Sjinkie Knegt: ‘Ik ben geen ruziemaker’

We hebben afgesproken bij het huis van Sjinkie, in het Friese Bantega. Maar het blijft achter de voordeur angstvallig stil. “Waarschijnlijk is hij op de bouwplaats of bij zijn moeder,” zegt zijn manager Dennis Klaster aan de telefoon. Of hij ligt te slapen, want Sjinkie is een dag eerder teruggekomen van de wereldbekerwedstrijden shorttrack in Amerika. “Maar dat kan ik me niet voorstellen, want hij rust nooit,” grinnikt Klaster. Terwijl hij de moeder van Sjinkie belt of zij weet waar haar zoon uithangt, komt er in de verte een kart-achtig karretje aanscheuren. Vanuit de verte is te zien dat er een man met een blauw petje, versleten jeans en een dikke baard aan de zijkant hangt. Het is Sjinkie die een testritje maakt met de minibuggy van zijn 7-jarige dochter Myrthe, ondanks haar jonge leeftijd al net zo verzot op autocrossen als haar vader.

Wordt je dochter de nieuwe Max Verstappen?

“Wat wij doen, gaat meer richting de rally. Dat kun je niet vergelijken met op het asfalt rijden. Myrthe vindt het nu vooral nog heel spannend, wat ik ook wel snap. Ze mocht op haar 6de beginnen met rijden, maar het leeftijdsverschil met de andere kinderen in haar groepje is nogal groot. Als ze met vijftien auto’s tegelijk worden losgelaten, dan kan ik me voorstellen dat je dat als 7-jarige een beetje eng vindt.’

Is autocrossen stiekem vooral jouw hobby?

“Ik race zelf al jaren, wat eigenlijk begonnen is met mijn eigen vader. Hij was vroeger altijd bezig met oldtimers opknappen en nam me samen met een kennis van hem mee naar de autocross. Tijdens die raceweekenden zijn er meestal ook wedstrijden voor kinderen. Ik heb altijd gedacht: als mijn dochter oud genoeg is, dan ga ik haar ook laten racen. Vorig jaar heb ik een autootje voor haar gekocht, zodat we samen naar de weekenden kunnen en zij daar ook plezier aan beleeft.”

Wat heeft de autowereld dat de schaatsscene niet heeft?

“Autoracen vergt veel energie: het klaarmaken van je wagen, de wedstrijd zelf. Maar ik vind dat ik er een heleboel voor terugkrijg. Voor mij is crossen een hele hoop ontspanning. Ik vind de dag zelf heel gezellig, met vrienden en kennissen bij de baan. Andere mensen kiezen er na een week schaatsen voor om te relaxen. Maar als ik een weekend met de crossauto weg ben geweest en terugkom op de ijsbaan, dan is mijn hoofd helemaal leeg en kan ik er weer vol voor gaan. Dat is ook belangrijk.’

‘Een goedgevulde bankrekening is wel van belang natuurlijk. Ik kan inmiddels zeggen dat ik prima kan leven van schaatsen en ook genoeg leuke dingen kan doen’

Je bent iemand die altijd wil winnen. Hoe serieus is het crossen voor jou?

“Het liefst wil ik winnen, maar ik snap ook waarom dat in mijn geval niet altijd lukt. Kijk, een deel ligt aan jezelf. Als je goed kunt sturen, dan kun je winnen. Maar een ander groot deel heeft te maken met geld. Autocrossen is een dure hobby waarin je geld kunt blijven investeren. Maar als je gewoon leuk kunt meedoen, dan moet je op een gegeven moment bij jezelf zeggen: nu is het mooi geweest.”

Je hebt lange tijd weinig tot niks verdiend met schaatsen. Hoe belangrijk is een goedgevulde bankrekening voor jou?

“Dat is wel van belang, natuurlijk. Maar ik kan inmiddels gelukkig gerust zeggen dat ik prima kan leven van schaatsen en ook genoeg leuke dingen kan doen.

Vind je het niet scheef dat voetballers miljoenen per jaar verdienen en wielrenners en schaatsers veel minder?

“Dat is zeker scheef, maar ergens ook logisch. Voetbal wordt wereldwijd door miljoenen mensen bekeken op tv. Marketingtechnisch is het voor sponsoren veel interessanter, waardoor het meer geld oplevert. Ik kan me daar prima in vinden.”

Je denkt nooit: shit, was ik maar voetballer geworden.

“Haha nee. Ik heb het als kind wel geprobeerd, maar ik kan niets met ballen, zeg maar.”

Vanaf je 12e stond alles in het teken van schaatsen. Wat is je drive?

“Ik vind het een fantastische sport. Als je elke dag met plezier naar trainingen gaat, dan hou je het lang vol. Ik heb dat nog elke dag. Als ik naar de ijsbaan ga, dan denk ik: leuk, ik mag weer.”

Wielrenner Tom Dumoulin zette het leven van een topsporter in een interview neer als een vrij leeg bestaan: ‘Je staat op, je gaat zo lang en hard trainen als je die dag kunt en als je thuiskomt heb je jezelf zo uitgeput dat je nog maar net in staat bent de volgende dat hetzelfde te doen.’ Hij zei dat hij altijd heeft gedacht wat er nog meer is, in het leven. Herken jij dat?

“Het leven van een topsporter is kort door de bocht: trainen, rusten en trainen. Maar ik ben niet het schoolvoorbeeld van een topsporter. Ik train ontzettend hard, maar het rusten tussen de trainingen door schiet er nog weleens bij in. We trainen elke dag twee keer: ’s ochtends ben ik op het ijs, ’s middags heb ik krachttraining of iets van die strekking. Tussendoor ben ik veel met techniek bezig: aan auto’s klussen, slijpblokken fabriceren. Soms vergeet ik de tijd en denk ik: ik moet alweer naar middagtraining. Voor mij geldt dus niet dat zwart-witte beeld, maar ik snap wel dat Dumoulin bedoelt.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Bekijk ‘m in de nieuwste Panorama of check het via Blendle.