Tahmina Akefi: geliefd en gehaat

Bekenden van Peter R. vinden het maar niks, de manier waarop Tahmina, van afkomst Afghaanse, zich manifesteert bij de herdenkingsdienst op 21 juli 2021 in Theater Carré.

Ze betreedt het spreekgestoelte, gooit nerveus één snelle oogopslag de zaal in en heeft het beverig maar vastbesloten over de ‘grote liefde’ die zij was van hem, en hij van haar. Ze haalt liefdesbriefjes aan die Peter R. in haar huis achterliet. “Hij was een en al liefde,” luidt haar slotzin.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Steeds maar dat woord, liefde. Sommigen in de zaal voelen plaatsvervangende schaamte, zo getuigt misdaadjournalist Henk Strootman in een column in dit blad. Immers, de kinderen van Peter R., Kelly en Royce, en hun moeder Jacqueline zijn er ook bij. Jezelf neerzetten als Peters grote liefde, dat kun je bij zo’n gelegenheid niet maken.

Zo haalt in september ook schrijfster Heleen van Royen uit naar Tahmina, als bekend wordt dat deze in november een boek zal publiceren: Mijn grote liefde, een project dat ze nog samen met Peter R. zou hebben opgezet. Van Royen verwijst naar de omstandigheid dat velen die zich vrienden c.q. bekenden van Peter R. noemen, tot de aanslag nog nooit van Tahmina hebben gehoord.

“Het is heel gek dat iemand zo draait van: ik wil niet met jou gezien worden naar: ik was de grote liefde van zijn leven. Dat kan, iedereen mag boeken schrijven, maar wat ik ongemakkelijk vind, is dat ze zich zó wil profileren als dé grote liefde van Peter R. de Vries,” zegt ze bij het meningencircus Vandaag Inside (SBS6). Meningen, meningen. René van der Gijp en Johan Derksen hebben die natuurlijk ook klaar, daar worden ze voor betaald. Ze veroorloven zich voor het gedrag van Tahmina de termen ‘vreselijk’, respectievelijk ‘walgelijk’.

Derksen: “Ze is bezig een optimale hoeveelheid publiciteit uit dat drama te slepen. (...) Ik vraag mij af of ze dat gedaan heeft met toestemming van de zoon en dochter van Peter, want die waren al niet blij met haar optreden in die documentaire. Ik denk dat zij er helemaal niet op zitten te wachten dat zij allemaal ontboezemingen over hun vader op tafel gaat gooien.”

Hees van verdriet

‘Die documentaire’ is het werk van Simon Vuyk, misdaadjournalist en schrijver van onder meer een uitstekend boek over de moord op Marianne Vaatstra, die in 1999 plaatsvond. Tijdens zijn journalistieke onderzoek was hij aan de andere kant wel érg close geworden met de vader van Marianne, en nu is hij dat met zowel zijn hoofdpersoon Tahmina als met de Grote Afwezige. Ben je dan de geschikte persoon en heb je voldoende afstand om zo’n retrospectief te verzorgen, kun je je afvragen.

Peter R. en hij werkten jarenlang samen, zij het dat Vuyk niet bepaald van de mediaoptredens is, hij prefereert de andere kant van de camera. In overleg met vertrouwelingen als Peter R.’s vriend advocaat Peter Schouten besluiten hij en Tahmina de docu te maken waarin zij naar buiten zal treden als de voor het grote publiek zo geheimzinnige geliefde. Uitzending: 30 januari 2022.

Want ja, wie er niet bij is geweest in Carré, moet het tot dusver (we hebben het over 30 januari) doen met een verbazingwekkend interview in de Volkskrant op 22 juli 2021, zeven dagen na het overlijden en een dag voor de uitvaart, onder de kop ‘Peter was de hoofdprijs’. Boven het artikel een fraai gestileerde zwart-witfoto van een kleine vrouw, kaarsrecht bovenlijf, boezem prominent, hoofd afgewend. Ze legt uit waarom ze sinds het begin van de relatie, bijna zes jaar eerder, anoniem is gebleven.

“Zeker in het begin zit je niet op bekendheid te wachten. Je wilt rustig kunnen uitzoeken of je bij elkaar past of niet, zonder dat iedereen daar meteen een mening over heeft. En ik word graag op mijn eigen merites beoordeeld, niet als ‘de vriendin van’. Bovendien wil ik geen publiek bezit worden, ik zag wat voor impact dat had op zijn leven.” Inmiddels zou ze allang niet meer de anonieme geliefde willen zijn, ‘maar nu moet het van de politie’ – om veiligheidsredenen.

Het gesprek zelf, met de Volks-krant-journalist, vindt plaats op 17 juli, twee dagen na het overlijden. Ze heeft net drie briefjes gevonden die Peter R. in haar huis verstopt had, en verwacht er meer te vinden. Haar stem is hees van verdriet, zo observeert de auteur.

‘Zeker in het begin zit je niet op bekendheid te wachten. Je wilt rustig kunnen uitzoeken of je bij elkaar past of niet, zonder dat iedereen daar een mening over heeft’

Vertrouwelijk

Dat hese klopt wel, maar het is gewoon Tahmina’s stem. Die waarmee ze waarschijnlijk ook een burger bestelt bij McDonald’s. Dat blijkt in de documentaire Vertrouwelijk, die al even verbazingwekkend is als het interview. Met enig effectbejag stelt de camera na precies vier minuten hese voiceover scherp op Tahmina zelf, en daar is ze dan: een bekoorlijke, vrij jonge vrouw met grote amandelvormige ogen waarin een ijdele, maar best prettige ironie blinkt.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.