Maffen tussen leeuwen en giraffen: op safari in de Serengeti

Het is een tafereel dat we voorheen enkel kenden uit de betere (teken)film. Drie leeuwen majestueus poserend op een rots met die bekende trotse ‘wie doet me wat?’blik. The Lion King in het echt.

Oké toegegeven, het gesteente is in dit geval een wat minder tot de verbeelding sprekende termietenheuvel, maar voor de rest klopt alles. En wij mogen het aanschouwen. Ondanks de hoge temperaturen klimt er langzaam wat kippenvel omhoog langs onze armen.

“Kijk daar!” zegt m’n vrouw, en ik volg haar wijsvinger naar rechts. Want daar komt de patriarch van de leeuwenfamilie fier aangeschreden. Z’n imposante woeste manen wapperen alle kanten op. Even lijkt hij ons aan te staren, maar gevaar heeft hij niet te duchten. Van wie of wat wel, trouwens? Waar de leeuw verschijnt, besluit het andere wild dat het beter is om even een blokje om te gaan. Dat verhoogt de kans op levensverlenging met name bij de gnoe, de zebra en de andere hier veelvuldig voorkomende viervoeters.

Links zien we grote groepen impala’s en gazelles een veilig heenkomen zoeken, rechts maakt meneer De Leeuw geen aanstalten om zich in te spannen. En waarom zou ie ook: in deze voor hem ideale wereld zorgt zijn eega voor het kroost (we ontwaren ook nog drie welpen op de rots, pardon termietenheuvel) en het eten. Zijn levenstaak is vrij overzichtelijk: zorgen voor nageslacht en de boel daarna een beetje monitoren. Liefst een kwartier blijft de familie op en rond de heuvel, om ons heen verzamelen zich steeds meer jeeps en horen we de camera’s klikken en snorren. Wij laten vooral onze eigen lenzen het werk doen. En denken terug aan de helse rit erheen. Want opeens zet onze chauffeur Ramadhani (voor vrienden Rama) de terreinwagen in de hoogste versnelling. Zoals hijzelf bij het horen van het woord ‘simba’ (Swahili voor leeuw) over de boordradio ook meteen doorschakelt. Met alle respect voor de giraffen en olifanten die dit deel van Tanzania ook massaal bevolken, het spotten van een leeuw blijft iets bijzonders.

“Hou je vast,” roept hij nog voordat hij het slakkengangetje inruilt voor een Verstappen-vaart. Best knap als je beseft dat de wegen in de Serengeti verre van geasfalteerd zijn. Behendig manoeuvreert hij de jeep langs kuilen, gaten, stenen, modderpoeltjes en ander ongemak. Staand in het voertuig houden we ons vast aan alle grepen en stangen die voorhanden zijn. M’n vrouw zet de tune van The A-Team in, ik moet vooral denken aan kermisattracties waarbij je volledig door elkaar wordt geschud en je na een paar minuten al het gevoel hebt dat je stuitje en je huig van plaats zijn gewisseld. Maar de beloning vergoedt alles: een prachtig uitzicht op acht exemplaren van de koninklijke familie van de jungle, of in dit geval: de savannen.

Voer voor de gieren

Want dit is de Serengeti, het uitgestrekte natuurpark van 15.000 vierkante kilometer (ruwweg een derde van Nederland) dat voor 80 procent op Tanzaniaans en voor de rest op Keniaans grondgebied ligt. En dat onderdak biedt aan een enorme concentratie en verscheidenheid aan dieren die je in Nederland vooral achter hekken of in kooien ziet.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.