Danielle wordt de zwaarst getatoeëerde vrouw van Nederland

Het begon zo onschuldig. Een dag voor haar achttiende verjaardag mocht de rebelse Danielle Stephania eindelijk die allereerste, felbegeerde tatoeage laten zetten. Het werd een ordinaire tramp stamp. Op haar onderrug uiteraard. “Zo eentje die elk meisje van 17 zo graag wil,” lacht Danielle, nu tien jaar later. “En daar een jaar later net zo’n dikke spijt van krijgt.”

Van die foute primeur boven Danielles achterwerk is weinig over. Niet omdat zij het ding weg liet laseren. Nee, die kleine tribal is verzwolgen door een tattootsunami die zijn weerga niet kent. Danielle is een wandelend kunstwerk en hard op weg om haar ultieme doel waar te maken: de meest getatoeëerde vrouw van Nederland worden.

Veruit het grootste deel van haar afgetrainde lijf liet Danielle beschilderen door haar vriend en tatoeageartiest Even. Tijdens hun eerste kennismaking, enkele jaren terug op de Tattoo Conventie in Amsterdam, tatoeëerde Even de billen van zijn nieuwe vlam. “Hoeveel mannen kunnen dat zeggen?” grijnst de Scandinavische inktmeester. “En ik won er nog een prijs met ook!” Danielle was uit fascinatie naar die bijeenkomst gekomen. Met de gerenommeerde artiest uit Denemarken had ze direct een klik. “Door Even is mijn liefde voor inkt snel uit de hand gelopen,” vertelt ze, liggend op de ‘pijnbank’ in hun tattoo-studio. Vanuit hun zaak in hartje Breda bedient het excentrieke duo tattoominnend Brabant. Op deze dinsdagochtend blijft het rustig, dus grijpt Danielle haar kans. Haar levensgrote buiktatoeage – een spin met een doodshoofd als kop, omringd door sierlijke slierten en letters, is immers nog aan de afwerking toe. “We moeten nog schaduwen en wat spinnenwebben aanbrengen. Dan is ie helemaal klaar. Hier is Even negen uur mee bezig geweest. Vind je ’m mooi?”

‘NA MIJN EERSTE TATTOO WAS IK NIET MEER TE STOPPEN. HET VOELDE METEEN VERSLAVEND LEKKER. TOEN DE NAALD NOG IN MIJN LICHAAM ZAT, MAAKTE IK AL MIJN TWEEDE AFSPRAAK’

Kakkers als ouders

“Na mijn eerste tattoo was ik al niet meer te stoppen,” blikt de jonge moeder terug. “Het voelde meteen verslavend lekker. Toen de naald nog in mijn lichaam zat, maakte ik al mijn tweede afspraak.” Na die tramp stamp volgden haar armen. Die raakten al snel helemaal vol.

“Op één arm wilde ik mijn rebelse kant laten zien en op de ander de versie van mijzelf die mijn ouders voor ogen hadden.” Op het eerste gezicht lijken Danielles armen identiek: twee vol getatoeëerde ledematen, maar een stapje dichterbij maakt het verschil goed zichtbaar. Haar rechterarm staat vol van de pistolen, skeletten en haakse, puntige letters. Op haar linker liet ze vooral vrouwelijke gezichten en bloemachtige vormpjes optekenen. Die tegenstellingen staan symbool voor de tweestrijd waar Danielle al sinds klein meisje mee kampt, legt ze uit. “Ik ben opgevoed in een heel net en materialistisch gezin. Mijn ouders zijn kakkers. Hardwerkende mensen met een goedlopend bedrijf, veel dure spullen en een groot huis. Ik ben altijd anders geweest. Een tasje van Gucci deed mij toen geen ene reet en nu nog steeds niet. Dat vinden mijn ouders heel lastig, tot op de dag van vandaag. Ik heb me altijd al afgezet tegen hun manier van leven.

Waar mijn ouders altijd voor vreesden, is juist gebeurd. Hun dochter is een heel opvallende verschijning. Dat kon echt niet waar ik opgroeide. Tattoos waren echt not done. Ik werd naar school gestuurd als net meisje. Daar kleedde ik mij om, zodat ik alsnog in zwarte kleding kon rondlopen. Voordat mijn ouders mij weer ophaalden, trok ik weer ‘hun’ kleding aan. Ik voelde mij vaak ongelukkig als kind. Die eerste tattoo voelde als een bevrijding. Mijn ouders wisten er niets van. Totdat mijn moeder ’m ontdekte. Wat heb jij daar nou? vroeg ze. Ze schrok zich rot.”

Gaandeweg werden de tatoeages van Danielle extremer, ruiger en groter. “Ik hou van extreem en van choqueren. Twee jaar geleden liet ik de binnenkant van mijn oogleden tatoeëren. Ik liep er een paar dagen bij alsof iemand mij twee blauwe ogen had geslagen”. Voordat zij in de tattoo-wereld belandde, runde Danielle jarenlang haar eigen sekswinkel. “Daar maakte ik de gekste dingen mee. Mannen die in het gangpad lagen te masturberen. De winkel heb ik gesloten toen ik kinderen kreeg.

Ik vond het voor hen te heftig.”

Inmiddels schommelt het contact tussen Danielle en haar ouders al jaren rond het vriespunt. “Ik zie en spreek ze niet meer. Zij willen geen contact meer met mij. Als ik ze weer zou willen zien, moet ik aan allerlei eisen voldoen. Mijn haar moet weer ‘normaal’, mijn tattoos moeten allemaal verwijderd en al mijn piercings moeten eruit. Ik vond het lange tijd heel moeilijk, maar ik heb de situatie inmiddels geaccepteerd. Ik hoef hen niet meer te zien. Zij accepteren mij niet zoals ik ben. Dat is hun probleem. Voor mijn kinderen vind ik het wel heel erg. Die missen nu hun opa en oma.” Voor Even ligt dat anders: “Mijn moeder is juist een tattoo-freak geworden door mij. Ik heb haar armen volledig getatoeëerd. Mijn vader moet er dan weer niks van weten.” Ook los van haar ouders betaalt Danielle de hoofdprijs voor haar droom. “De ouders op de school van mijn kinderen zijn bang voor mij. Hun kinderen mogen niet met mijn kinderen spelen. Als ik een winkel binnenloop, komt de beveiliger altijd direct achter mij aan. Alsof ik iets kom stelen. Ik zou een crimineel of een junk zijn. Belachelijk.”

Op dit moment wandelt een oudere dame langs de winkel. Met verbazing in haar ogen kijkt zij door de ramen, naar Danielle die getatoeëerd wordt. Ze schrikt en wandelt in versnelde pas door.

“Zo gaat het bijna altijd en overal. Ook hier op straat, in Breda. Mensen kijken met een schuine blik naar me, ik hoor ze fluisteren. Een paar weken geleden vlogen we naar Midden-Amerika. Bij de Mexicaanse douane werd ik er weer eens tussenuit geplukt. Kijk hoe ik eruit zie! Ik ben toch de laatste die je zou uitkiezen om drugs voor je te smokkelen? Maar goed, het verbaast mij ook niet meer. Maar in die landen blijft het niet alleen bij fouilleren. Ik moest al mijn kleding uittrekken, voorover bukken en enkele keren hoesten. Ze wilden mij helemaal van binnen inspecteren. Onmenselijk gewoon. Op dat moment maak ik er geen probleem van, maar dat soort dingen doen echt pijn. Maar ja, ik zal wel moeten meewerken, anders heb je nog grotere problemen. Het is gewoon zonde dat tatoeages nog altijd zwaar geassocieerd worden met criminaliteit, motorbendes en rappers.”

De tel kwijt

Jaren van oordelende blikken, ongewenste opmerkingen en kleinzielig pestgedrag hebben Danielle immuun gemaakt, vertelt ze. “Het gaat nu langs mij heen.

De mening van een ander doet mij niks meer. Als ik te veel op al die mensen ga letten, zou ik doodongelukkig worden.” Ze put kracht uit haar zoontje en dochtertje. Die zijn groot fan van mama en haar kunstwerkjes. “Mijn dochtertje is heel fanatiek aan het tekenen. Geweldig om te zien. Zij ziet natuurlijk ook elke week haar moeder veranderen. Weer een tattoo erbij. Zij zegt vaak dat zij mij mooi vindt. Dat is voor mij wel belangrijk. Ik denk dat mijn verschijning in haar een creatieve kant naar boven brengt.”

De ouders van de vriendjes van haar kinderen zijn minder enthousiast over Danielles liefde voor tatoeages. Tot haar grote verdriet.

“Op de verjaardag van mijn zoontje kwam niemand opdagen. Dat was heel moeilijk. Hoe moet je dat nou uitleggen aan een kind? Mijn zoontje begreep het, ondanks zijn jonge leeftijd. Ik snap waar het aan ligt, mama, maar dat maakt niet uit. Want ik heb jou, zei hij.” Sinds enkele weken raakt de tatoeagetrein van Danielle weer op stoom. Door de pandemie lagen tatoeageconventies, waar zij haar grootste werken liet zetten, stil. “Ik zit nu weer op twee tatoeages per week,” zegt ze, nog steeds zichtbaar genietend van de naald van Even. “Ik heb het gemist. Ik voel me helemaal zen als Even mij tatoeëert.”

Pijn van de naald voelt zij niet, zegt ze. Zelfs niet toen de tattoo op haar buik, waarvoor Danielle negen uur plat moest, werd geplaatst. “Nee hoor, ik ben geen pussy. Ik heb juist een extreem hoge pijngrens.” Hoeveel het er nu al zijn, weet Danielle zelf ook niet meer. “Ik ben de tel kwijt. Maar eigenlijk is het er maar één. Al mijn tatoeages zijn namelijk met elkaar verbonden. Uiteindelijk zul je geen losse tatoeages op mijn lichaam meer vinden. Het moet één groot geheel worden.”

Ze werkt vooral toe naar de big projects. De joekels, zoals de even indrukwekkende als kinky afbeelding op Danielles rug, een non die bijna stikt in een mondknevel.

Eén kant van haar gezicht is rot tend vlees, aan de druipende sliert sperma onder haar kin bungelt een spin. “Ik zei toch dat ik van een beetje extreem houd?”

Even is minstens zo trots. “Daar heb ik samen met vijf andere topartiesten aan gewerkt, twee dagen lang, non-stop. Artiesten over de hele wereld kennen deze tattoo.

We oogsten er nog steeds lof mee”. De winkel van Even en Danielle puilt uit van de ingelijste onderscheidingen en bokalen. In zijn dertienjarige carrière won hij er al honderden, op elk continent. “Ik begon als gewone studioartiest in Denemarken. Het winnen van mijn eerste wedstrijd tijdens een tatoeageconventie was een echte gamechanger. Dat deed mijn reputatie als internationale artiest veel goed.” Inmiddels is Even een gevestigde naam in het mondiale tatoeagecircuit. Over de hele wereld kennen de liefhebbers zijn specialiteit: rauwe, zwarte letters. Maandelijks reist hij met Danielle, zijn grootste pronkstuk, naar alle uithoeken voor ’s werelds grootste tattoo-evenementen. “In zeven weken bezochten we al eens conventies in zes verschillende landen. Overal kwamen mensen naar ons toe om hun tatoeage te tonen die ik blijkbaar ooit had gezet. Ik was die mensen allang vergeten, maar voor veel van hen is zo’n tatoeagesessie een levenslang aandenken. Dat er nu mensen over de hele wereld rondlopen met mijn kunst, is het mooiste wat er is.”

‘ALS IK EEN WINKEL BINNENLOOP, KOMT DE BEVEILIGER ALTIJD DIRECT ACHTER MIJ AAN. ALSOF IK IETS KOM STELEN. IK ZOU EEN CRIMINEEL OF EEN JUNK ZIJN. BELACHELIJK!’

Als celebrity behandeld

Nog een voordeel voor een gerespecteerd tattoo-artiest: behandeld worden als een koning. “In India werden we eens als echte rock-’n-roll-sterren onthaald,” zegt Even.

“Wij waren de enige blanke internationale artiesten op de conventie. We stonden in alle kranten. Best onwerkelijk. In Slovenië wilde de burgemeester van het dorp dolgraag met ons op de foto. De volgende dag stonden we op de voorpagina van de regionale krant. Als tattoo-artiest word je soms als celebrity behandeld.”

Die mooie, haast jetset-manier van leven kwam voor Danielle en Even door een zeker virus abrupt tot een einde. Met de tijd die zij over hadden, opende het kleurrijke koppel in de zomer van 2021 hun tattoo-shop in Breda. Van de zeventien shops in de stad, geldt Even als de onbetwiste letterspecialist. “In sommige weken zet ik honderden tatoeages. Daar zitten ook internationale klanten tussen, die mij hier speciaal komen opzoeken.” Na vandaag is Danielle weer een stapje dichterbij haar einddoel. Dat ze de vrouw met de meeste én meest extreme tatoeages van Nederland gaat worden, staat volgens Danielle buiten kijf. “De vraag is: wanneer. In Nederland laat niemand zich zo snel tatoeëren als ik, dus zo lang zal het niet meer duren. Als het eenmaal zover is, gaan we het Guinness World Book of Records benaderen. Dan zal ik worden beoordeeld door een jury en verdien ik hopelijk een plekje. Dat lijkt me de ultieme kick.”

Zelf sta ik voor de eerste keer in mijn leven in een tattoo-winkel, maar dan wel met het doel ook een wereldrecord te vestigen, zij het een tikkeltje minder ambitieus. De lulligste, kleinste en onopvallendste tatoeage in de geschiedenis van de mens, lijkt mij prima haalbaar. Verstopt aan de onderkant van mijn voet. Die vlieger gaat al niet op. “Daar is heel lastig te tatoeëren, door de dikke en rimpelige huid,” zegt Even. “Prima,” zeg ik stoïcijns. “Wat is dan het kleinste formaat portret dat je op mijn enkel kunt graveren?” Het denigrerende lachje van Even gaat door merg en been. Met zijn vingers beeldt hij de minimale grootte uit van een eventuele vereeuwiging van mijn dochter, vriendin of, lekker narcistisch, mijn eigen kop. “Vijf bij vijf ongeveer.” “Ben je wel goed bij je hoofd?! Dat is fucking gigantisch. Ik heb nu al pijn man. Schei uit!” Die woorden gaan door mijn hoofd, maar ik spreek ze wijselijk niet uit. Ik blijf uiterst cool. “Hmmm, da’s best klein, hè? In dat geval doe ik het liever echt goed. Veel groter, op mijn arm. Maar ander keertje maar. Jij hebt het natuurlijk druk. Zullen we voor nu maar gewoon een kleine smiley doen dan?” Weer dat vieze lachje van Even. Hij zal mij wel doorhebben, maar het zal me worst wezen. Ik weiger het om urenlang pijn te lijden, om vervolgens mijn leven lang niet meer op slippers te willen lopen.

‘DE BINNENKANT VAN MIJN KEEL, MIJN OOGBALLEN EN DE BINNENKANT VAN MIJN BILLEN STAAN VOOR DE KOMENDE MAANDEN OP HET PROGRAMMA’

Bring the pain!

“Ga maar liggen”. Even wijst naar de pijnbank. Hij rolt mijn broekspijp op en markeert met een viltstiftje een minuscuul mondje en twee keutelachtige stipjes als oogjes. “Zoiets?” vraagt hij. Ik buig mij over mijn voet en meen te zien dat het rechterstipje dikker is dan het linker. “Ziet er goed uit.” Ik besluit geen discussie aan te gaan over twee lullige stipjes met de man die al twintig jaar lang complexe kunstwerken ontwerpt en aanbrengt op alle mogelijke plekken van de menselijke huid. “Bring the pain,” daag ik hem uit. Even doopt zijn naald in het kleine potje zwarte inkt en drukt het ding vervolgens in de binnenkant van mijn enkel. Ik schrik op van de toch wel hevige pijnscheut. Alsof er een incisie wordt gemaakt zonder verdoving.

“Dit is trouwens het meest gevoelige lichaamsdeel om te laten tatoeëren,” mompelt Even al snijdend met zijn trillende naald. Met veertig seconden op de timer is het lijden van korte duur. In het Guinness World Book zal ik niet belanden, verzekert Even mij. “Ik zet regelmatig nog veel kleinere tattoos, hoor,” zegt hij. “Je wilt niet weten hoe vaak mensen vragen om een los stipje. Ik heb de hele wereld laten tatoeëren, zeggen mensen dan. Gezien van heel veraf.”

Ik baal als een stekker. Waarom heb ik dit niet bedacht? Nu loop ik nog vijftig jaar rond met een dom kutlachje op mijn enkel. Ik put troost uit het feit dat mijn 2-jarige dochtertje mijn nieuwe aanwinst waarschijnlijk wel leuk zal vinden. Voor drie seconden. Voor deze verslaggever blijft het, althans voorlopig, bij deze lullige smiley. Met Danielle spreek ik af om haar volgend jaar nog eens te komen bewonderen. Eén ding is zeker: de versie van haar die wij vandaag hebben gezien, zal tegen die tijd tot een ver en onschuldig verleden behoren. “Ik ben van plan om heel ver te gaan. Extreme plekken mijd ik daarbij niet. De binnenkant van mijn keel, mijn oogballen en de binnenkant van mijn billen staan voor de komende maanden op het programma.”