Grote geluksvogels: niet kapot te krijgen

De uit de dood herrezen loterijwinnaar

De Australische vrachtwagenchauffeur Bill Morgan was pas 37 lentes jong toen hij op een doodnormale werkdag achter zijn stuur zat, meefluitend op de Australische versie van Radar Love, en ineens getroffen werd door een zware hartaanval. In het ziekenhuis diende Bill zo snel mogelijk te worden behandeld. In alle haast werd zijn medische geschiedenis opzij geschoven, waardoor Bill de verkeerde medicijnen kreeg. De allergische reactie leidde tot zijn dood.

Hoewel, voor 14 minuten en 38 seconden dan. Hierna begon het hart van Bill ineens weer bloed rond te pompen. De artsen stonden erbij en keker ernaar. Reden voor een feestje was er daarmee nog niet. Want zelfs wie een klinische dood op miraculeuze wijze weet te overleven, schopt het eigenlijk nooit veel verder dan een kasplantje. Ook Bill werd, ondanks zijn functionerende hartslag, niet wakker. Op de twaalfde dag van zijn coma vond zijn arts het welletjes en adviseerde hij de familie de stekker eruit te trekken. Zijn zussen weigerde stellig, in de heilige overtuiging dat hun Bill wel even de statistieken zou kloppen. Twee dagen later ontwaakte Bill en mocht hij als medisch wonder weer naar huis. Op eigen voeten.

Na 14 minuten en 38 seconden begon het hart van Bill Morgan ineens weer bloed rond te pompen

Het eerste wat de herboren vrachtwagenchauffeur deed? Zijn vriendin ten huwelijk vragen. Om direct daarna door te karren naar zijn lokale sigarenboer voor een kraslot. Want tja, als grootste geluksvogel op aarde móét je toeslaan. En jawel: met zijn allereerste lotje won Bill een spiksplinternieuwe Toyota Corolla, ter waarde van 27.000 dollar. Een lokale nieuwszender vond dit allemaal zo leuk dat het Bill benaderde voor een interview. En of hij dan even terug wil naar die sigarenboer om het winnende moment na te bootsen? En dan wel met een echt lotje? En jawel: deze keer was het goed raak. Live op televisie zagen miljoenen landgenoten hoe Bill in mei 1999, minder dan een jaar na zijn ‘fatale’ ongeluk, opnieuw in de prijzen viel. Dit keer met 250.000 dollar. “Ik denk dat ik weer een hartaanval krijg,” was het enige dat de onthutste geluksvogel dan nog kon uitkramen. Bill is inmiddels 61, woont in zijn droomhuis en koopt nog elke dag een kraslotje.

De enige die twee atoombommen overleefde

“Toen ik bijkwam, was alles zwart. Ik kon niets zien. Het was als het begin van een film in de bioscoop, als de witte frames voorbijflitsen zonder geluid.” Zo omschreef de Japanner Tsutomu Yamaguchi het eerste moment vlak na de nucleaire aanval op Hiroshima van 8 augustus 1945. Waar de schroeiende hitte en enorme drukgolf van de 15 kiloton TNT voor 80.000 inwoners een directe dood betekenden, bevond Yamaguchi zich tijdens de impact letterlijk op het randje. Toen de fabriekswerker opkrabbelde, waren zijn haren verschroeid en voelde zijn huid alsof er een vlammenwerper op was gericht. In een van de weinige ziekenhuizen die niet compleet was vernietigd werd Yamaguchi weggestuurd, omdat hij nog kon lopen.

In het centrum van Hiroshima, waar de Mitsubishi-ingenieur tijdelijk op zakenreis was, trof hij alleen nog maar verbrande kinderen en volwassenen. Die nacht vond de 29-jarige Yamaguchi een schuilplaats in een omgeslagen bootje. Terwijl het dodental maar bleef oplopen als gevolg van de hevige straling keerde hij twee dagen later onthutst terug naar huis, naar zijn vrouw en pasgeboren zoon.

Terug in Nagasaki snelde Yamaguchi naar het ziekenhuis. Zijn letsel bleek heviger dan eerst gedacht: ernstige brandwonden én symptomen van nucleaire vergiftiging. Maar de stugge Japanner liet zich niet kennen en verscheen de volgende dag, verwikkeld in verband, gewoon weer op zijn werk. Op 9 augustus 1945, om 11.00 uur, stond Yamaguchi in het kantoortje van zijn baas om uit te leggen wat hij zojuist had meegemaakt. Zijn baas verklaarde hem voor gek, toen precies op dat moment een tweede atoombom insloeg op, jawel, Nagasaki. De plutoniumbom was deze keer nog zwaarder, maar vanwege dichte mist werd het beoogde doelwit – het stadscentrum – gemist. Toch vielen er ruim 39.000 doden en 25.000 (zwaar)gewonden, viel er constant een dodelijke, radioactieve regen, steeg de grondtemperatuur naar 4000 graden Celsius en werden talloze gebouwen weggevaagd.

Ook het huis van Yamaguchi, die de bom deze keer overleefde dankzij de versterkte betonnen muren van zijn Mitsubishi-werkplek. Kort daarna rende Yamaguchi naar huis om zijn vrouw en zoon te zoeken. Die waren tijdens de knal aan het winkelen, op zoek naar brandwondenzalf voor hem, en behoorden ook tot de overlevenden. In de jaren die volgden werd Yamaguchi, net als nagenoeg iedereen die de atoombom(men) overleefde, extreem ziek van de nucleaire straling in zijn lijf. Hij bleek echter een ultieme survivor, genas volledig en groeide uit tot boegbeeld van de antinucleaire lobby. In 2010 overleed Yamaguchi op 93-jarige leeftijd, als de enige geregistreerde ‘niyu hibakusha’, ofwel tweemaal gebombardeerd persoon.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.