Carsmash: het ultieme uitje om even te ontstressen

Je zou het door alle ellende bijna vergeten, maar de afgelopen twee jaar kende ook enkele hoogtepuntjes. We kwalificeerden ons voor het WK, inclusief droomloting, de slaaptrein naar onze geliefde après-skihutten keerde terug en ons aller Max Verstappen flikte het gewoon in Abu Dhabi. Maar dat was het ook wel zo’n beetje. Breed genomen waren de laatste 24 maanden ronduit kut. Veel reden tot optimisme over onze toekomst en die van onze (klein)kinderen is er gewoon niet. Mogen de mondkapjes eindelijk af, dreigen we vernietigd te worden door de kernbommen van Poetin. Intussen stijgen de prijzen van gas, benzine, ons broodje bal, patatje oorlog en kratje bier volledig de pan uit. De afgelopen twee jaar hadden we amper seks. Want thuis opgesloten, verveeld. Dansen, zuipen, feesten, sporten: we mochten lange tijd geen ene reet. Oh, en onze planeet gaat in een rotvaart naar de kloten.

Dus ons lontje is korter. De vraag is: hoe ga je om met al die emoties van boosheid? Sommigen nemen een life coach in de arm, die je in vijf magische stappen weer naar rust en reinheid leidt. Anderen keren zich tot lachyoga, meditatief masturberen of mindful bier zuipen. Ja, dat laatste bestaat echt. Leuk bedacht allemaal, maar wij denken een effectievere oplossing te hebben gevonden.

Op een achterafterreintje onder de rook van Haarlem kun je namelijk auto’s kort en klein slaan. Volledig legaal, onder begeleiding en tegen betaling. Met gigantische hamers, stalen buizen en verroeste koevoeten. De ultieme vorm van anger management, als wij de website mogen geloven. Dus: weg met die fitnessgoeroe. Op het sfeerloze autokerkhof van CarSmash kom je pas echt volledig tot rust.

Ik neem de proef op de som en spreek af met Merlijn Boshuizen, de man die dit fenomeen vijf jaar geleden naar Nederland bracht. Onderweg naar zijn autosloperij probeer ik alvast wat woede op te wekken. In een bomvolle intercity kost dat weinig moeite, zo blijkt. Het gesmak van links, de happy hardcore uit een koptelefoon van rechts en een geestdodende discussie over de nieuwe vlog van Nikki Tutorials doen hun werk. Ik keer in mijzelf, sla de krant open en zie de dreadlocks van Willem Engel. Ik denk aan een ouder artikel over witte mensen met dreadlocks. Aan hoe Eva, een 50-jarige life coach, daarin verklaarde zo’n bijenkorf op haar hoofd te dragen om zich ‘solidair te tonen met haar gekleurde medemens’. De innerlijke frustratie groeit. Tijdens mijn overstap op het akelig drukke station van Utrecht dringt een kale oetlul voor bij de deur. Wat zou ik deze haarloze hansworst toch graag tussen zo’n klaptafeltje klemmen. Doel bereikt: ik ben boos. De glimlach waarmee ik uit bed stapte, is geschiedenis. Godverdomme, wat heb ik een zin om een auto tot pulp te beuken.

Lekker beuken

Op het afgelegen industrieterrein in Vijfhuizen waar CarSmash huist, parkeert fotograaf Ivo zijn Jaguar op veilige afstand van het sloopterrein. Geen onverstandige keuze, vertelt Merlijn ons direct. “We hebben het weleens meegemaakt, hoor. Dat onze gids zich vergiste en bij de auto van een klant dacht: dit is ‘m. Dat ding is vervolgens helemaal de tyfus in geslagen. Dat mocht ik even netjes oplossen. De gedupeerde reed uiteindelijk met een andere auto van ons terrein terug naar huis.”

Merlijn, die met zijn Amsterdamse evenementenbureau Plan A wel weet hoe klanten te vermaken, bracht het concept van auto’s slopen voor de lol vijf jaar geleden naar Nederland. “Ik kwam zoiets tegen in Duitsland en dacht: dat hebben we nog niet in Nederland.” De formule sloeg aan. Niet alleen bij de gefrustreerde Nederlander, maar vooral bij de breinen achter vrijgezellenfeestjes en bedrijfsuitjes. “De meeste mensen komen hier al aan met een grote glimlach. Die willen gewoon lol trappen en lekker beuken. Liefst met een stripper erbij. Ze vertrekken altijd met een nog grotere glimlach.”

Toch werden er bij Merlijn vóór corona, ondanks de persaandacht, minder auto’s gesloopt dan in de laatste twee jaar. “In die eerste jaren zat ik elk weekend vol, maar sinds de lockdowns kreeg ik het nog veel drukker. Mensen komen nu ook om hun persoonlijke shit van zich af te slaan. Zo kreeg ik geregeld zorgpersoneel van de IC, toen het die lui allemaal even te veel werd. Laat ik het zo zeggen: ik heb veel coronafrustratie langs zien komen.”

Die vlieger gaat ook op voor de enige twee CarSmash-klanten op deze druilerige maandagmiddag. Gino (34) en Pascal (28), twee vrienden uit Amsterdam, hebben genoeg reden om stoom af te blazen, vinden ze. “Met de lockdowns heb ik veel moeite gehad, vooral in de wintermaanden,” vertelt Gino. “Ik heb dan de neiging om te veel in mijn hoofd te gaan zitten en te piekeren. Existentieel uit het raam staren werkt dan niet altijd even goed.” Ook het klimaat baart Gino grote zorgen. “Ik denk niet dat we de klimaatcrisis op tijd gaan oplossen. Ik zou graag kinderen willen, maar vraag mij echt af of wij wel een wereld achterlaten die fijn genoeg is om in te leven. Ik stoor mij enorm aan hoe weinig compassie wij voor onszelf en anderen hebben. Zeker bij grote thema’s als huidskleur en gender denk ik altijd: fucking hell, het is een levend wezen, waarom moet het uitmaken wat jij van een ander vindt? Jij hoeft het niet te begrijpen, laat iemand zijn wie diegene is, focus je energie op jezelf en misschien iets meer zelfreflectie. Wees geen klootzak. Nu we hier over praten, merk ik alweer dat ik boos word. Kom maar op met die kutauto.”

Een goede sloopsessie

Ook Pascal heeft zin om iets kapot te maken. In de nasleep van de pandemie kent de millennial de nodige moeite om zijn oude, zorgeloze leventje weer op te pakken. “Ik ben een optimist,” zegt hij, terwijl hij zich in zijn oranje bodysuit hijst en een metalen punthamer inspecteert. “Maar al die fucking lockdowns hebben van mij een iets minder vrolijk persoon gemaakt. Van de avondklok werd ik helemaal gek. In die periode kreeg ik op een avond ruzie met mijn vriendin. Ik was helemaal klaar met alles en ben ik op mijn blote voeten naar buiten gestormd. Ik woon tegenover een politiebureau, dus die reden al snel langs om mij naar huis te sturen. Op dat moment knakte er iets in mij. Ik schold ze uit en zette het op een rennen. Na een wilde achtervolging wist ik weg te komen. Tegenwoordig gaat het beter, maar ik kan best een goede sloopsessie gebruiken.”

Intussen staan wij buiten in de motregen, gehuld in bodysuits en veiligheidsbrillen, te kijken naar een prima uitziende Seat Cordoba. Na een kort toespraakje van Merlijn – “Hou altijd genoeg afstand van elkaar, kijk waar je zwaait met je sloophamer, sla niet op elkaar in. Al moet je dat laatste vooral zelf weten” – kan het destructiefestijn beginnen. “Hij mag helemaal kapot,” voegt Merlijn er nog even aan toe. Gino, Pascal en ik kijken elkaar met een grote glimlach aan, als kleine kinderen in een snoepwinkel. “Begin maar met de autoraampjes in te slaan. Go!”

Met mijn gigantische houten hamer leg ik aan en beuk met volle kracht een flinke barst in het linkerbovenraampje. KLENG! Zo! Dat voelt prettig! Nog een keer! BAM! Op de motorkap! Aan de andere kant van de auto leven Gino en Pascal zich uit. De kneiterharde dreunen van Rage Against the Machine, N.W.A. en Limp Bizkit uit de forse speakers doen het bloed nog sneller gieren. Met een spuitbus mogen wij woorden op het slachtoffer kalken. “Dingen die je uit je leven wil slaan,” zegt Merlijn. Terwijl de tekst ‘FUCK YOU, I WON’T DO WHAT YOU TELL ME’ uit de speakers knalt, beukt Gino met volle kracht in op zijn ‘papa’, de term die hij zojuist op de motorkap spoot. Zelfs Merlijn, die al veel voorbij zag komen op dit terrein, doet er even een stapje voor terug. “Wow.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.