Kicken op noodweer en tornado’s: de Level3 Stormchasers

Het is de snikhete 23 juni van 2016. Op de grens van Zuidoost- Brabant en Noord-Limburg schommelt het kwik in de middag rond de 35 graden. Hoog boven de twee provincies voegen een lagedrukgebied uit het Verenigd Koninkrijk en een hogedrukgebied uit de Baltische staten zich samen. In recordtempo ontstaan er immense opbollende stapelwolken. Ze klonteren samen in een afschrikwekkende draaiwolk, een soort tornado on steroids. Het wordt donker, windhozen slaan openstaande ramen dicht en hoosbuien zetten straten blank.

“Het was de perfecte cocktail voor een supercel,” zegt stormjager Gijs de Reijke (36). De aardrijkskundeleraar - fors postuur, ringbaardje, hip V-halsshirt - bladert in zijn zelf geschreven handboek over weerfotografie dat hij vandaag tijdens de meeting presenteert. “Dit was hem.”

Een supercel is het zwaarste type onweersbui. Het is een ronddraaiende bui die ontstaat doordat warme, natte lucht opstijgt, terwijl er ook koude lucht naar beneden stroomt. Als er veel wind om zo'n supercel heen raast, ontstaat de verticale trechter, een reusachtige draaiwolk. Elke supercel heeft ruwweg 10 procent kans om tot een tornado uit te groeien. Waar de meeste mensen bij noodweer gillend hun huis in rennen, trekt De Reijke er juist op uit. “Dat zijn de momenten waar een stormjager voor leeft,” zegt hij schalks. De Reijke bekijkt dagelijks online weerkaarten, -modellen en -voorspellingen met dezelfde toewijding als een bisschop de Bijbel bestudeert. “Samen met een stel andere gekkies ga ik er in een mager jaar tien keer op uit. In een goed jaar zo’n dertig keer. In appgroepen maken we elkaar helemaal gek. Wie kan er vrij krijgen? Wanneer gaan we? De spanning giert in die dagen door mijn lijf.”

‘Storm is heftig, een pak sneeuw ook, maar in niets te vergelijken met een onweersbui. Hagel, wind en bliksem, alles zit erin’

Terug naar 2016. Al drie dagen lang bekijkt De Reijke met lasogen zijn vertrouwde weersites. Samen met twee vrienden - stormjagen doe je bij voorkeur met zijn drieën: een rijder, navigator en weerkaartenlezer - stuurt hij in zijn auto achter het onheil aan. De bui veroorzaakt zeer grote schade, met name door grote hagelstenen. Sommige hebben een doorsnede van 7 à 10 centimeter - de grootste die de afgelopen 25 jaar in Nederland zijn waargenomen. “Ondernemers, zoals kastelers, ondervonden veel schade. Ontzettend rot natuurlijk, maar ik geniet intens van zo’n bui.”

Dan, na drie uur rijden, een dollemansrit via snelwegen, dorpjes en landweggetjes, belandt het drietal op de perfecte fotolocatie. Op een akker maken ze op kilometers afstand een indrukwekkende foto van de supercel. “Wanneer zo’n foto gelukt is, schreeuw ik het uit van blijdschap. Als mijn auto zou verhagelen, zie ik dat als een trofee. Nog steeds rijden in die regio auto’s rond die eruitzien als een poffertjespan.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.