Op rolletjes met de New Kids: 'Backflip, jonguh!'

"Yo Ryan, Tim en Huub willen morgen om negen uur beginnen.” Ik wrijf in mijn ogen, knijp in mijn arm en lees nog een keer het appje van Sven Boekhorst.

Voor wie die naam niets zegt, en dat kan gewoon: Sven Boekhorst is de Johan Cruijffvan het stuntskaten, de Michael Jordan van de trapleuningen. Mohammad Ali op wieltjes. Tiger Woods met… afijn, u snapt het wel. De man is een begrip. Dus daar ga ik, recreatief skater, niet zo snel tegenin. En de Tim en Huub die hij noemde, zijn Tim Haars en Huub Smit, namen die u wellicht meer zeggen. Juist ja: New Kids, Bro’s Before Ho’s, Van God Los, New Kids Turbo, De Oost, Dwaalspoor, New Kids Nitro en ga zo nog maar even door. Puike acteurs, en blijkbaar ook vroege vogels. Het staat er echt: Tim &Huub willen morgen om negen uur beginnen. “Pfoe. Best vroeg,” stuur ik terug.

Voor alle duidelijkheid: inlineskaters zijn geen ochtendmensen.

Nooit geweest. Wie rust zoekt in zijn leven: loop vooral even op een willekeurige ochtend een willekeurig skatepark binnen. Sereniteit alom. Adrenaline gevoede stunts, jointjes en gekneusde ribben doen het toch beter vanaf een uur of drie ’s middags. Maar dit is geen alledaagse skatesessie met alledaagse skaters. Dit is een triomfantelijke reünie van drie jeugdvrienden met klappers van carrières. En ze hebben één ding gemeen: een grandioos skateverleden.

Huub: ‘We sliepen in het dikste hotel, kregen het lekkerste eten en werden belachelijk goed betaald. Iedere nacht feesten, uitslapen en ’s avonds weer skaten’

Duizenden guldens zakgeld

De volgende ochtend kijk ik uit over een nagenoeg leeg en verlaten Urban Sport Zone, de toch wel jammerlijke benaming voor de 3850 vierkante meter aan speels ingericht beton, liggend tussen de moderne appartementen van het Amsterdamse Zeeburgereiland. Sven, Tim en Huub druppelen ook binnen en begroeten elkaar alsof ze nog altijd dagelijks met elkaar skaten. Er wordt weinig geluld: de heren hebben duidelijk zin om te rollen.

“Tim heeft het skaten weer helemaal gevonden,” fluistert Sven mij in met een grote glimlach. “Bloedfanatiek is ie. Gaat weer elke week skaten. Altijd als ik hem nu zie, begint ie weer over zijn nieuwe skate set-up, wieltjes en trucjes.

Prachtig.”

Binnen tien minuten heeft het drietal de eerste verkenningsrondjes over het grootste skatepark van Nederland er al op zitten. Huub rolt zichtbaar genietend langs de bowls, halfpipes en hellingen. De 43-jarige Eindhovenaar mag dan wel een jaloersmakende filmcarrière, een haartransplantatie en een aantal nageslachten rijker zijn, aan zijn vurige passie voor stuntskaten is al dertig jaar geen steek veranderd.

Richard Batsbak, Gerrie van Boven en al die andere, heerlijke verrekte mongols uit Maaskantje.

De wereld had ze nooit gekend zonder de skateparkjes rondom Den Bosch. “Daar is het allemaal begonnen,” zegt Huub, even pauzerend, over de totstandkoming van de meest idiote en creatieve vriendengroep die Nederland rijk is. Huub, Tim en diens broertje Steffen, tegenwoordig allemaal grote jongens in de mediawereld, deelden als kleine jochies in de vroege jaren 90 hun eerste liefde: moeilijke en vooral gewaagde trucjes doen op inlineskates.

“Het moet rond 1992 geweest zijn,” zegt Huub met nadenkende blik.

“Het begon een beetje met streethockey en dansshows op skates. Niet heel stoer. Rondjes rijden op de parkeerplaats van de IKEA. Twee jaar later waren wij de eerste idioten die van trapleuningen gleden en van trappen afreden. Niemand deed dat nog. In die tijd begon ik met halfpipe skaten. Dat vond ik fucking geweldig. Ik was eraan verknocht. Elk vrij uurtje reed ik naar Veldhoven, een teringeind, naar de dichtstbijzijnde halfpipe. In die tijd bezocht ik ook veel wedstrijden. Daar leerde ik Sven, Tim en zijn broer Steffen kennen. Met die laatste twee zou ik later New Kids maken. Wij waren een van de eersten in Nederland op inlineskates. Een paar jaar later explodeerde de sport. Iedereen aan de skates.”

Qua niveau gingen de jongens uit Noord-Brabant als een speer. De skateparkjes werden de opmars naar grote, internationale wedstrijden en toernooien. Ook voor Huub. “Ik was 14 toen iemand mij vroeg om shows te skaten. Ving ik ineens 150 gulden voor een middagje skaten. Duizenden gulden per maand verdiende ik, met skaten! Vriendjes die vakken moesten vullen, kregen een paar gulden per uur.”

Huub kan zijn lach niet inhouden.

“Soms verdiende ik zelfs honderden gulden per dag. Crazy, toch? En ik kreeg alles gratis, van mijn sponsor. Skates, kleding, reisjes door heel Europa. Voor een show in Oostenrijk moest ik drie weken elke dag maar een uurtje skaten.

We sliepen in het dikste hotel, kregen het lekkerste eten en werden belachelijk goed betaald. Iedere nacht feesten, uitslapen en in de avond weer skaten.”

De kick van een trick

Huub: “Toen begonnen ook nog de wedstrijden en toernooien. Die waren echt groots, viel veel geld te winnen ook. Voor mijn eerste grote wedstrijd, de finale van de RAI Unlimited in Amsterdam, had ik mij gekwalificeerd voor de laatste acht skaters. Stond ik dan, klein menneke, tussen de beste halfpi pe-skaters van de wereld. Ik werd ook nog eens verkozen tot beste Nederlandse skater.” Met zijn gespaarde wedstrijdgeld bekostigde Huub op zijn 19de zijn eerste avontuur naar Amerika, het skatemekka van de wereld. “Daar gebeurde het en ik wilde ertussen zijn. Ik ging er volle bak voor. Skatewedstrijden in Chicago, Californië, overal. Ik eindigde altijd in de top 3. Een zomer lang toeren, skaten, mensen ontmoeten. Wat een tijd.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.