Positiviteitsgoeroe Emile Ratelband: 'De meeste mannen zijn halve wijven geworden'

Hoe bevalt het leven in Thailand?

“Wat denk je zelf, kerel? Ik klim uit mijn zwembad, loop 20 meter en dan lig ik in de zee. Wat is het hier een paradijs zeg, tjonge jonge jonge. Er is weinig tot geen criminaliteit. Geen buitenlanders hier die je voor de voeten lopen. Alles hier bevalt mij. De mentaliteit, het eten, het klimaat.

Logisch ook, ik heb Aziatisch bloed. Ik ben kwart Chinees of zoiets. En ik heb hier al eens gewoond, 52 jaar geleden. Nu woon ik in Hua Hin, zo’n 200 kilometer onder Bangkok. Mijn droomhuis wordt gebouwd as we speak. Een kleine 550 vierkante meter, pal aan het strand. Ik heb vier of vijf Thaise vrouwtjes die mij en mijn kinderen heel goed verzorgen. Koken, de auto parkeren, masseren, noem maar op. Allemaal dingen die de moderne Nederlandse vrouw vertikt.”

Klinkt als een welverdiend pensioen.

“Schei uit man! Ik heb het drukker dan ooit. Toen ik hier aankwam, heb ik meteen allemaal stukken grond opgekocht. Daar laat ik huizen op bouwen, om die vervolgens te verkopen. In Scandinavië en Zwitserland promoot ik die villa’s, op van die grote beurzen. En ik run hier een krekelfarm. Daar moet ik constant naartoe. Ik bemoei mezelf vooral met het productieproces van de krekelmeel. Daar komt mijn achtergrond van poffertjesbakker, frietboer en bekende Nederlander goed van pas.”

Vervolgens begint Ratelband een onafgebroken betoog van vijf minuten over de voordelen van krekelmeel. Om tot de conclusie te komen dat het goedje hem nog rijker zal maken dan hij al is.

“Geloof mij: dit is multi million business. Toevallig heb ik vanochtend afgesproken met de grootste multinational van Azië. Die is geïnteresseerd in mijn krekelpannenkoeken. En heb je mijn krekelmeelcrackers al eens geprobeerd? Ik kan je vertellen: die zijn godverdommes lekker.”

Hoe ben je in hemelsnaam in deze business beland?

“Dankzij jullie heilige PvdAvoorman Frans Timmermans en zijn eis om driekwart van de boeren te laten opdonderen. Wat een fout. Dit gaat Nederland, de grootste exporteur van agrarische producten, miljarden kosten.

Toen een vriend mij dus laatst een verhaal ophing over de potentie van de krekel als vervanger van de koe, wist ik genoeg.”

Zijn krekels echt de reden dat je na 73 jaar uit Nederland bent vertrokken?

“Nee. Ik ben vertrokken omdat de kerels in Nederland geen echte kerels meer zijn. Er lopen 71 soorten genders rond. De meesten mannen zijn halve wijven geworden, of homo. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik iets tegen homo’s heb. Wat ik bedoel te zeggen: er is in Nederland niemand meer die zijn bek durft open te trekken.

Een kerel moet staan waar hij voor staat en dat gewoon durven te zeggen. Zoals ik. In Nederland gaat dat al heel lang de verkeerde kant op. Als je dat niet begrijpt, kunnen we dit gesprek beter direct beëindigen.”

Liever niet. Hoe denk je dat het grote publiek het nieuws ontving dat Emile Ratelband naar de andere kant van de wereld emigreert?

“Verheugd. De meeste mensen vinden mij natuurlijk een enorme klootzak. Omdat de meeste mensen halve wijven zijn. Maar ze hebben wel een beetje gelijk.

Ik ben ook ontzettend vervelend. Maar wel iemand die iets te vertellen heeft. En iemand die zijn mond niet houdt. Daarom ben ik in de jaren 80 begonnen met het geven van die seminars. Al moest ik na veertig jaar toch de pijnlijke conclusie trekken dat mijn boodschap niet is overgekomen. Ook daarom ben ik vertrokken.”

‘Dat wijf is helemaal gek. Ik heb mijn derde vrouw nooit mishandeld. Dat mens heeft mij hélemaal uitgekleed. Financieel dan hè, want neuken deed ze niet’

Welke boodschap bedoel je precies? Jouw tjakka-evangelie dat je al sinds 1986 predikt?

“Zo mag je het noemen, ja. In al die decennia heb ik, bij elkaar opgeteld, een miljoen mensen in mijn publiek gehad tijdens talloze seminars. Ik heb geprobeerd al die mensen tools te geven om meester te worden van hun eigen leven.

Hoe je de grootste vloek in je leven, zoals een trauma of zo, om kunt zetten in je grootste zegen. Maar als ik rondloop in Nederland zie ik daar allemaal niks van terug.”

Roy Dames volgde je emigratie voor je nieuwe documentaire, Op Hete Kolen. Vorige maand verloor je het kort geding waarin jij Videoland verzocht die film per direct offline te halen. Is ie echt zo slecht dan?

“Absoluut. Mij is beloofd dat er een balans zou zijn tussen positief en negatief. Nou, heb je de film gezien? Ik kom er niet echt goed vanaf, hè? In plaats van mijn jeugdvriendjes aan het woord te laten, of mijn werknemer die ik al 53 jaar in dienst heb, laten ze liever mijn oud-biograaf Henk Verhaeren, een coke- en alcoholverslaafde, een minutenlange psychoanalyse over mij opvoeren. Prima, maar introduceer hem dan wel als de man die ooit dwergwerpen in Nederland introduceerde en daarvoor zes weken in de gevangenis heeft gezeten. Zoek maar op.”

Maar je hebt de film toch zelf kunnen zien ter goedkeuring?

“Niet dus. Ik heb vaak moeten vragen: laat mij nou eens wat zien. Een maand of vier geleden ben ik bij de cutter geweest. Die liet mij wat beelden zien van een woedende Jack Spijkerman, die mij een pathologische leugenaar noemt. Prima. Als een soort positief tegengeluid daarop liet die man mij vervolgens ook beelden zien van die ene keer dat ik samen met Bart de Graaffnaar het huis van Jack Spijkerman was afgereisd.

Ik zat in een kooi en droeg een tarzanslipje, en we hadden rotte eieren en tomaten meegenomen. Voor elk ei of elke tomaat die Spijkerman op mij zou gooien, zou er 100 euro naar het goede doel gaan. Spijkerman weigerde zijn huis uit te komen. Dat liet dus helemaal zien wat voor figuur die Spijkerman nou eigenlijk is. Puik knipwerk, dacht ik. Allemaal mooi in balans. Maar in de uiteindelijke film hebben ze er een van die scènes dus uitgeknipt. Je kunt wel raden welke.”

Wat voor film had je dan zelf willen zien?

“Eentje die mijn kinderen en kleinkinderen zouden zien en dan hadden kunnen zeggen: dat was papa en opa. Met zijn idioterie, maar ook met zijn zakenknobbel. En zijn filantropische knobbel. Zo zacht als boter, maar ook zo hard als een diamant. Enorm romantisch, maar tegelijkertijd zo hard als de beul. Dan had je mij echt begrepen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.