Hoofdagente Lieke Hester: 'Mijn hart is blauw!'

Kan het nooit normaal?

“Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen mijn collega: Ik wil vandaag eerder weg, ik heb een feestje. De hele dag gebeurt er niks, en net als ik op het punt sta om de dag af te ronden, komt er een melding binnen van iets groots. Kan het nou nooit eens normaal! Ja, dan zeg je dat. Maar ook als ik iemand naar zijn identiteitsbewijs vraag, diegene zijn portemonnee opent en ik achter zijn zorgpasje een gebruikt (!) condoom zie zitten. Dat het nooit normaal kan, is wel waarom ik van mijn werk houd. Die drang naar het nietnormale, prikkels en avontuur is er altijd geweest. Als kind al.

Daarom houd ik zo van Amsterdam, omdat het leeft. De stilte in de stad in coronatijd vond ik niet fijn. Er gebeurde niks, de adrenaline bleef op het nulpunt. Mijn gebied draait op horeca, prostitutie, shoppen: alles was dicht. Het gaf me de tijd om na te denken: ik had ineens veel ‘lege’ uren in een dag. Deze tijd kreeg ik gedwongen cadeau om aan een boek te werken. Ik schrijf al zolang ik me kan heugen, eerst vooral voor mezelf. Ik heb al jaren een blog, maar wat anderen ervan vonden, trok ik me aan. Dat is altijd een ding geweest, ik hield van schrijven, maar niet van gelezen worden.”

‘Doelbewust werden restaurants en bedrijven van onschuldige mensen leeggeplunderd en politieauto’s in de fik gestoken. Ik was zó boos... Mijn brief aan die relschoppers is meer dan 3 miljoen keer gelezen’

Kon je niet tegen kritiek?

“Op een dag ontdekte ik dat de toenmalige leidinggevende van mijn ex bleek mee te lezen. Nu ik erover nadenk, stelt het niks voor, maar hij maakte een denigrerende grap. In plaats van te denken: fuck jou en je mening, dacht ik: ik ben geen goede schrijver. Het heeft tijd gekost om me daar overheen te zetten. Inmiddels wil ik mijn leven niet meer laten leiden door de mening van anderen. Op een dag begon ik met liekeschrijft. amsterdam. Ik dacht: ik schrijf. Punt. Toen ben ik ook over mijn politiewerk gaan schrijven. De haat die je dan over je heen krijgt! Online zichtbaar zijn als agent is kanonnenvoer voor online-trollen. Maar ík vind het leuk om te doen en daar doe ik het voor.”

Waarom wil je dat inkijkje in de politiewereld geven?

“Om te laten zien dat we meer doen dan alleen maar bonnen schrijven. Nee, we zijn niet superagressief. Ik wil niet zeggen dat er geen dingen verkeerd gaan, maar we zijn zoveel meer dan hoe we nu vaak geframed worden. Die combi van schrijven en mijn werk, met mijn humor en sarcasme: ik denk dat ik iets te bieden heb.”

Want politiewerk is het mooiste werk van de wereld?

“Ja! Het ene moment douw ik een stuk kerstbrood achter mijn huig en een paar minuten later ben ik op zoek naar een man die al drie weken dood in huis ligt. Elke dag is anders, je weet nooit wat er op je pad komt. De collega’s zijn hecht. Ik heb er heel goeie vrienden gemaakt. We kunnen samen lachen en huilen, ik kan er zijn wie ik ben. When shit hits the fan, komen we elkaar helpen. Alles gooien we op tafel. Godver, dat had je anders moeten aanpakken, klootzak... en dan wordt er gediscussieerd en krijg je: ik heb het zo gedaan, want... Of we worden het eens en begrijpen elkaar, of niet. Als je het hebt verneukt, dan heb je het verneukt, maar we kijken wel samen wat we ervan kunnen leren. Niet zo lang geleden zei een collega tegen mij: Nou Liek, dat vond ik wel grof dat je dat zei.

Ik dacht: vind ik het zelf grof?

Ik weet niet meer precies waar het over ging, volgens mij sprak ik een jongen aan op zijn gedrag. Mijn collega had een punt, ik zag het als opbouwende kritiek. Leermoment.”

Je ging op je achttiende naar de politieacademie. Goed idee?

“Als je me nu vraagt: is achttien een goeie leeftijd om bij de politie te gaan? Ja, in mijn tijd wel, maar nu zou ik er nog een keer goed over nadenken. De maatschappij is verhard. Meer en grover geweld.

In een aantal wijken draagt veel jeugd standaard een mes. Ik denk dan: what the fuck, als je hem bij je draagt, is de kans groot dat je hem gaat gebruiken. Ik hoor ze zeggen: ik draag hem omdat iedereen hem draagt. Daarnaast vind ik dat er steeds vaker een ongefundeerde haat tegen de politie is. Alles wordt gefilmd en weggezet op een manier die vaak weinig of niks met de realiteit te maken heeft. Alsof de politie een soort agressief apparaat is. Ja, wij mogen geweld gebruiken, maar we moeten dat wel verantwoorden.”

Je bent niet op je smoel gevallen, dus trek je die dan meteen open als dat beeld niet klopt?

“Nee, want dan krijg je van die individuele discussies. Daar schiet ik niks mee op. Wel heb ik de blog ‘Lieve relschopper’ geschreven, ten tijde van de coronademonstraties. Ik lag in bed, een aantal goeie vrienden van mij zat in de linie der stenenvangers, zij moesten orde handhaven. Ik appte ze:

Gaat het goed? Wil je me laten weten hoe het gaat, want ik hoor en lees verontrustende dingen. Over gewonde agenten, superveel geweld.

Doelbewust werden er restaurants en bedrijven van onschuldige mensen leeggeplunderd en politieauto’s in de fik gestoken die daarna dus ook niet meer naar meldingen van andere onschuldige burgers konden gaan. Daar werd ik zo boos van dat ik een sarcastische brief heb geschreven aan die relschoppers. Hij is meer dan 3 miljoen keer gelezen.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.