Presentator Joris Linssen: 'Ik werd heel moe van Hello Goodbye'

Wat was erger: in een ijsbad zitten of meedoen aan een stiltemeditatie?

“Ik heb het vorig jaar allebei gedaan voor mijn programma Boeddha in de polder. Tegen het ijsbad keek ik heel erg op, omdat ik niet goed wist wat ik ervan moest verwachten. Maar na afloop had ik zo’n euforisch gevoel dat ik tegenwoordig de hele tijd in het water wil springen. Als ik op het strand ben en het is niet zulk mooi weer, dan ga ik er toch even in. Ik ben een soort Wim Hofje geworden, haha. De stiltemeditatie vond ik lastiger, vooral de maaltijden. Het voelde tegennatuurlijk om je mond te houden op het moment dat je normaal gesproken met elkaar levelt, dus ik moest me heel erg inhouden.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

In welke onmogelijke situaties heb je jezelf voor het nieuwe seizoen van Boeddha in de polder gebracht?

“We maken Boeddha in de polder omdat veel mensen bij spirituele uitdagingen denken: kan ik dit wel, is dit iets voor mij? Doordat ik laat zien hoe het er werkelijk aan toegaat, denken zij hopelijk: als Joris het kan, dan kan iedereen het! Het spannendste wat ik voor het nieuwe seizoen heb gedaan, was een solo quest: 36 uur in je eentje doorbrengen in een bos, op 10 vierkante meter, zonder afleiding, met alleen een tentje ter beschutting. Er was de belofte dat er een totemdier naar me zou toekomen, een soort boodschapper. Dat kon een reebok zijn, maar ook een das of een wolf. De eerste nacht in het bos was ik erg gespannen en kon ik niet slapen, omdat ik bij elk geritsel dacht: daar komt de wolf! Totdat ik me realiseerde: als ik met vrienden was geweest, dan had ik het superleuk en fantastisch gevonden om in de natuur te slapen en mijn eigen potje te koken, terwijl de omgeving dan precies hetzelfde was geweest. De realisatie dat het in mijn eigen mind zat, zorgde ervoor dat de angst verdween.

De tweede nacht sliep ik als een roosje, maar er kwam weer geen totemdier. Het enige wat ik zag was een mestkever: zo’n klein, zwart en toch wat onbeduidend beestje. Toen ik dat na afloop teleurgesteld vertelde tegen de man die de solo quest organiseerde, reageerde hij ontzettend enthousiast: De mestkever is magisch, een heilig dier uit Egypte! Het diertje staat voor jou, een noeste werker die zichzelf beschermt met een schild. Mijn totemdier is dus een mestkever, haha.”

Ben jij een spiritueel onderlegde persoonlijkheid?

“Nee, eigenlijk niet. Ik ben wel heel nieuwsgierig en benieuwd. De laatste jaren is daar nog een extra interesse bijgekomen: hoe kunnen we er met z’n allen voor zorgen dat het beter gaat met ons allemaal?”

Gaat het slecht met ons?

“Dat vind ik wel. Ik denk dat we onszelf aardig gek aan het maken zijn met sociale media, drukte om en in ons hoofd, alles willen combineren. Daar doe ik zelf ook gezellig aan mee, maar dat moet anders kunnen. Veel socialer, veel meer samen. Ik denk dat de individualisering totaal is doorgeschoten: we dachten dat het ons vrijheid zou geven als we meer afstand van elkaar zouden houden, maar er zijn zoveel mensen eenzaam en op zichzelf aangewezen. Vroeger leefden we allemaal in groepsverband, tot honderd jaar geleden was dat heel gewoon. Met een oma, een aangewaaid kind uit de buurt, misschien nog een neefje voor wie je zus niet kon zorgen. Je had je eigen samengestelde familie, maar op een gegeven moment is het misverstand ontstaan dat we beter af zijn met een kerngezin: in je eentje, met z’n tweeën of als eenoudergezin. Er zijn nog maar weinig kruisverbanden tussen generaties, mensen nemen hun vader of moeder bijna nooit in huis, kinderen willen als ze achttien zijn het huis uit. Eigenlijk is dat heel gek.”

Doe jij het anders?

“Ons gezin was de ultiem veilige bubbel zoals veel mensen die kennen, maar die hebben wij grondig opengegooid. Dat hebben we gedaan door achtereenvolgens drie pleegkinderen op te vangen in ons gezin en mijn schoonmoeder een tijdlang bij ons in huis te nemen.”

De meeste mannen zouden gillend wegrennen als je zegt: m’n schoonmoeder komt bij ons in huis.

“Ik vond het juist een heel fijne periode, waarin ik merkte hoe verrijkend het is om met drie generaties bij elkaar te wonen.

We hadden onze eerste pleegzoon in huis, die nu 35 jaar is. Onze twee eigen kinderen waren ook nog jong, dus het was een enorm drukke bedoening. Maar ook zo leuk, gezellig en warm. Ik heb daardoor ingezien dat met z’n allen bij elkaar veel fijner is dan dat hele luxueuze ongelofelijke veel ruimte voor jezelf hebben. Daar is de mens helemaal niet op gebouwd. Onze jongste pleegzoon van zeventien woont nog thuis en dat houdt je ook een beetje bij de tijd, zo’n jong iemand om je heen. Wij kunnen hem een beetje helpen en hij helpt ons om onszelf opnieuw uit te vinden.

In een gezin ben je gewend aan ongeschreven wetten en regeltjes, je hebt samen een modus vivendi gevonden, maar dat is ook maar zo ontstaan. Als je een pleegkind in huis krijgt, dan is er iemand die zegt: Huh, waarom doen jullie dat zo? Dat kan heel confronterend zijn, maar het is ook heel verhelderend.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.