Op snuffelstage bij darter Roland Scholten en zijn Sky: 'Darten was mijn werk, dit is mijn passie!'

"Laat ik het meteen maar opbiechten,” zeg ik. “Ik heb helemaal niets met honden.”

Tegenover me, in de knusse woonkamer van zijn woning in Ter Aar met een weids uitzicht over de Langeraarse Plassen, schieten de wenkbrauwen van Roland Scholten (57) centimeters omhoog.

“Ik heb je wel nodig, hè,” zegt hij op een ietwat dwingende toon.

“En hard ook. Jij gaat zometeen een spoor leggen.”

“Wát ga ik doen?” vraag ik.

“Een spoor leggen,” herhaalt Roland. “Voor die hond van mij. Jij wilt toch weten hoe dat werkt, speuren? Nou, op een groot stuk gras zet jij straks je voetjes naast een paaltje neer. Vervolgens wacht je twee tellen en ga je lopen.

Lopen, lopen, lopen, lopen, lopen, lopen.”

“Waarnaartoe dan?”

“Gewoon, door dat gras heen. Eerst een metertje of 150 recht vooruit of zo. Dan een hoekie om. Dan weer één rechte lijn rechtdoor. Ergens maak je nog effe een spits…” “Een wat?”

“Oh, en vergeet ook de halve cirkel niet. Eigenlijk moet iemand anders de verleiding lopen, misschien kan de fotograaf dat doen?” “Eeh?” stamel ik.

“Zodra jullie klaar zijn, laat ik mijn hond beginnen met snuffelen.”

“En dan?” “Dan vindt ze jouw spoor terug. En de voorwerpen.”

“Welke voorwerpen?”

“Die jij hebt achtergelaten natuurlijk. Als beloning mag ik haar aanhalen.”

“Aanhalen?”

“Ja, en de rest wijst zichzelf vanzelf wel. Kom, we gaan.”

Bij de wereldtop

Darten zit nog altijd in het bloed van de man die gezien de lengte van zijn nek verbazingwekkend genoeg nooit de bijnaam De Giraffe heeft gekregen. Na een pensioen van een jaar of tien maakte hij begin dit jaar opeens zijn comeback. Als enige Nederlander nam hij deel aan de eerste editie van het WK voor Senioren, waar zijn pijlen in tegenstelling tot de jaren 90 en de jaren nul niet meer als een magneet richting de triple twintig vlogen en hij in de eerste ronde meteen werd uitgeschakeld door de Brit en de latere winnaar Terry Jenkins. Ook schuift Roland de komende tijd, net als in zijn periode bij RTL 7, aan als analist bij Viaplay, naar goed darteriaans gebruik ongetwijfeld met de naam van een volstrekt onbekend bedrijf op zijn kraag.

Maar desondanks is zijn liefde voor het darts de laatste jaren toch wat bekoeld. Wanneer hij vroeger sprak over Sky, dan doelde hij op Sky Sports, de Britse sportzender die de dartswedstrijden voortreffelijk in beeld brengt. Tegenwoordig bedoelt hij met Sky heel iets anders: zijn Duitse herder. Als kind groeide Roland op met honden. Niet veel mensen weten het, maar sinds zijn 17de zit hij al in de hondensport. Zes jaar geleden kwam Sky in zijn leven. Zijn vorige herder, Boris, met wie hij ook actief was in de hondensport, niet in het speuren, maar in de africhting, was enige tijd daarvoor over leden. Ook om de gezondheid van Sky maakte Roland zich al snel zorgen. Direct na haar geboorte bleek Sky ziek te zijn. Ze heeft Degeneratieve Myelopathie (onder hondenkenners bekend als DM), een progressieve neurologische aandoening aan haar ruggenmerg, vergelijkbaar met multiple sclerose bij mensen. In eerste instantie was Roland om die reden niet van plan met haar de hondensport in te gaan. Maar zolang ze niet te veel stress ervaart, is Sky slechts drager en uit de ziekte zich bij haar nog niet. In tegenstelling tot africhten is speuren een sport waarvan een hond geen stress ervaart. Zodoende begon het bij dierenliefhebber Roland toch weer te kriebelen.

Na haar enkele maanden te hebben getraind nam Sky op een leeftijd van anderhalf jaar samen met haar baasje deel aan haar eerste wedstrijd speuren. Inmiddels behoort het duo tot de top van de wereld. Behalve één tweede en twee derde plaatsen veroverden ze op het NK één keer de eerste plaats. Ook namen ze twee keer deel aan het wereldkampioenschap. Zowel in Tsjechië als in Hongarije was Roland één van de twee Nederlandse afgevaardigden op het WK, waar hij met Sky respectievelijk als veertiende en als negende eindigde. En dat voor een oud-darter.

Op een dwaalspoor?

Onwennig duw ik op een groot weiland een lange stalen pin in de grond. Hier is het startpunt van het ‘spoor dat ik ga leggen’, zoals Roland dat noemt. Zelf kan ik me er nog niet zoveel bij voorstellen, maar straks is het de bedoeling dat Sky, die nu nog in het busje van de geboren Hagenees op haar beurt zit te wachten, precies hetzelfde rondje loopt als ik nu ga doen. Tot op de voetstap nauwkeurig. Dat doet ze aan de hand van mijn achtergebleven geur.

Zelfs wanneer het stormachtig hard zou waaien, weet Sky mijn geur moeiteloos op te pikken en mijn spoor te traceren, verzekert Roland me. Zeker omdat mijn geur zometeen nog hartstikke vers is. Bij wedstrijden wordt het spoor maar liefst drie uur (!) eerder gelegd dan Sky mag beginnen met snuffelen. Bovendien loopt een kwartier voordat het startschot klinkt iemand anders dan de spoorlegger, de zogenoemde verleider, kriskras over het grasveld om een dwaalspoor neer te leggen. Maar zelfs dan weet Sky de juiste geur blijkbaar moeiteloos op te pikken. Het is haast niet voor te stellen.

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.