Die-hard fans: vermoord door eigen aanhang

Foto boven: Nathan Gale op het podium waar hij Dimebag vermoordt.

Dimebag: neergeknald op het podium

Wie ook maar een tikkeltje warmloopt voor een beetje heavy metal, weet dondersgoed hoe goed Pantera is. Deze heavymetalband wordt in 1981 opgericht door de gebroeders Vinnie en Darrell Abbott en maakt furore in de twintig jaar die volgen. Met twintig miljoen verkochte platen en vier Grammy-nomina-ties ben je in de metalscene een zwaargewicht. Gigantisch is dan ook de schokgolf als een van die oprichters, Darrell ‘Dimebag’ Abbott, in 2004 wordt neergeschoten, nota bene tijdens zijn eigen concert.

Een jaar eerder hebben de leden van Pantera er na 22 vruchtbare jaren besloten mee op te houden. De broertjes Abbott hebben er nog wel zin in en beginnen een nieuw bandje, genaamd Damageplan. Al snel volgt een debuutplaat en die moet uiteraard gepromoot worden met een tour. Zoals het een echte metalshow betaamt, loopt zo’n avond weleens flink uit de hand. Zo ook in april 2004, als ene Nathan Gale het podium bestormt, finaal uit zijn stekker gaat en bijna 2000 dollar aan schade bij elkaar mept. De band is wel wat gewend en besluit hun losgeslagen fan niet aan te klagen. “Ik wil jullie graag voorstellen aan het nieuwste lid van onze band,” grapt gitarist David Lachman (what’s in a name?) zelfs, verwijzend naar Gale. In december van dat jaar staan Dimebag en zijn bandleden wederom op het podium, ditmaal in Columbus, Ohio. Een uurtje voor aanvang hangt een wat verwarde man in een sweater met capuchon rond op de parkeerplaats. Als beveiligers vragen of hij in orde is, reageert hij met de woorden: “Ik ben niet gekomen om die shitty voorprogramma’s te zien. Ik wacht op Damageplan.”

Op het vriendelijke verzoek om het terrein te verlaten, zet de man het op een sprinten. Niet naar huis, maar wel naar binnen, de concertzaal in, waar hij direct het podium opklimt en oog in oog komt te staan met Dimebag, zijn grote held, die net één liedje heeft gespeeld. Zonder aarzeling trekt de man zijn semiautomatische Beretta 92FS en schiet de heavymetalgitarist vervolgens in zijn hand, wang, oor en achterhoofd. “Jij hebt Pantera uit elkaar gehaald!” schreeuwt de schutter tussen de kogelregen door. Sommige fans in het publiek juichen het tafereel met gebalde vuisten toe, in de heilige overtuiging dat ze naar een theaterstukje kijken.

De schietpartij stopt niet bij Dimebag, de dader richt zijn pistool direct erna lukraak op anderen. Tourmanager Chris Paluska krijgt een kogel in de borst. Meteen daarna bekoopt beveiliger Jeffrey Thompson diens poging de schutter te tackelen met de dood. Hij wordt geraakt in borst, rug en bovenbeen. Een 23-jarige fan springt op het podium om Abbott en Thompson te reanimeren, maar wordt ook doodgeschoten door de aanslagpleger. Een 29-jarige werknemer van de nachtclub, die heldhaftig de schutter aanvalt als die zijn pistool moet herladen, krijgt zes kogels en overlijdt ter plekke.

In een ultieme vluchtpoging gijzelt de dader de drumtechnicus van de band, John Brooks. Die komt er met twee kogels in zijn been vanaf, nadat zijn gijzelnemer door een politieagent met een 12-gauge Remington Model 870-jachtgeweer in zijn hoofd wordt doodgeschoten. De naam van de dader: Nathan Gale. Juist ja, dezelfde die in april al eens een Damageplan-feestje verstoorde. Na de aanslag blijken er bij deze 25-jarige ex-marinier allerlei schroefjes los te zitten.

Gales obsessie met Dimebag en zijn bands gaat zo ver, dat hij diens songteksten opschrijft en doorverkoopt als van hemzelf. Sterker nog, hij beschuldigt Dimebag en Pantera van het stelen van zíjn songteksten.

ZONDER AARZELING TREKT GALE ZIJN SEMI- AUTOMATISCHE WAPEN EN SCHIET DE HEAVY-METALGITARIST VERVOLGENS IN ZIJN HAND, WANG, OOR EN ACHTERHOOFD

“Hij was helemaal van het padje af,” verklaart een kennis. Gale zou al eens zijn weggestuurd bij de mariniers wegens ‘mentale problemen’. Het opsplitsen van de band die hij verafgoodt, duwt hem uiteindelijk over de rand. Zijn grote held Dimebag wordt slechts 38 jaar.

John Lennon: het mysterie van Mark Chapman

Veruit het beroemdste voorbeeld van fatale fanliefde is de moord op John Lennon. De grootmeester achter het sterkste werk van The Beatles krijgt alweer 42 jaar geleden de kogel, omdat een van zijn aanbidders de kluts volledig kwijt is. Op 8 december 1980 keert Lennon samen met vrouw Yoko Ono terug van een studiosessie naar The Dakota, hun riante appartementencomplex in hartje New York. Het is al laat in de avond als het duo uit hun limousine stapt en richting de poort van het gebouw loopt. Heel even hebben ze beiden oogcontact met een vreemde man. Ze lopen hem voorbij en enkele seconden later klinken vijf luide knallen van een.38 revolver. Vier van die kogels belanden in de rug van Lennon. Als de politie twee minuten later arriveert, staat de schutter in alle rust een boekje te lezen, de populaire roman The Catcher in the Rye, op enkele meters afstand van het bloedende lichaam van de wereldberoemde muzikant.

Mark David Chapman, zoals de dader heet, wordt in de boeien geslagen. Lennon wordt met spoed naar het Roosevelt Ziekenhuis vervoerd, maar overlijdt onderweg al. De legendarische zanger wordt 40 jaar. Waarom deed Chapman wat hij deed? Voor familie, fans en journalisten blijft het zelfs na vier decennia gissen. Dat deze strenggelovige Amerikaan een ongezonde obsessie had voor The Beatles, Lennon in het bijzonder, staat vast. En ook dat hij grote moeite had met Lennons bekende uitspraak dat The Beatles populairder waren dan Jezus. Maar dat Chapman hoopte beroemd te worden met zijn laffe daad, dat hij Lennon een steenrijke hypocriet vond die zich te veel uitliet over materialisme of dat hij spirituele ingevingen zou hebben gekregen om bekende mensen te doden (Paul McCartney, Elizabeth Taylor en Johnny Carson stonden ook op Chapmans dodenlijstje) zijn ook als mogelijke redenen geopperd. En dan zijn er ook nog de complotdenkers, die Chapman ervan verdenken in opdracht van de Amerikaanse overheid te hebben gehandeld. Als gebrainwashte huurmoordenaar. Het antwoord zullen we nooit krijgen. Chapman kwijnt tot het eind der tijden weg achter de New Yorkse tralies.

In 2020 wordt hem voorwaardelijke vrijlating ontzegd.

Voor de elfde keer.

Rebecca Schaeffer: onbeantwoorde liefde

Het verhaal van Rebecca Lucile Schaeffer en haar psychopathische stalker leest als een bloedstollend filmscript. Deze ambitieuze beauty staat eind jaren tachtig op het punt van doorbreken, als nota bene haar grootste aanbidder daar een stokje voor steekt.

Robert John Bardo, een jonge conciërge in een fastfoodrestaurant in Arizona, wordt door zijn schoolleraren omschreven als ‘een tijdbom die ieder moment kan ontploffen’. Zijn rapportcijfers zijn dik in orde, maar hij schrijft zijn docenten regelmatig dreigbrieven. Rond 1986 ontwikkelt Bardo een obsessie voor Patti, het personage van Rebecca Schaeffer in de komische serie My Sister Sam. Zijn kamer verandert in een altaar voor de jonge actrice en hij begint als een bezetene liefdesbrieven te schrijven.

Tot tweemaal toe bezoekt Bardo de filmstudio om zijn idool te ontmoeten: de eerste keer met een teddybeer en rozenboeket, de tweede keer met een mes. Beide keren komt Bardo er niet in. In zijn dagboek schrijft de ontspoorde scholier: “Ik verlies niet. Punt.”

Een seksscène van ‘zijn’ Rebecca met een andere man duwt Bardo over de schreef. In zijn ogen is zijn droomvrouw ‘de zoveelste hoer van Hollywood’ geworden.

Rebecca moet en zal gestraft worden voor haar onzedelijkheid. De psychopaat tekent een diagram van haar lichaam en markeert daarop de plekken waar hij Rebecca precies wil neerschieten. Bardo laat zijn oudere broer een pistool voor hem kopen en huurt voor 250 dollar een detective in om het privéadres van Rebecca te achterhalen. Op 18 juli 1989 wordt Rebecca in haar deuropening doodgeschoten door haar grootste stalker. Bardo is inmiddels 52 jaar en zit nog steeds achter tralies. Zijn daad is de directe aanleiding voor de eerste anti-stalking-wetten van Amerika in 1993.

Grimmie: fatale signeersessie

De meest recente moordzaak in dit lugubere lijstje: de veel te jonge Christina Grimmie. Dit YouTube-sterretje is rap op weg om een fenomeen te worden onder de Amerikaanse jeugd. Via een derde plek bij de talentenjacht van The Voice bemachtigt de 15-jarige Christina in 2014 haar eerste platencontract. Op YouTube wint zij miljoenen harten door de hits van Adele, Drake en Miley Cyrus beter te zingen dan de originele artiesten. Maar tussen haar vele jonge fans bevindt zich helaas ook die ene rotte appel. Kevin Loibl, een stuntelige, 27-jarige kassamedewerker bij de Best Buy, is hopeloos verliefd op Christina. In zijn vrije tijd doet Loibl niks anders dan haar filmpjes bekijken, haar sociale media volgen en aan zichzelf werken, om hopelijk op een dag in de smaak te vallen bij zijn grote idool. Want Loibl is vastberaden om met Christina te trouwen. De labiele twintiger ondergaat een ooglaserbehandeling, neemt haarimplantaten, bleekt zijn tanden, bezoekt dagelijks de sportschool, wordt religieus en eet alleen nog maar veganistisch. Allemaal voor Christina. Dat zijn Best Buycollega’s de draak met hem steken –trouwen met zo’n mooie, beroemde meid zal hem toch nooit lukken –maakt hem woester dan woest.

Dan moet Christina maar sterven.

Met twee pistolen en een groot jachtmes op zak stapt Loibl op 10 juni 2016 in de taxi. Bij een signeersessie van Christina in Orlando, Florida stapt hij uit en neemt hij netjes plaats in de lange rij van andere Christina-bewon-deraars. Als Loibl eindelijk aan de beurt is, staat zijn droomvrouw met open armen klaar om hem een warme knuffel te geven. In plaats daarvan grijpt de nerveuze fan naar zijn pistool. Daarmee schiet hij de 22-jarige zangeres in haar hoofd en nog eens twee keer in haar borst. Terwijl Christina bloedend neervalt, springt haar broer direct op de schutter. Loibl weet zich los te worstelen, zet zijn pistool tegen zijn eigen hoofd en schiet zichzelf dood. Een half uur later wordt Christina in het ziekenhuis doodverklaard.

De volgende dag treft de politie een briefje aan op de voordeur van Loibl, met daarop de tekst: “Diepste spijt naar de familie, vrienden en fans voor het verlies van de zeer getalenteerde en liefdevolle Christina Grimmie. Geen verder commentaar.”

Selena: motelmoord

Selena Quintanilla-Pérez – de naam doet het al vermoeden – is een bloedmooie latina, eentje met vele talenten ook. Deze Amerikaans-Mexicaanse kan acteren, kleding ontwerpen, doet modellenwerk en speelt ook voor woordvoerder. Maar de meeste fans vergaart Selena met haar fluwelen stem, een eigenschap die haar in de jaren tachtig en negentig bijnamen als ‘koningin van de tex-mex’ en ‘de Mexicaans-Amerikaanse Madonna’ opleveren. In 1993 wordt ze zelfs de eerste tex-mex-zangeres met een Grammy.

Aan dat mooie succesverhaal komt in het voorjaar van 1995 een abrupt einde. De schuldige is ene Yolanda Saldívar, een manische vrouw die in 1991 herhaaldelijk bij Selena’s familie aandringt om een fanclub voor de zangeres op te starten. Dat verzoek wordt gehonoreerd, maar voor Yolanda is een aanbiddingsclubje nog lang niet genoeg. Gaandeweg slaagt ze erin zich een weg in het leven van haar idool te wurmen, totdat ze het zelfs schopt tot boezemvriendin én manager van Selena’s eigen boetiekwinkeltje.

Een buurvrouw omschrijft Yolanda als ‘iemand die niet alleen foto’s van Selena aan haar muren hangt, maar haar hele appartement inricht als eerbetoon aan de zangeres’. Een winkelbediende van de boetiek stapt zelfs op vanwege Yolanda’s verregaande verafgoding voor haar baas. “Ze was helemaal bezeten van Selena. Als je ook maar één verkeerd dingetje over haar of haar muziek zei, werd ze ziedend,” zal die medewerker later verklaren. Toch lijkt er, op die verregaande adoratie na, weinig aan de hand. Totdat er steeds vaker geldbedragen ontbreken uit de winkelkassa.

Yolanda valt met haar verduisteringsmethodes door de mand en wordt op staande voet ontslagen. Selena eist een teruggave van al het gestolen geld en spreekt met haar grootste fan af in een motel in Texas.

Op vrijdagochtend 31 maart 1995 arriveert Selena in de bewuste motelkamer van de Days Inn in Corpus Christi binnen. Het volgende moment trekt Yolanda haar.38 Smith & Wesson Special en schiet een kogel in de rug van haar heldin. Selena strompelt daarna hevig bloedend de lobby binnen, van waaruit zij met spoed naar het nabijgelegen Memorial Medical Center wordt vervoerd. Tevergeefs: een uur later wordt Selena dood verklaard, twee weken vóór haar 24ste verjaardag. Intussen wordt Yolanda door de politie onder schot gehouden op de parkeerplaats van de Days Inn. “Het was niet mijn bedoeling! Het was niet mijn bedoeling om iemand te doden!” smeekt ze richting de agenten.

Negen uur lang houdt de wanhopige killer haar.38 op haar eigen hoofd gericht, totdat ze zich eindelijk overgeeft. Yolanda, inmiddels 61 jaar, krijgt van de rechter levenslang opgelegd, in de VS vertaald naar dertig jaar. Over drie jaar komt zij in aanmerking voor eventuele vrijlating. Nog altijd wordt in de Spaanse gemeenschap over 31 maart gepraat als Black Friday. Hun geliefde Selena ligt begraven in het Seaside Memorial Park, in haar geboortestad Corpus Christi. In 2017 krijgt Selena, meer dan twintig jaar na haar dood, een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Andrés Escobar: kostbaar doelpunt

Net als filmsterren en muzikale diva’s mogen ook topsporters rekenen op de onvoorwaardelijke liefde van hun fans. Of, in het geval van voetballer Andrés Escobar, op de onverbiddelijke acties van gefrustreerde supporters. We schrijven het WK van 1994, waarin titelfavoriet Colombia het in een zinderend zomerduel opneemt tegen de Verenigde Staten. 26 wedstrijden lang zijn Escobar en zijn team ongeslagen, totdat de centrale verdediger op die bewuste avond een blunder begaat. Een stuntelige sliding eindigt in een eigen doelpunt. Colombia verliest die wedstrijd met 2-1 en vier dagen later ligt het land alweer uit het toernooi.

Daar is een aantal Colombiaanse fans niet zo blij mee, zacht uitgedrukt. Negen dagen na zijn eigen goal probeert Escobar zijn kater weg te spoelen in nachtclub El Indio in Medellín. Rond 3 uur ’s nachts zijn z’n vrienden al naar huis en loopt de stervoetballer alleen over het parkeerterrein van de El Indio. Daar wordt Escobar vanuit het niets omsingeld door drie schimmige figuren.

Twee van hen grijpen direct naar hun.38 kaliber en vuren gezamenlijk zes kogels in de rug van Escobar. “Bedankt voor het eigen doelpunt, klootzak!” roept een van hen volgens de overlevering tijdens het schieten. De tweede schutter roept zes keer ‘goal!’, één voor iedere keer dat de voetbalcommentator die term had uitgeroepen tijdens Escobars eigen doelpunt. De drie mannen scheuren weg in een Toyota pick-up, Escobar bloedt dood op de parkeerplaats. De geliefde voetballer, bijnaam The Gentleman, wordt slechts 27 jaar.

Hoewel Escobar zeker geen familiebanden deelde met de wereldberoemde cokebaas, kan zijn dood niet helemaal worden los gezien van Pablo’s erfenis. Een jaar na diens dood is Medellín nog steeds een beerput vol gangsters, gokpraktijken en liquidaties. De vader van de voetballer lijkt overtuigd: “Mijn zoon is met voorbedachten rade vermoord.

Mogelijk zelfs in opdracht van een goksyndicaat,” verwijzend naar de kartels die, mede door de fout van Escobar, bergen met geld waren verloren na de uitschakeling op het WK. Een van de daders wordt gevonden en gearresteerd: Humberto Munoz Castro. Van zijn 42jarige gevangenisstraf zit hij er maar elf uit, wegens ‘goed gedrag’. Castro blijkt inderdaad naast boze voetbalsupporter ook een zware jongen, wiens handlangers Santiago en Pedro Gallon hun straffen ontlopen.