De talenten zijn op, dus nu gaan we non-talenten uitmelken?
“Het gaat echt om de lol, om mensen die ongelooflijk veel plezier in zingen hebben, ondanks het feit dat het klinkt alsof er een kraai wordt geslacht. Die lol moet je mensen niet afpakken.”
Maar wat moet je ermee?
“Het is de bedoeling dat we iemand vinden wiens stem je zelfs niet recht kunt trekken met autotune en melodyne, maar waar producers Sunnery James & Ryan Marciano en Bram de Koning toch nog een hit van proberen te maken.”
En ondertussen worden ze door iedereen uitgelachen.
“Als dat zo zou zijn, had ik hier nooit aan meegedaan. Ik heb geen zin om afzeik-tv te maken. Daarom hebben we alleen maar mensen die van zichzelf ook wel weten dat ze niet kunnen zingen, maar die het wel leuk vinden om te kijken of er een producer is die er nog iets van kan maken.”
Hoe kom je aan zulke nachtegaaltjes?
“We hebben in Somertijd een oproep gedaan, zoals we vroeger tijdens The Voice ook aan de luisteraars vroegen of ze iets voor ons wilden zingen. Nu zongen zo’n twintig, dertig mensen een audioappje in waarvan de vullingen uit onze mond vlogen. Daar heeft de productie uiteindelijk een selectie van gemaakt.”
‘Als je bij elke zin die je uitspreekt moet nadenken en niet jezelf bent, dan wordt het een kunstje’
Tevreden met de oogst?
(lacht) “Nogal. Vaak weet je al bij de eerste noot: zoek dekking! Dat maakt het programma ook zo leuk. Er wordt niemand afgezeken. Als het écht slecht is, ga je door naar de volgende ronde. En zo niet, dan ben je gewoon te goed. Hoe positief wil je het hebben? Er zijn geen verliezers. Dat is ook het credo van Somertijd: bij ons is het glas altijd halfvol.”
Somertijd won onlangs voor de tweede keer de Gouden Radio- Ring voor beste radioprogramma. Zijn jullie nou zo goed of is de rest nou zo slecht?
“Wij doen gewoon andere dingen. Er zijn ook belangrijke journalistieke programma’s die zich nooit op een grote luisterschare kunnen verheugen, maar het is wel belangrijk dat ze er zijn. Met entertainment en amusement bereik je gewoon een veel groter publiek.”
Had je verwacht dat jullie gingen winnen?
“Ik zou liegen als ik ja zou zeggen. Sterker nog, ik was niet eens bij de uitreiking, omdat ik op vakantie in Zuid-Afrika was.”
Wie gaat er nou op vakantie als hij is genomineerd voor de belangrijkste radioprijs van het jaar?
“Je wilt niet weten hoe vaak ik voor spek en bonen in de zaal heb gezeten als ik weer eens was genomineerd. Nu was ik echt toevallig op vakantie. Ik werd ook genomineerd toen ik al op vakantie was. Maar gelukkig waren Chantal, Dingetje, Cobus, Sven, Lex en Menno – de rest van het team – er wel bij, met mijn kartonnen bord.”
Vind je jezelf ook een terechte winnaar?
“Ik vind het gewoon nog steeds een eer dat we deel mogen uitmaken van iemands dagelijkse routine, van iemands leven. Dat is een ereplekje, dus ik vind dat je altijd je stinkende best moet doen om dat onder alle omstandigheden waar te maken. Dat lukt blijkbaar vrij aardig. Heel veel mensen dragen hun mening niet uit, dat doen wij wel. Wij zeggen waarvoor we staan, of dat nu een politieke kleur is, een voetbalclub of vaccinaties. Daar doen we niet geheimzinnig over.”
Ook niet over de zin en onzin van genderneutrale radioprijzen?
(zucht) “Ach...”
Je won ook de prijs voor beste radiopresentator, een verkiezing die dit jaar voor het eerst genderneutraal was...
“Genderneutraal is prachtig zolang het over toiletten gaat – who cares – maar als het gaat over het creëren van een podium, vind ik dat je mannen en vrouwen best mag scheiden. Om het doodsimpele feit dat er veel meer mannen radio maken dan vrouwen. Je pakt vrouwen in feite hun podium af en dat hadden ze nooit moeten doen. Daarmee verliezen ze misschien niet alleen een podium, maar ook wel een stukje motivatie. Ik bedoel: als je als vrouw radio wilt maken en je ziet een vrouw een belangrijke radioprijs winnen, dan zou je dat kunnen stimuleren om ook het vak in te rollen.”
Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.
- Clemens Rikken