Piet van der Molen (69) verborg zijn dode moeder in zijn eigen huis

Een huurhuisje aan de Berkenstraat in het Zuid- Limburgse Oirsbeek. Metershoog struikgewas verbergt een deel van de woning, het grote woonkamerraam is hierdoor niet zichtbaar.

Het oogt een beetje mystiek allemaal. Plots zwiept aan de rechterkant de deur open en steekt een besnorde man met pet en daaronder uitgestoken een zwarte haardos zijn hand uit. Piet van der Molen (69) heet het bezoek welkom in het huis waar zich een decennium terug bizarre taferelen hebben afgespeeld.

Het is december 2015 als hier op een middag de politie voor de deur staat. Van der Molen ziet ineens zijn levensgrote geheim ontrafeld worden: het door hem zorgvuldig verborgen stoffelijk overschot van zijn dik twee jaar daarvoor overleden moeder Gerda (91), dat in zorgvuldig dichtgetapet plastic in een van een kledingkast gemaakte doodskist ligt. In no time is het dan een komen en gaan van speurders, onder andere in de welbekende witte pakken, die zijn huisje van onder tot boven uitkammen.

‘IK MOEST DIE DOODSKIST MAKEN OMDAT HET LICHAAM VAN MIJN MOEDER BEGON OP TE ZWELLEN EN IK TOTAAL NIET WIST HOE DIT PROCES ZICH ZOU ONTWIKKELEN’

Buiten staan op die winterdag omwonenden met open mond en hoofdschuddend van verbazing te kijken, zeker als een raam op de bovenverdieping opengaat en er een mysterieuze kist op een hoogwerker wordt geschoven door rechercheurs. Het is een bizar en ook macaber gezicht. Piet van der Molen is op dat moment al gearresteerd en in een politieauto overgebracht naar het bureau in Maastricht. De Limburger weet dan dat aan zijn dubbelleven onmiddellijk een einde is gekomen. Samen met onze verslaggever gaat hij terug naar die voor hem zo gedenkwaardige dag.

Hoe kijkt u terug op uw ontmaskering?

’s Middags stonden plots twee politieagenten aan de deur, ik was net thuisgekomen na een bezoek aan een vriend van mij. Ik wist meteen hoe laat het was en probeerde die mensen nog om de tuin te leiden, maar die agenten waren al binnen dus mijn poging was kansloos. Ik werd naar het politiebureau gebracht en verhoord door een mannelijke en vrouwelijke rechercheur. Vrij jong waren zij, niet echt bekwaam vond ik, qua ondervragingstechnieken. Die vrouw had het de hele tijd over het lijk van uw moeder. Dat wilde ik niet, ik vroeg haar om te spreken over mijn moeders lichaam.”

Hoe kon alles zó lang geheim blijven?

“Door gewoon het leventje te leiden dat ik altijd deed. Ik ben bovendien enig kind, maar als ik bijvoorbeeld een zus had gehad, dan was dit allemaal niet mogelijk geweest. En ook niet als de zus van mijn moeder nog geleefd had. Mijn ma bezocht haar soms en die vrouw kwam ook vaker hier op bezoek. Feit was echter dat mijn tante twee weken vóór mijn moeder overleed. Ik had ook nog andere familie in Meijel, maar die heb ik af kunnen wimpelen.”

Hebt u spijt?

“Nou ja, ik vind nog steeds dat ik goed gehandeld heb. Ik zou het nu niet anders hebben gedaan. Het is alleen: ik zit nu met de naweeën dat ik onterecht verkregen geld moet terugbetalen. 33.000 en 18.000 euro. De SVB van de AOW van mijn moeder wilde 250 euro per maand van mij. Dat was eerst 49,52 euro, maar zij wilden dus meer van mij per maand gaan vorderen. Daar heb ik bezwaar tegen gemaakt. Het eerste jaar moet ik nu afgerond 125 euro per maand terugbetalen, het tweede jaar 187,50 euro en het derde jaar 250 euro per maand. Daarnaast loopt er een terugbetalingsregeling van 25 euro per maand, voor het onterecht geïnde pensioen van mijn moeder, aan het Centraal Justitieel Incassobureau.”

Met alleen een terugbetalingsregeling komt u er niet van af, want er wacht voor u ook nog een verblijf binnen de gevangenismuren. Ziet u daar tegenop?

“Ik moet vier maanden en tien dagen in de cel gaan zitten, nadat de Hoge Raad het arrest van het gerechtshof op 21 juni vorig jaar definitief heeft bekrachtigd. Daar kom ik niet meer onderuit. Ik kijk hier wel een beetje tegenop, want ik weet niet wat voor mannen ik in de gevangenis ga aantreffen en of ik daar een beetje mee kan opschieten. Ja, daar zit ik wel een beetje mee. Ik weet namelijk niet hoe die mannen op mij gaan reageren, als mens. Zij hoeven niet te weten wat ik gedaan heb, dat ga ik sowieso niet vertellen. Ik ben bij iemand op bezoek geweest die vaker in de cel heeft gezeten en die vertelde mij dat ik dat níet moest gaan zeggen binnen de gevangenismuren.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.