Walid Benmbarek: 'Mocro Maffia heeft mij een boost gegeven'

Hoeveel keer per dag word je aangesproken met Adil?

“Dat gebeurt aan de lopende band. Maakt niet uit waar ik ben, er roept standaard wel iemand Adil naar me. De serie is zo populair dat het aan je hangt en je er niet meer vanaf komt.”

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Is je rol in Mocro Maffia levensveranderend geweest?

“Ergens wel. Bij elke serie of film die je maakt, hoop je dat het een succes gaat worden. Je doet iets niet omdat je denkt: dit wordt een flop. Mocro Maffia is een serie met voor 95 procent gekleurde acteurs, dus we wisten dat we met iets bezig waren wat anders en vernieuwend was. Dat vonden we allemaal spannend, want wat gaat dat doen? We hoopten dat het goed zou worden ontvangen, maar de realiteit heeft alles overtroffen. Eerder waren films en series nooit zo divers, maar Mocro Maffia heeft Nederland anders doen denken: oké, er is blijkbaar behoefte aan zo’n serie als deze. Het is voor veel mensen een eyeopener geweest dat er zoveel talent in de gekleurde hoek zit, wat erin resulteert dat er in andere films en series ook meer sprake is van kleur en inclusiviteit. Het heeft mijn carrière op acteergebied ook echt een boost gegeven.”

Heeft het je moeite gekost om te komen waar je nu bent?

“Jazeker. Ik ben in 2002 begonnen met acteren, dus ik ben er al twintig jaar mee bezig. Dat ik pas in 2018 ben doorgebroken, zegt genoeg over hoelang het duurt om zichtbaar te worden bij het grote publiek. Ik heb lang te maken gehad met typecasting: ik werd alleen gevraagd voor een bepaald soort rol van een Marokkaans persoon. Omdat de industrie maar klein is in Nederland, waren er op belangrijke plekken veel mensen die niet keken naar diversiteit en altijd uit dezelfde vijver van acteurs visten.”

Wanneer wist je: ik wil acteur worden?

“Dat is me spontaan overkomen. In 2002 werd ik op straat benaderd door iemand die meewerkte aan de film Loverboy: We zoeken nog Marokkaanse acteurs, hier heb je een papiertje met informatie over de audities. Ik was niet zo’n jongen die op school al meedeed aan musicals of thuis toneelstukjes opvoerde. Het was ook nooit in me opgekomen om acteur te worden, maar ik dacht toch: misschien is dit wel iets voor mij, ik ga het proberen. Ik deed auditie, kreeg een bijrol aangeboden en dat ging eigenlijk hartstikke goed voor iemand die niet eerder met acteren in aanraking was geweest. Vanaf dat moment stond ik in het bestand van het castingbureau en werd ik geregeld gevraagd voor bijrolletjes en andere kleine rollen.”

Werd je nieuwe roeping toegejuicht door je ouders?

“Ik ben gezegend met een familie die me altijd heeft ondersteund, ook al was acteren misschien een ver-van-hun-bedshow. Mijn moeder heeft vroeger veel gewerkt in fabrieken en ziekenhuizen, maar daar is ze mee gestopt toen wij kwamen. Met zes kinderen was er ook genoeg te doen voor haar. Ze was heel streng voor ons, maar wel op de juiste momenten. Dat hoort er ook bij als ouder: je kunt je kinderen nu eenmaal niet alles laten doen wat zij maar willen.

Ik ben nooit van het spijbelen, drinken en blowen geweest, maar ik was wel de gangmaker in huis. Veel energie, grapjes uithalen.

Op school haalde ik goede cijfers, maar de leraren zeiden altijd:

Hij is een draak in de klas. Ik was ondeugend en maakte veel herrie.”

Wat was de rol van je vader in het geheel?

“Mijn vader was iets minder bij onze opvoeding betrokken dan mijn moeder, omdat hij altijd keihard aan het werk was en er daarmee voor zorgde dat wij ons leven konden leiden. Hij heeft van jongs af aan in de afbouw gewerkt: schilderen, stucwerk, behangen. Ik ging al met hem mee naar klussen toen ik nog heel klein was. Zo heb ik het vak geleerd, waardoor ik na mijn middelbareschooltijd meteen voor mezelf kon beginnen. In het begin verhuurde ik mezelf als zzp’er aan de werkgever van mijn vader, later kreeg ik de kans aangeboden om mede-eigenaar te worden van het bedrijf. Dat heb ik gedaan. We hebben acht man in dienst en een vaste kern van vijftig à zestig zzp’ers die op dagelijkse basis voor ons werken.”

‘Het is voor veel mensen een eyeopener geweest dat er zoveel talent in de gekleurde hoek zit’

Heb je nooit gedacht: ik ga fulltime acteren?

“Ik ben heel lang blijven hangen op het niveau van kleine rolletjes en bijrollen. Voor mijn gevoel zat er veel meer in, maar ik kwam gewoon niet verder. In 2009 was het voor mijn gevoel klaar.

Ik had geen zin meer om als een soort opvulling onderdeel te zijn van films en series. Als ik ergens aan meedeed, dan wilde ik ook echt van toegevoegde waarde zijn en iets betekenen, anders hoefde het voor mij niet. Ik heb de keuze gemaakt om te stoppen met acteren en me volledig te focussen op mijn bedrijf. Mijn gedachte was: als het voorbestemd is, dan is het blijkbaar nog niet mijn tijd en pak ik de draad op een later moment wel weer op. Ik moest gewoon mijn kans afwachten. Toen in 2013 een hoofdrol in de speelfilm De Infiltrant op mijn pad kwam, was dat voor mij het moment om te kijken of ik gelijk had. Ik zag het als een soort test: als ik deze film naar behoren doe, dan is het goed geweest dat ik altijd in mezelf ben blijven geloven.”

Waar verdien je meer mee: je afbouwbedrijf of je acteerwerk?

“De basis is mijn afbouwbedrijf.

Dat is een bewuste keuze geweest. In landen als Amerika, Frankrijk of Duitsland is het volgens mij beter geregeld, maar in de Nederlandse filmbranche is geld vaak een probleem. Er is altijd te weinig van, dus het eerste wat je vaak hoort is: leuk dat je meewerkt, maar we hebben niet zoveel budget. Er zijn een paar acteurs in ons land die het goed hebben, waarmee ik ook niet wil zeggen dat ik het slecht heb. Maar als je in Nederland gaat acteren om rijk te worden, dan kun je het vergeten.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.