De acht meest bizarre vechtsporten ter wereld

Kussengevecht, maar dan in de ring

Vroeger waren kussengevechten alleen voorbestemd voor iets te drukke kinderen die nog te wakker waren om te gaan slapen, maar die tijd ligt inmiddels ver achter ons. Tegenwoordig heeft het verschijnsel uit de slaapkamer de weg gevonden naar de ring. Op 29 januari 2022 vond in Miami zelfs het allereerste pay-per-view-event plaats, waarbij tv-kijkers betalen voor het kijken naar de livestream, georganiseerd door de heuse Pillow Fighting Championship (PFC), want die bestaat dus ook al.

Op het eerste gezicht heeft het iets lachwekkends om twee vechtersbazen elkaar zien neer te slaan met iets totaal ongevaarlijks als een kussen. Maar dat is nou net de kracht van pillow fighting, vindt Steve Williams, de baas van de PFC. “Pillow fighting is een ontzettend sponsorvriendelijke sport. Er wordt wel gevochten, maar er vloeit geen druppel bloed. Niemand verliest zijn tanden of heeft opeens een gebroken neus. Om die reden kan het interessant voor gezinnen zijn om een kaartje te kopen. Ik durf wel te stellen dat pillow fighting vele malen groter wordt dan MMA.”

Dat laatste zegt hij natuurlijk met een reden, om de aandacht van de media te trekken, maar feit is wel dat de beelden van het eerste pay-per-view-event binnen een paar uur viral gaan. Sindsdien melden zich dagelijks via de website van de PFC vrijwillig enkele tientallen nieuwe vechters aan, zegt Williams. Sommige van hen hebben zelfs een geschiedenis in de MMA. Zo stapte onder meer Héctor Lombard, de 45-jarige Cubaan en voormalig UFC-vechter en olympisch judoka, met een kussen in zijn handen de ring in.

Met afstand de grootste ster die zich ondertussen aan pillow fighting waagde, is de 29-jarige blonde celebrity en voormalig UFC-vechtster Paige VanZant, die op haar Instagram-account ruim 3 miljoen volgers heeft. Williams: “Met haar sociale media verdient zij makkelijk een miljoen dollar per jaar. Haar intentie is dan ook niet om geld bij ons te komen verdienen. Ze wil gewoon lol trappen. En ze weet één ding zeker: ze wordt niet het ziekenhuis ingeslagen.”

Boksen in een telefooncel

“Ze zijn bezig met een telefooncelgevecht,” luidt een bekend Engels gezegde, dat vooral wordt gebruikt door bokscommentatoren om aan te geven dat de twee kemphanen in de ring voortdurend zó dicht bij elkaar in de buurt blijven dat ze solliciteren naar een klap voor hun harses.

Dat gezegde inspireerde de makers van het Russische tv-programma Promotion Punch Box. In elke aflevering van deze vechtshow, die opvallend hoge kijkcijfers heeft, trekken twee MMA-vechters hun handschoenen aan en stappen ze voor de verandering niet een ring of een kooi in, maar een klassieke rode telefooncel uit Londen. Die hebben ze daar sinds de komst van de mobiele telefoon immers toch niet meer nodig. Omdat de ruimte in zo’n telefoonhokje natuurlijk belachelijk krap is (85 centimeter bij 85 centimeter), zijn de telefoons in de cellen van het Russische tv-programma overigens verwijderd.

De regels? De twee boksers die het aandurven om zich te laten opsluiten, beginnen met hun ruggen tegen elkaar aan. Wanneer het startsein wordt gegeven, draaien ze zich naar elkaar toe en is het de bedoeling dat ze als een bezetene op de ander inslaan. Vluchten of wegduiken kan natuurlijk niet, waardoor de vechters het vergeleken met reguliere boksers veel minder van hun voetenwerk moeten hebben en juist veel meer van de snelheid en de kracht waarmee ze hun stoten kunnen uitdelen.

Volgens de reglementen duurt een wedstrijd maximaal drie rondes van één minuut, maar als je twee testosteronbommen bij elkaar zet op nog geen vierkante meter, komt het vaker niet dan wel op drie rondes aan, blijkt uit de afleveringen van Promotion Punch Box. De meeste knock-outs vallen al binnen enkele tientallen seconden. Als de scheidsrechter vindt dat één van de twee boksers wel genoeg klappen heeft gehad, steekt hij zijn arm door een gat in de telefooncel naar binnen en roept hij de winnaar uit van het gevecht. Die kan vervolgens trots een telefoontje plegen naar huis.

Lilliputtergevechten

Ze zijn dan wel klein van stuk (volgens de officiële richtlijnen maximaal 1,50 meter), maar dat betekent niet dat ze geen dynamiet in hun vuisten kunnen hebben. Ook lilliputters – nou ja, sommige dan – stappen weleens met handschoenen aan de ring in. Vroeger werd er, vooral in het buitenland, nog weleens met lilliputters gegooid, tijdens zogenoemde dwergwerpkampioenschappen, maar ook lilliputters doen aan emancipatie. Wat blijkt? Nederland is op dat gebied zelfs een pionier. In 2018 werd hier, in het Limburgse Venray, het allereerste Europese kickboksgevecht voor lilliputters georganiseerd. Winnaar was de kickbokser Wobke Booijen uit Nijmegen: destijds 22 jaar oud, maar belangrijker natuurlijk: 1,35 meter klein. Zodoende wordt Booijen ook wel ‘De Kleinste Baas’ genoemd.

Wereldwijd wordt de Amerikaan Jeremy Smith gezien als de sterkste lilliputter die er bestaat. Hij is, voor zover bekend, de lichtste persoon die meer dan 700 pond (317,5 kilo) heeft getild. Dat is voor de 1,20 meter kleine powerlifter meer dan vijf keer zijn eigen gewicht van 60 kilo. Een prestatie die hem de bijnaam ‘World’s Strongest Dwarf’ opleverde.

Ook in lilliputtergevechten presteert hij zeldzaam goed. De verschillende keren dat Smith met een andere lilliputter de ring in stapte, stapte hij ook als winnaar de ring weer uit. En eerlijk is eerlijk: hij heeft nog best een aardige uppercut in huis ook.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.