ander duo, dat ook als een Siamese tweeling is verkleed. Alsof Rico Verhoeven en Badr Hari zichzelf in een XXXL-shirt duwen en het licht uit de ogen proberen te slaan van Jamal Ben Saddik en Alistair Overeem die zichzelf óók in een XXXL-shirt hebben gepropt. De regels zijn in grote lijnen hetzelfde als bij regulier kickboksen. Zodra een paar aan elkaar vastgebonden kerels het andere koppel knock-out slaat, zijn zij de winnaar.

Blotevuistgevechten

Man tegen man, vuist tegen vuist. Dat is het principe van het krankzinnige bare knuckle-boksen, een vechtsport waarbij de boksers geen handschoenen dragen, maar met blote vuisten met elkaar op de eeh... vuist gaan. De Bare Knuckle Fighting Championship (BKFC), wereldwijd de grootste organisatie in deze tak van sport, staat dan ook bekend om zijn bloederige taferelen. Regelmatig stappen de boksers onherkenbaar de ring uit, met een gezicht dat compleet aan diggelen is geslagen.
In de meeste landen zijn blotevuistgevechten dan ook verboden, behalve in de Verenigde Staten, waar het verbod sinds 2018 is opgeheven. Sindsdien organiseert de Amerikaanse organisatie BKFC jaarlijks meerdere gevechten, vooral in de VS, maar soms ook in Engeland. Als onderdeel van een poging om ook de rest van Europa warm te maken voor blotevuistgevechten, kondigde de BKFC zowaar een evenement in Rotterdam aan op 6 augustus 2022, wat de eerste keer zou zijn dat een dergelijke organisatie Nederland betrad.

Maar u voelt ’m misschien al aankomen. Het feest ging niet door. De boksbond, die werd benaderd om ondersteuning te verlenen aan het aangekondigde evenement, verkocht een nee. “Wij zijn van mening dat de Nederlandse sport hiermee een stap terug in de tijd zou zetten,” zei de technisch directeur van de boksbond tegen De Telegraaf. “Wij hebben beelden gekeken en het bare knuckle-vechten is vrij barbaars. Met deze sport kunnen wij de veiligheid van een sporter niet garanderen. Vroeger werd ook zonder handschoenen gevochten en stopte een partij pas als een vechter opgaf. Nu hebben we scheidsrechters en rondetijden. We zijn een steeds veiligere sport geworden. Dat loslaten zou pijn doen aan ons vechtershart.”

Knight fights

“Ik ben er heilig van overtuigd dat riddergevechten razend populair kunnen worden in Europa, vanwege de rijke riddergeschiedenis die Europa heeft,” voorspelde de Rus Vadim Finkelchtein in 2017 aan de website MMA Fighting. Finkelchtein is de baas van de grootste Russische MMA-organisatie, M-1. Met riddergevechten – ook wel knight fights genoemd – had hij een gat in de markt gevonden, veronderstelde hij.

Destijds was M-1 de enige organisatie die MMA-vechters verkleed als ridder de ring in stuurde, inclusief een harnas, een schild en een zwaard. Overigens was de punt van dat zwaard wel bot. Ridders gingen elkaar daarmee te lijf, maar ook met hun vuisten, hun voeten en hun knieën, maar zij mochten elkaar niet raken op de achterkant van de nek, de rug, de voeten en de enkels.

De amusementswaarde van de gevechten was hoog, constateerde Finkelchtein, door wie de knight fights aanvankelijk waren geprogrammeerd als gimmick in het voorprogramma van de serieuze MMA-gevechten. “De fans reageerden opvallend enthousiast. Ze vonden het erg leuk. Ze waren onder de indruk en gaven de ridders hun support. Dus ik dacht dat het de moeite waard was om het groter te gaan opzetten.”

Zodoende riep Finkelchtein de M-1 Medieval Division in het leven, dat al snel vijftig MMA-vechters onder contract had staan. Wel waren dat veelal Russen. De rest van Europa liep nooit echt warm voor riddergevechten. En blijkbaar doet Rusland dat zelf ook niet meer. Het laatste evenement van de M-1 Medieval Division dateert alweer van zo’n drie jaar geleden.

Rugby 2.0

Een van de meest gewelddadige sporten die er bestaan is het Italiaanse Calcio Storico: een vorm van rugby, maar dan in de overtreffende trap, waarbij zo’n beetje elke denkbare vorm van geweld is toegestaan. Elk jaar wordt op 24 juni het belangrijkste plein van Florence, het Piazza Santa Croce, omgetoverd tot een arena waarin het bloed rijkelijk zal vloeien.

We zullen ons best doen de regels uit te leggen, voor zover die er überhaupt zijn. Calcio Storico is ontstaan in de 16de eeuw (geen verrassing gezien de barbaarse toestanden op het veld) en wordt gespeeld in twee teams van maar liefst 27 spelers op een zandveld dat ongeveer de afmetingen heeft van een voetbalveld. De bedoeling is om de bal in bezit te krijgen en die over een hek op de achterlijn te schieten, maar dat klinkt eenvoudiger dan het is. Spelers mogen zowel hun handen als hun voeten gebruiken om zoveel mogelijk tegenstanders uit te schakelen. Niet alleen slaan en schoppen is toegestaan, maar ook het uitdelen van kopstoten en elleboogstoten. Zelfs het dichtknijpen van kelen mag. Het enige wat wél verboden is, is tegen het hoofd en tegen de edele delen schoppen.

Wat misschien nog wel het meest bizar is, is dat de spelers geen enkele vorm van bescherming dragen. Zelfs geen handschoenen. Daardoor is het niet moeilijk om jezelf voor te stellen in wat voor slachtveld vrijwel elke wedstrijd eindigt. Hoewel er in de afgelopen jaren geen sterfgevallen zijn geweest, zijn er tientallen spelers het ziekenhuis in geschopt en geslagen. Sommigen zelfs voor maandenlang.

Wangklappen

Vraag ons niet waarom, maar ergens in de afgelopen jaren werd het opeens een rage op sociale media: wangklappen. Twee tegenstanders die elkaar om de beurt met de vlakke hand zo hard mogelijk op de wang slaan. Video’s hiervan kregen op TikTok en Instagram miljoenen views.

Het werkt als volgt: twee spelers die zo gek zijn om hieraan mee te doen, verzamelen zich aan een tafel en tossen om te bepalen wie er mag beginnen. Daarna mogen ze elkaar om de beurt een zo hard mogelijke hengst verkopen. Dit gebeurt altijd met de vlakke hand op de wang. Degene die aan de beurt is om geslagen te worden, mag zich op geen enkele manier verdedigen. Hij moet als een reiger stil blijven staan en de pijn simpelweg voor de volle 100 procent ondergaan. Iedere deelnemer heeft telkens dertig seconden de tijd om de klap uit te delen. Als dat is gebeurd, krijgt degene die is geslagen een halve minuut de tijd om te herstellen. Daarna draaien de rollen om.

Mocht u zichzelf nu afvragen: is dit bizarre verschijnsel niet levensgevaarlijk? Natuurlijk wel. Als je een hersenschudding of andere hersenschade wilt oplopen, moet je gaan wangklappen, stellen deskundigen. Omdat er geen enkele vorm van verdediging is toegestaan, kan de klap zoveel impact op de hersenen hebben (ook al sla je elkaar op de wang) dat deelnemers bewusteloos raken. Het bewijs daarvan werd al geleverd. In het Amerikaanse tv-programma Power Slap – waarin wekelijks een wangklapcompetitie live wordt uitgezonden – kreeg de Amerikaanse vechter Kris Kennedy zo’n harde klets in zijn gezicht dat hij achteroverviel en out ging. Toen hij bijkwam, wist hij niet meer waar hij was. “Was ik aan het vechten?” vroeg hij hoogst verbaasd aan de dokter die boven zijn gezicht ging. Die moest hem vertellen dat hij bewusteloos was geraakt tijdens een potje wangklappen.