SP-leider Lilian Marijnissen: ‘Ik slaap met een noodknop naast m’n bed’

Lilian, eerst maar even een bekentenis: we vroegen ons af of een linkse politicus die een boek heeft geschreven wel spannend genoeg zou zijn…

“Haha! Daarom heb ik ook gelijk ‘ja’ gezegd op jullie verzoek. Omdat ik het leuk vind dat jullie dit toch doen, een interview met een linkse politicus.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Vertel op, waarom zouden we je boek De winst van eerlijk delen moeten lezen?

“Of mensen m’n boek gaan lezen moeten ze lekker zelf weten, maar ik hoop dat natuurlijk wel. En waarom? In het eerste deel van het boek geef ik kritiek op wat er nu misgaat in Nederland, maar in het tweede deel gaat het over wat wij anders willen zien. Dat is ook een reden waarom ik dit boek wilde schrijven. Ik krijg best vaak te horen: ja, de SP, jullie zijn overal tegen, maar hoe wil je het dán?”

‘Het is onvoorstelbaar dat je in een van de meest rijke landen leeft en er hier kinderen opgroeien die niet eens naar een verjaardagsfeestje kunnen’

Oké, stel: jij wordt morgen premier. Wat zou je als eerste veranderen?

“Dan zou ik de hoge prijzen aanpakken. Dat is echt iets wat nu speelt. Ik vind dat het huidige kabinet daar véél te weinig aan doet. Het is toch onvoorstelbaar dat je in een van de meest rijke, welvarende landen ter wereld leeft en er hier kinderen opgroeien die niet eens naar een verjaardagsfeestje kunnen omdat er geen geld is om een cadeautje mee te nemen? Of kinderen die zonder ontbijt naar school worden gestuurd, omdat er te weinig eten is. De rijen groeien elke week bij de Voedselbank. Dat is toch schan-da-lig?”

Maar goed, nu ben je nog fractievoorzitter van de SP. Om naast je reguliere werk een boek te schrijven, hoe was dat?

“Dat was best pittig. Ik was vooral aangewezen op de recessen, een periode waarin het werk in de Tweede Kamer stil ligt. Dat is twee maanden in de zomer. Daarin heb ik eigenlijk het voornaamste deel gedaan. Op vakantie gaan is er niet echt van gekomen afgelopen jaar.”

In je boek schrijf je dat je al vijf jaar op een plek werkt waar je je helemaal niet thuis voelt. Hoe hou je dat vol?

“Door juist te organiseren dat ik hier niet te veel ben. Zo ben ik laatst op pad geweest met de zeehavenpolitie van Rotterdam. Dan word je opgesloten in zo’n zeecontainer en laten agenten zien hoe dat werkt met zo’n hond die drugs opspoort. Vergis je niet: criminaliteit loont in dit land. Van de 52 weken in het jaar wordt er 51 weken géén misdaadgeld afgepakt van criminelen. Op zo’n dag vertellen die agenten waar ze tegenaan lopen en hoe nutteloos het soms voelt, omdat er te weinig mee gebeurt of de aangiftes op de plank blijven liggen. Als je dat dan allemaal hoort, dan ben ik wel supergemotiveerd om er hier (in de Tweede Kamer, red.) iets aan te doen.”

Maar je gaat ook weleens met tegenzin naar je werk?

“Jawel. Ik woon in Oss, maar ik woon dus een deel van de week in Den Haag, omdat het anders niet te combineren valt. Ik voel me hier wel senang, hoor. Het gaat supergoed in de fractie en ik heb leuke collega’s, maar het werk zelf is vaak heel frustrerend. Bijvoorbeeld wanneer je tegen een coalitie oploopt die gewoon debatten blokkeert, zodat je het niet eens over de inhoud kunt hebben.”

In je boek heb je het ook over de ‘Twitter-ophef ’; Tweede Kamerleden die overdag op social media reuring veroorzaken om ’s avonds aan te kunnen schuiven bij talkshows. Overweeg je daar weleens in mee te gaan, zodat je ook je verhaal kunt doen op tv?

“Da’s een goeie vraag, want dat is best een dilemma. Dan word je weer gebeld door de redactie van een willekeurige talkshow. Ja, wil je komen praten over het functioneren van de voorzitter van de Tweede Kamer? Dan denk ik: nee, want wat heeft de rest van Nederland hier aan? Maar als ik dat dan zeg en vertel dat ik wel wil komen om te praten over de stijgende energierekening en de ideeën die wij daarbij hebben, dan is er geen interesse meer. Dan mag je niet komen.”

Vermoeiend.

“Af en toe denk ik: misschien moet ik er toch maar in meegaan. Maar uiteindelijk doe ik dat niet, omdat het niet authentiek is. Die authenticiteit behouden vind ik wel belangrijk en dat is al zo moeilijk.

Maar ja, het is het politieke verdienmodel van bepaalde partijen om dingen op te kloppen, zodat ze het dáár weer over kunnen hebben. En dan hoef je het niet over de wezenlijke problemen van de mensen in het land te hebben.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk 'm in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.