Acteur en wietambassadeur Woody Harrelson: Cheers voor Wicked Woody

Voor de rol van Jake LaMotta in Raging Bull spendeerde Robert De Niro veel tijd met de bokskampioen zelf. Om een realistische versie van de gevreesde dictator Idi Amin neer te zetten, verhuisde acteur Forest Whitaker al weken voor de filmopnames naar diens geboorteland Oeganda. En Heath Ledger sloot zichzelf een maand lang op in een hotelkamer om zo de psychopathische gedachtegang van The Joker in The Dark Knight eigen te maken.

Woody Harrelson keek echter voor zijn meest duistere filmrollen – de racistische politieagent in Rampart (2011), de psychopathische seriemoordenaar in Natural Born Killers (1994) en de ontspoorde killer in Zombieland (2009) – niet verder dan naar het leven van zijn eigen vader. Charles Voyde Harrelson was namelijk een gevreesd huurmoordenaar voor de georganiseerde misdaad.

Twee jaar terug schreven onze collega’s van Nieuwe Revu in een luguber portret al het volgende over die man: “Hij was 1,90 meter en had felle blauwe ogen. Sommige mensen beweren dat hij geen pupillen had. Hij was altijd zwaarbewapend, rookte hasj, zoop cognac en whisky en spoot coke. Hij droeg Ray-Bans en juwelen, gebruikte schuilnamen als Charles Stoutenborough en Bill Bannister, smokkelde drugs en perste mensen af. Hij hield van wapens en vrouwen, ging naar bed met zijn stiefdochter en liet haar geld ophalen bij criminelen.” Ook termen als dominant, eng, bedreigend, charmant en psychopathisch passeerden de Nieuwe Revu.

Vijftien jaar cel

Over diezelfde Charles Harrelson verscheen enkele jaren terug een podcast. Ook hierin wordt een allesbehalve gezellig beeld geschetst van de vader van een van de grootste Hollywood-sterren van de laatste decennia. Zo zou hij in 1968, tegen betaling, een graanhandelaar hebben neergemaaid. Daarvoor werd hij aanvankelijk vrijgesproken, maar in 1973 alsnog veroordeeld: vijftien jaar celstraf.

Ook de gevangenisdirecteur viel voor zijn dodelijke charmes, want Charles stond, wegens goed gedrag, na vijf jaar alweer op vrij voeten. Dat goede gedrag hield deze koelbloedige huurmoordenaar niet lang vol. In 1979 zou hij zijn volgende moord hebben gepleegd. Ditmaal een hele grote; die op een kantonrechter, een unicum in de Amerikaanse geschiedenis. Met die hit wilde Harrelson een hoge strafuitspraak in een rechtszaak tegen een vriend verijdelen. Voor the crime of the century werd een nationale klopjacht op touw gezet, de grootste sinds de moord op John F. Kennedy. Van die laatste naam beweerde Charles trouwens ook de moordenaar te zijn, een bewering die hij deed toen hij strakstond van de vloeibare cocaïne en een pistool tegen zijn hoofd hield. Drie jaar later werd Charles Harrelson schuldig bevonden en kreeg hij een gevangenisstraf, eentje waaruit hij zich dit keer minder makkelijk zou wurmen: twee keer levenslang.

‘Ik kon ook niks anders. Als ik geen acteur was geworden, zou ik nog steeds in de bediening werken in New York’

Woody Harrelson, geplaagd door de nare trekjes die hij van zijn vader had geërfd, was op dat moment een 21-jarige jongen die zijn eigen weg in het leven zocht. Woody was geboren in hartje Texas en voornamelijk opgevoed door zijn zachtaardige moeder, Diane. Kort na papa’s eerste veroordeling waren de streng religieuze Harrelsons, inclusief Woody’s broers Jordan en Brett, verkast naar het platteland van Ohio.

In verschillende interviews omschreef de acteur zijn vroegere versie, tegen het zere been van zijn moeder, als white trash: tuig van de richel. Op school vocht hij vaker dan Muhammad Ali en kreeg hij het label ‘psychologisch niet in orde’. In zijn dagdromen deed hij het stukken beter: kleine Woody zag zichzelf ooit als rechtvaardig politieagent, wellicht zelfs als een geheim agent à la James Bond. Hij is vooral zelf heel blij dat die kinderwens nooit realiteit is geworden. “Dat zou vreselijk zijn geweest. Kun je je voorstellen dat ik president Trump zou moeten beschermen? Ik zou juist de eerste zijn die van hem een doelwit maakt,” aldus de steracteur in 2018.

Jaywalking

In zijn tienerjaren deed Woody, ondanks zijn fratsen, zijn stinkende best zijn strenggelovige moeder een trotse vrouw te maken. Hij beloofde haar plechtig nooit drugs te gebruiken en schreef zich zelfs in voor een studie in theologie. Rondom de tweede veroordeling van zijn vader, begin jaren tachtig, ontspoorde Woody. Bidden en studeren maakte plaats voor drank, drugs en onenightstands.

Een zeker incident uit die periode werd in de media breed uitgemeten: jaywalking. Vrij vertaald: een drukke weg oplopen en maar zien wat er gebeurt. Rond zijn twintigste werd Woody hiervoor gearresteerd. Op zich niets spectaculairs, maar de manier waarop de toekomstig acteur zich tegen die arrestatie verzette, was dat wel. Gevraagd naar zijn identiteitsbewijs, antwoordde Woody die niet bij zich te hebben. Toen bleek dat hij een grapje maakte en zijn ID alsnog toonde, sloeg de humorloze agent Woody hard tegen de muur. Woody wurmde zich handig uit die benarde situatie en rende hard weg. Kort daarna werd hij alweer omsingeld door agenten en kreeg hij een knie vastgeklemd in zijn keel. “Het was zo wreed, de manier waarop ze me behandelden,” blikte de acteur in 2017 terug in The Hollywood Reporter. “In het politiebusje vroeg ik een van de agenten: Waarom behandel je me zo? En hij sloeg mijn hoofd weer tegen het busje.”

Woody zag zijn kans schoon en ontsnapte weer, met zijn handen in de boeien. Op een nabijgelegen parkeerplaats botst hij op een auto en vliegt over de kop. “Ik maakte een complete salto, landde op de achterkant van mijn hoofd, en bleef maar rollen. Toen ik stillag, sprongen de politieagent weer bovenop me en maakten mij fucking kapot.”

Met zes aanklachten aan zijn broek en flink beschadigde ogen door de pepperspray (“Ik zag eruit als een soort raar reptiel”) verdween Woody in de bak. Zijn langgekoesterde wens om zelf ooit politieagent te worden was in één avond als sneeuw voor de zon verdwenen.

Als twintigers bezochten Woody, Brett en Jordan hun pa regelmatig in de nor. Charles schroomde niet hun zoons te vragen wiet voor hem naar binnen te laten smokkelen. De plastic zakjes werden overhandigd, ingeslikt en in zijn cel weer uitgepoept. Ondanks alles geloofde Woody heilig in de onschuld van zijn vader. In interviews omschreef hij Charles als een ‘charmante verhalenverteller, een gokker en een oplichter’, maar ook als een CIA-agent die nooit had moeten worden opgesloten. “Ik ben ervan overtuigd, na veel onderzoek te hebben gedaan, dat hij de misdaad niet heeft begaan,” zei Woody in 1997, in een uitgebreid interview met The Celebrity Interviews. Vervolgens: “Natuurlijk zou ik de oude man graag aan de andere kant van de gevangenismuren willen zien. Ik denk ook wel dat dit mogelijk is. Ik ben een zeer optimistische man.” Tien jaar en een mislukte ontsnappingspoging later stierf Charles Harrelson in zijn cel in Colorado aan een hartaanval. Hij werd 68 jaar. Sindsdien spreekt Woody zelden over zijn vader.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.