Het leven van baddest motherfucker Samuel L. Jackson

“ And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy my brothers. And you will know my name is the Lord when I lay my vengeance upon you.”

De bovenstaande woorden zijn, naar alle waarschijnlijkheid, de enige bijbelse teksten die zelfs de hardnekkigste atheïst moeiteloos uit z’n mouw schudt. Want wie herinnert zich niet de koelbloedige scène uit de Tarantino-klassie-ker Pulp Fiction? Jules Winnfield, die coole huurmoordenaar met zijn glimmende afro en scherpe tong, dicteerde steevast zijn schietgebedje alvorens zijn arme sukkels van slachtoffers een kogel door de kop te jagen. Een liquidatie was niet eerder zo sexy verfilmd. “En al die fans jarenlang denken dat die woorden echt uit de Bijbel kwamen!” lachte Samuel L. Jackson, de vertolker van Jules, 28 jaar later. “Maar laat ik het zo zeggen: toen ik die toespraak hield tijdens de auditie, wisten ze precies hoe de film zou eindigen.” Met die heilige speech maakte de wereld in 1994 kennis met de baddest motherfucker die de filmwereld ooit heeft gekend. En dat terwijl Pulp Fiction al zijn dertigste film was.

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Tijdens de audities was Jackson, tussen filmgoden als John Travolta, Uma Thurman en Bruce Willis, dan ook de acteur met de kleinste naam én het mooiste cv tegelijk. Jurassic Park, Goodfellas, True Romance, Coming to America, Patriot Games; om bijrolletjes in kaskrakers zat Jackson in zijn eerste jaren als filmacteur niet verlegen. Maar toch, het bleven bijrolletjes. De moeizame combinatie tussen zwart zijn, eerlijke kansen krijgen in Hollywood en de jaren negentig waren volgens Jackson in 1993 de oorzaak van zijn stroeve start. “Denzel Washington krijgt als eerste het aanbod voor een zwarte rol. Dan Danny Glover, Forest Whitaker en Wesley Snipes. Daarna ben ik een keer aan de beurt,” mopperde hij destijds. Met Pulp Fiction bokste Jackson zichzelf alsnog naar de eerste plek op dat lijstje. Zijn personage van Jules Winnfield was zelfs zo geliefd, dat Jackson een volwaardige carrière aan die rol alleen had kunnen wijden. “Jarenlang ontving ik alleen maar aanbiedingen van filmmakers die dachten dat zij de nieuwe Pulp Fiction hadden geschreven.”

Drugsverslaafde dertiger

Jackson was 45 jaar toen hij eindelijk doorbrak als serieuze filmster. Op dat punt had de geboren Washingtonian al een compleet leven als een Hollywood-film achter de rug. Als drugsverslaafde dertiger, als theatermakende twintiger en als stotterend jongetje dat per toeval in het acteerwereldje belandde.

Jackson groeide op in het zuidelijke stadje Chattanooga, Tennessee. Zijn vader ontmoette hij slechts twee keer, zijn moeder knoopte de eindjes bij elkaar in een lokale fabriek en zijn thuisstad was verscheurd door ongelijkheid tussen de witte elite en de arme zwarte bevolking, maar in latere interviews blikte Jackson steevast terug op een meer dan prettige jeugd.

De zaterdagen bracht hij door met zijn moeder in de lokale bioscoop, exclusief voor zwarte mensen. Acteurs als Sidney Poitier en Harry Belafonte, die destijds de weg plaveiden voor zwarte acteurs in Amerika, vond Jackson geinig, maar als kleine jongen keek hij toch vooral op naar de blanke Errol Flynn. “Ik wilde net als hem zwaardvechtend en onverschrokken over het witte doek razen,” roemde Jackson eens zijn jeugdheld. Met die droom was het eerste zaadje voor een leven als acteur geplant. Maar er was nog een lange weg te gaan. Geld voor een televisie was er niet in huize Jackson. De magie van sterke verhalen moest vooral komen uit de mond van opa.

In zijn studententijd had de intelligente Jackson dan ook andere prioriteiten. Dezelfde zaken die de meeste jonge, zwarte studenten van de Amerikaanse jaren zestig bezighielden: studeren, meisjes en de dagelijkse strijd tegen ongelijkheid. Op een universiteit, voor exclusief zwarte mannen, studeerde Jackson voor bioloog, maar om die kennis in de praktijk te brengen moest hij regelmatig de straat oversteken, naar meisjesschool Spelman College. Een plek die vooral bekendstond om diens hete cheerleaders, wist Jackson zich in 2020 nog uitstekend te herinneren in gesprek met talkshowhost Graham Norton. “Natuurlijk meldde ik mij aan bij die cheerleadergroep! Als enige vent. Alhoewel, mijn kamergenoot wist ik ook te overtuigen. Maar het was niet echt een wedstrijd. Er waren meer dan genoeg vrouwen voor ons beiden.” Het ondeugende avontuurtje leverde Jackson ook iets op voor de lange termijn: de actrice LaTanya Richardson, met wie hij tegenwoordig 41 jaar is getrouwd en een dochter heeft.

Activisme

Nog meer hield de jonge Jackson zich bezig met ernstiger zaken. Ofwel: apartheid in Amerika, zoals hij de zwakke positie van zwarte Amerikanen zelf eens verwoordde. Hardnekkige geruchten dat hij actief lid zou zijn geweest van de radicale actiegroep Black Panthers heeft Jackson altijd stellig ontkend, maar verhalen van zijn zwarte activisme zijn er zat. Zo woonde hij in 1968 niet alleen de begrafenis van Martin Luther King bij; Jackson was er ook opzichter. Een jaar later nam hij, samen met andere studenten van zijn universiteit, zijn eigen raad van toezicht in gijzeling. Hij eiste betere rechten voor zwarte studenten, maar kreeg een schorsing van twee jaar.

Succesvoller was Jackson in het acteren, een bezigheid die hij bij terugkomst op school stomtoevallig ontdekte. “Een van mijn docenten was bezig met een theaterproductie en zei: Iedereen die komt spelen, krijgt extra studiepunten in de volgende cursus. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.” Een heus wow-moment op het podium en een dolenthousiast publiek verder kon Jackson zich opmaken voor een glansrijke toekomst in de showbusiness.

Vanaf dag één nam de ijverige Jackson zijn acteertalent bloedserieus. Nog altijd prijst hij de zogenaamde acteermechanismen die van hem de meest gevraagde acteur aller tijden maken. Want: “Het kan me niet schelen welk beroep je hebt, je moet altijd de fijne kneepjes erachter begrijpen,” zweert de filmveteraan. “Die mechanismen helpen je altijd, ook op de dagen dat je er geen zin in hebt en je die magie niet voelt.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.